Rodzic, który oczekuje kolejnego dziecka nie może zapominać o potrzebach pierwszego. Jedynak, który dotąd był w centrum uwagi rodziców, nie powinien czuć się odrzucony. Należy włączyć go w rodzinne przygotowania na przyjście rodzeństwa.
Dziecko, które jest jedynakiem podświadomie tęskni za rodzeństwem. Jednak przyzwyczajone jest do bycia w centrum uwagi. Pierwsze dziecko może być zazdrosne o rodzeństwo, na które rodzice przenieśli zainteresowanie, dotąd okazywane tylko jedynakowi.
Ważne, by w rodzinie panowała pozytywna atmosfera w trakcie oczekiwania na kolejne dziecko. Pierworodny musi zostać włączony w sprawy rodzinne. Wspólne wybieranie imienia, przygotowanie pokoju dla rodzeństwa czy kupowanie ubranek, to aktywności, które pomogą zneutralizować rosnące napięcie u jedynaka. Dziecku łatwiej będzie przejść ten okres, jeśli wszystko wydawać się będzie zupełnie zwyczajne i naturalne.
Warto opowiedzieć jedynakowi, jak czekano na niego z niecierpliwością, jakie czytano książki, czy masowano brzuch. Można pokazać mu również zdjęcia z tamtego okresu i zabawki, jakimi bawił się, gdy był jeszcze niemowlakiem. Opowiedzenie o tym wszystkim pozwoli mu zaakceptować nową sytuację.
Warto wytłumaczyć pierworodnemu, że na początku niemowlę tylko leży, je i śpi. Nie potrafi mówić. Swoją komunikację opiera wyłącznie na płaczu. To doskonała okazja do pochwalenia jedynaka i pokazania, jak dobrze być starszym dzieckiem. W końcu tyle rzeczy potrafi zrobić, a nowy brat czy siostrzyczka tylko leży i płacze. Powinno się również dbać o to, by jedynak miał kontakt z innymi dziećmi, bawi się z nimi i widział, że w innych rodzinach koledzy i koleżanki też mają rodzeństwo.
Trzeba pozwolić pierworodnemu na negatywne emocje, wściekłość, obrażanie się. Gdy będzie musiał dusić w sobie uczucia, może to doprowadzić do depresji, moczenia, czy zamknięcia się w sobie. W takich momentach potrzebuje szczególnej uwagi i potwierdzenia, że się go nadal kocha.
Dziecko często będzie domagać się atencji, gdy rodzic będzie zajęty nowo narodzonym maluchem. Warto wtedy wciągnąć go do obowiązków związanych m.in. z przewijaniem malucha, karmieniem go, bawieniem się z nim, usypianiem czy spacerowaniem na świeżym powietrzu. Jest to też odpowiedni moment na zakup np. lalki-niemowlaka. Dziecko widząc, jak zachowuje się rodzic, będzie mogło pobawić się w mamę. To zmniejszy stres związany z pojawieniem się nowej osoby w rodzinie.
Dobrze jest poprosić rodzinę i znajomych, by nie wyrażała nadmiernego zachwytu nowym dzieckiem. Pierworodny może w takiej sytuacji czuć się zagubiony i niedoceniony. Dobrze by było, by goście, którzy przynoszą prezenty dla niemowlaka, nie zapominali o drobiazgu dla pierwszego dziecka.
Kłótnie między rodzeństwem można załagodzić, pozwalając dziecku na wyrażenie swoich uczuć. Maluch może powiedzieć na głos, dlaczego się rozzłościł np. „Nie chcę abyś brał moją zabawkę bez pozwolenia”. Do dzieci najlepiej mówić wprost. Najczęstszą przyczyną rywalizacji rodzeństwa jest zazdrość o miłość rodziców . Powodem sprzeczek są także osobiste rozczarowania np. zły stopień w szkole. Dziecko ma prawo okazywać dobre i złe emocje Sposobem na łagodzenie sprzeczek między dziećmi jest pokazanie im, że można wyrażać złość bez wyrządzania krzywdy. Robi się to w 4 etapach: Nazywanie uczuć dziecka, np. „Widzę, że jesteś zła”. Określenie, czego chce dziecko, np. „Chcesz, aby zapytała, czy może wziąć twoją lalkę?” . Zachęcanie, aby dziecko pokazało swoje uczucia , np. przez rysunek: „Namalujesz mi jak bardzo jesteś zła?”. Wskazanie dziecku, jak może rozładować nerwy, np. „Powiedz jej, że nie lubisz, gdy bierze twoją lalkę bez pozwolenia”. Rodzeństwo w zgodzie: bez porównywania Wychowując dzieci, nie porównujmy ich osiągnięć, Gdy jedno posprzątało pokój, a drugie nie, lepiej powiedzieć: „Posprzątaj pokój, bo masz w nim bałagan” . Zdanie: „Twoja siostra posprzątała pokój, nie musiałam jej dwa razy powtarzać jak tobie” - automatycznie wywoła u dziecka myśli, że jest gorsze i mniej kochane . Rywalizacja między dziećmi a bicie się Kiedy dzieci zaczynają się ze sobą bić, należy od razu zainterweniować. Opisanie przez rodzica sytuacji poprzez jej nazwanie np. „Widzę dwóch bardzo rozgniewanych chłopców”, pomoże dzieciom ochłonąć. Po wysłuchaniu, co każde ma do powiedzenia warto pokazać, że wierzy się w to, że...
Jedynak jest postrzegany jako osoba egoistyczna i roszczeniowa. Syndrom jedynaka nie dotyczy wyłącznie osób, które nie mają rodzeństwa. Postawa roszczeniowa i egoistyczna zdarza się również u osób, które wychowały się w licznej rodzinie. Zachowanie dziecka uzależnione jest przede wszystkim od wychowania. Czym jest syndrom jedynaka? Syndrom jedynaka dotyczy niewielkiego odsetka osób. Nie jest wynikiem życia w pojedynkę, ale predyspozycji genetycznych i temperamentu. Na charakter człowieka nie ma dużego wpływu to, czy ma rodzeństwo. Uważa się, że jedynacy są egocentryczni , a osoby, które mają rodzeństwo, przyjacielskie, co ma wynikać z tego, że jedynacy mogą skupić się na sobie, nie musząc pomagać braciom czy siostrom. To ma powodować, że są mniej empatyczni . Większą rolę w zachowaniu człowieka odgrywa wychowanie i środowisko, w którym dorasta. Syndrom jedynaka może dotknąć też jednej osoby z rodzeństwa, i to paradoksalnie, tej, która była przez rodziców traktowana gorzej. W dorosłym życiu będzie ona charakteryzować się cechami typowymi dla syndromu jedynaka: skąpstwem i egoizmem , ponieważ dopiero wówczas będzie miała możliwość skupić się na odkładanych na bok potrzebach. Trzeba zauważyć, że jedynacy mają trudne zadanie do zrealizowania – rodzice stawiają przed nimi duże wymagania, co sprawia, że żyją w stresie . W jego następstwie jedynak może prezentować postawę roszczeniową i trudno znosić porażki. W jaki sposób objawia się syndrom jedynaka? Zjawisku syndromu jedynaka poświęcono uwagę 120 lat temu w Ameryce, gdzie stworzono portret jedynaka . Syndrom jedynaka objawia się brakiem woli dzielenia się swoją własnością z innymi i chęcią przebywania zawsze w centrum uwagi środowiska. Postrzega się taką osobę...
Problemy wychowawcze zaczynają się wtedy, gdy dziecko poprzez płacz chce wymusić coś na dorosłym lub jest tak wrażliwe, że – mimo chęci – nie może przestać płakać (bo np. nie udało mu się zająć pierwszego miejsca w grze). Płacz nieuzasadniony z punktu widzenia dorosłych, jest często jedynym rozwiązaniem, jakie widzi dziecko. Problemy wychowawcze – przyczyny nieuzasadnionego płaczu Płacz dziecka może być spowodowany chęcią zwrócenia na siebie uwagi, uzyskania władzy, stanowić wyraz zemsty, być wyrazem chwilowego rozczarowania, złości, frustracji. Płacz bez powodu – przykładowe rozwiązania problemu wychowawczego Każde dziecko jest inne, więc nie ma uniwersalnych sposobów na rozwiązanie problemu wychowawczego , jakim jest częsty płacz. Warto jednak wypróbować poniższe metody: Nigdy nie mów dziecku, by przestało płakać. Nie używaj również słów typu „beksa”, „mazgaj”, ponieważ to bardziej zaostrzy problem wychowawczy niż go zahamuje. Daj dziecku czas. Czasami lepiej zostawić kilku- lub kilkunastolatka samego na jakiś czas, aby potem spokojnie z nim porozmawiać. Daj dziecku fizyczną bliskość – weź je na kolana, przytul, mocno uściśnij, aż do momentu, kiedy przestanie płakać. W domu warto wygospodarować „bezpieczny kąt” dla dziecka. Ważne, żeby samo wybrało miejsce. Kiedy to zrobi, wyposażcie je w poduszki, ulubione maskotki itp. Jeśli dziecko będzie miało atak płaczu w domu, zawsze będzie wiedziało, gdzie może się udać. Powiedz dziecku, że jeśli będzie chciało porozmawiać, to zawsze może do ciebie przyjść. Ważne jest, żeby nie porównywać dziecka z innymi osobami – rodzeństwem, rówieśnikami. Metody rozwiązywania problemów wychowawczych należy dopasować do wieku i potrzeb konkretnego dziecka. Masz więcej niż jedno dziecko? Oto porady, jak...
