Problemy wychowawcze zaczynają się wtedy, gdy dziecko poprzez płacz chce wymusić coś na dorosłym lub jest tak wrażliwe, że – mimo chęci – nie może przestać płakać (bo np. nie udało mu się zająć pierwszego miejsca w grze).
Płacz nieuzasadniony z punktu widzenia dorosłych, jest często jedynym rozwiązaniem, jakie widzi dziecko.
Płacz dziecka może być spowodowany chęcią zwrócenia na siebie uwagi, uzyskania władzy, stanowić wyraz zemsty, być wyrazem chwilowego rozczarowania, złości, frustracji.
Każde dziecko jest inne, więc nie ma uniwersalnych sposobów na rozwiązanie problemu wychowawczego, jakim jest częsty płacz. Warto jednak wypróbować poniższe metody:
Ważne jest, żeby nie porównywać dziecka z innymi osobami – rodzeństwem, rówieśnikami. Metody rozwiązywania problemów wychowawczych należy dopasować do wieku i potrzeb konkretnego dziecka.
Problemy wychowawcze nauczycieli wynikają bardzo często z utraty autorytetu przez nauczyciela – niegdyś zawód ten był uznawany za jeden z najbardziej poważanych, dziś sytuacja się zmieniła. Aby znaleźć rozwiązanie tego problemu, ważne jest, żeby nauczyciel zaczął zmiany od modyfikacji własnego powstępowania. Problemy wychowawcze nauczycieli Niechęć dzieci do przedmiotu, do nauczyciela, używanie komórek – takim problemom wychowawczym musi stawić czoła współczesny nauczyciel. To jednak tylko wybrane przykłady. Problemy wychowawcze – bunt dzieci wobec nauczyciela Bardzo częstym problemem wychowawczym jest sprzeciw uczniów wobec wszystkiego, co mówi i robi nauczyciel. Takie problemy wychowawcze mają najczęściej nauczyciele wierni tzw. tradycyjnemu systemowi nauczania, zgodnie z którym nauczyciel to mistrz, niedościgniony autorytet, a uczeń jego naśladowca. Obecnie postrzeganie nauczyciela uległo znacznej zmianie – jeśli uczeń chce się dowiedzieć, co to jest np. innowacja leksykalna, nie musi pytać nauczyciela - wystarczy, że wpisze interesującą go frazę w wyszukiwarkę internetową. Rozwiązanie przedstawionego problemu wychowawczego jest jedno – należy zmienić podejście do uczniów i zacząć ich traktować jak równorzędnych partnerów w dyskusji. Ważne jest, aby dziecko czuło się na lekcji ważne i docenione. Problemy wychowawcze – uczniowie nudzą się na lekcji Najczęstszą przyczyną problemu wychowawczego – nudy na lekcjach, jest niewłaściwy dobór metod wychowawczych do potencjału uczniów. Zazwyczaj uczniowie nudzą się na lekcjach, które prowadzone są metodami podającymi, tj. np. w formie wykładu, monologu nauczyciela . Rola ucznia ogranicza się do zapisywania tego, co mówi lub pisze nauczyciel i ewentualnie odpowiadania na tzw. odtwórcze pytania (nauczyciel oczekuje uzyskania konkretnej i uznawanej przez niego za jedyną prawdziwą...
Klapsy ani krzyki nie są dobrymi sposobami radzenia sobie z trudnym dzieckiem. O wiele lepiej sprawdzą się metody oparte na cierpliwości i konsekwentności. Po pierwsze: rozmawiaj, tłumacz Sposobem na trudne dziecko jest rozmowa z nim za każdym razem, gdy zaczyna zachowywać się niegrzecznie. Nie wystarczy tylko powiedzieć, co robi źle. Istotne jest wytłumaczenie maluchowi, dlaczego nie powinien tak robić. Trzeba mówić do dziecka zwięźle i używać odpowiedniego do jego wieku słownictwa. Ważny jest też kontakt wzrokowy. Patrząc dziecku w oczy, skupiamy jego uwagę. Wyjaśniając, dlaczego dane zachowanie jest niewłaściwe, nie powinno się zadawać pytań retorycznych albo takich, na które pociecha i tak nie odpowie. Po drugie: nagradzaj dobre zachowania Trudne dziecko nie powinno być wyłącznie upominane. Dobry skutek przynosi chwalenie go za pozytywne zachowania. Staraj się nie nadużywać słowa „nie”. Odbiór komunikatu będzie o wiele lepszy, jeśli jego treść będzie pozytywna. Podobnie w przypadku rozkazów – zamień je na prośby. Trudne dziecko o wiele lepiej utrwali pozytywne nawyki, jeśli będziesz pokazywać, że jesteś zadowolona z dobrego zachowania malucha. Nie musisz, a nawet nie powinnaś za każdym razem dawać mu nagród. Zamiast tego uśmiechnij się , pochwal dziecko słownie, powiedz, że jesteś z niego dumna. Po trzecie: bądź stanowcza i konsekwentna Niegrzeczne dziecko powinno wiedzieć, kto ustala zasady i co grozi za ich łamanie. Ustalenie reguł wymaga ich późniejszego bezwzględnego przestrzegania. Musisz więc być stanowcza i konsekwentna, żeby stanowić autorytet dla malca. Sposobem na trudne dziecko jest wyrobienie w nim nawyku szanowania zasad . Jeśli raz i drugi przekona się, że nie złamie cię płaczem ani wrzaskami, kolejnym razem unikniesz jego histerii. Pewność siebie i stanowczość rodzica sprawiają też, że dziecko zyskuje poczucie...
Rodzic, który oczekuje kolejnego dziecka nie może zapominać o potrzebach pierwszego. Jedynak, który dotąd był w centrum uwagi rodziców, nie powinien czuć się odrzucony. Należy włączyć go w rodzinne przygotowania na przyjście rodzeństwa. Dziecko, które jest jedynakiem podświadomie tęskni za rodzeństwem. Jednak przyzwyczajone jest do bycia w centrum uwagi. Pierwsze dziecko może być zazdrosne o rodzeństwo, na które rodzice przenieśli zainteresowanie, dotąd okazywane tylko jedynakowi. Wprowadź atmosferę normalności Ważne, by w rodzinie panowała pozytywna atmosfera w trakcie oczekiwania na kolejne dziecko. Pierworodny musi zostać włączony w sprawy rodzinne. Wspólne wybieranie imienia, przygotowanie pokoju dla rodzeństwa czy kupowanie ubranek , to aktywności, które pomogą zneutralizować rosnące napięcie u jedynaka. Dziecku łatwiej będzie przejść ten okres, jeśli wszystko wydawać się będzie zupełnie zwyczajne i naturalne. Przypomnij jedynakowi, jak na niego czekaliście Warto opowiedzieć jedynakowi, jak czekano na niego z niecierpliwością, jakie czytano książki, czy masowano brzuch. Można pokazać mu również zdjęcia z tamtego okresu i zabawki, jakimi bawił się, gdy był jeszcze niemowlakiem. Opowiedzenie o tym wszystkim pozwoli mu zaakceptować nową sytuację. Wyjaśnij, że bycie starszym jest lepsze Warto wytłumaczyć pierworodnemu, że na początku niemowlę tylko leży, je i śpi. Nie potrafi mówić. Swoją komunikację opiera wyłącznie na płaczu. To doskonała okazja do pochwalenia jedynaka i pokazania, jak dobrze być starszym dzieckiem. W końcu tyle rzeczy potrafi zrobić, a nowy brat czy siostrzyczka tylko leży i płacze. Powinno się również dbać o to, by jedynak miał kontakt z innymi dziećmi, bawi się z nimi i widział, że w innych rodzinach koledzy i koleżanki też...
