Problemy wychowawcze nauczycieli wynikają bardzo często z utraty autorytetu przez nauczyciela – niegdyś zawód ten był uznawany za jeden z najbardziej poważanych, dziś sytuacja się zmieniła. Aby znaleźć rozwiązanie tego problemu, ważne jest, żeby nauczyciel zaczął zmiany od modyfikacji własnego powstępowania.
Niechęć dzieci do przedmiotu, do nauczyciela, używanie komórek – takim problemom wychowawczym musi stawić czoła współczesny nauczyciel. To jednak tylko wybrane przykłady.
Bardzo częstym problemem wychowawczym jest sprzeciw uczniów wobec wszystkiego, co mówi i robi nauczyciel. Takie problemy wychowawcze mają najczęściej nauczyciele wierni tzw. tradycyjnemu systemowi nauczania, zgodnie z którym nauczyciel to mistrz, niedościgniony autorytet, a uczeń jego naśladowca. Obecnie postrzeganie nauczyciela uległo znacznej zmianie – jeśli uczeń chce się dowiedzieć, co to jest np. innowacja leksykalna, nie musi pytać nauczyciela - wystarczy, że wpisze interesującą go frazę w wyszukiwarkę internetową. Rozwiązanie przedstawionego problemu wychowawczego jest jedno – należy zmienić podejście do uczniów i zacząć ich traktować jak równorzędnych partnerów w dyskusji. Ważne jest, aby dziecko czuło się na lekcji ważne i docenione.
Najczęstszą przyczyną problemu wychowawczego – nudy na lekcjach, jest niewłaściwy dobór metod wychowawczych do potencjału uczniów. Zazwyczaj uczniowie nudzą się na lekcjach, które prowadzone są metodami podającymi, tj. np. w formie wykładu, monologu nauczyciela. Rola ucznia ogranicza się do zapisywania tego, co mówi lub pisze nauczyciel i ewentualnie odpowiadania na tzw. odtwórcze pytania (nauczyciel oczekuje uzyskania konkretnej i uznawanej przez niego za jedyną prawdziwą odpowiedzi). Niestety taki system pracy z uczniem nie sprzyja budzeniu w dziecku kreatywności i rozwijaniu jego potencjału intelektualnego. Rozwiązaniem tego problemu wychowawczego jest wprowadzenie metod aktywizujących, np. dramy (wchodzenia w rolę), wykonywanie eksperymentów naukowych – angażowanie dziecka w taki sposób, aby zamiast podawać mu gotowe rozwiązania, skłonić je do samodzielnego myślenia.
Niemal każde dziecko nosi do szkoły telefon, co jest przyczyną kolejnego problemu wychowawczego. Po pierwsze, pomimo ustaleń, że telefon ma być wyciszony, może zdarzyć się, że któreś dziecko o tym zapomni. Dźwięk telefonu rozprasza i uczniów, i nauczyciela. Uczniowie mogą również świadomie korzystać z telefonu – stosować go jako „pomoc naukową” podczas weryfikowania wiedzy dziecka przez nauczyciela, do nagrywania prowadzącego zajęcia, robienia zdjęć, wysyłania wiadomości. Aby rozwiązać ten problem wychowawczy, można ustalić, że przed lekcją każde dziecko zostawia wyłączony telefon na biurku nauczyciela lub zostawia go w szafce na korytarzu (jeżeli oczywiście szkoła jest w nie wyposażona).
Problemy wychowawcze zaczynają się wtedy, gdy dziecko poprzez płacz chce wymusić coś na dorosłym lub jest tak wrażliwe, że – mimo chęci – nie może przestać płakać (bo np. nie udało mu się zająć pierwszego miejsca w grze). Płacz nieuzasadniony z punktu widzenia dorosłych, jest często jedynym rozwiązaniem, jakie widzi dziecko. Problemy wychowawcze – przyczyny nieuzasadnionego płaczu Płacz dziecka może być spowodowany chęcią zwrócenia na siebie uwagi, uzyskania władzy, stanowić wyraz zemsty, być wyrazem chwilowego rozczarowania, złości, frustracji. Płacz bez powodu – przykładowe rozwiązania problemu wychowawczego Każde dziecko jest inne, więc nie ma uniwersalnych sposobów na rozwiązanie problemu wychowawczego , jakim jest częsty płacz. Warto jednak wypróbować poniższe metody: Nigdy nie mów dziecku, by przestało płakać. Nie używaj również słów typu „beksa”, „mazgaj”, ponieważ to bardziej zaostrzy problem wychowawczy niż go zahamuje. Daj dziecku czas. Czasami lepiej zostawić kilku- lub kilkunastolatka samego na jakiś czas, aby potem spokojnie z nim porozmawiać. Daj dziecku fizyczną bliskość – weź je na kolana, przytul, mocno uściśnij, aż do momentu, kiedy przestanie płakać. W domu warto wygospodarować „bezpieczny kąt” dla dziecka. Ważne, żeby samo wybrało miejsce. Kiedy to zrobi, wyposażcie je w poduszki, ulubione maskotki itp. Jeśli dziecko będzie miało atak płaczu w domu, zawsze będzie wiedziało, gdzie może się udać. Powiedz dziecku, że jeśli będzie chciało porozmawiać, to zawsze może do ciebie przyjść. Ważne jest, żeby nie porównywać dziecka z innymi osobami – rodzeństwem, rówieśnikami. Metody rozwiązywania problemów wychowawczych należy dopasować do wieku i potrzeb konkretnego dziecka. Masz więcej niż jedno dziecko? Oto porady, jak...
Motywowanie gimnazjalisty do nauki powinno opierać się na uświadomieniu uczniom szans, które płyną z samodoskonalenia się. Często na skutek złych ocen, nacisku rodziców, dziecko wyrabia sobie negatywne podejście do tematu szkoły i nauki w ogóle. Aby przywrócić naturalną chęć do nauki, warto zastosować się do zaleceń neurodydaktyków. Jak motywować gimnazjalistę do nauki – neurodydaktyka Neurodydaktyka to nauka, która zajmuje się tworzeniem takich metod i technik kształcenia, które umożliwią maksymalne wykorzystanie potencjału mózgu. Gimnazjalista powinien „chcieć”, a nie „musieć”. Uczeń powinien mieć poczucie, że to on sprawuje nadzór nad procesem kształcenia. Gimnazjaliści nie lubią mieć gotowej wiedzy podanej na tacy – zamiast tego sami chętnie zdobędą informacje na określony temat . Jeśli dziecko ma trudność z opanowaniem określonego działu materiału, warto zadawać mu pytania otwarte, np. Jak uważasz – dlaczego tak jest? Co byłoby lepsze? itd. Eksperymenty naukowe – jeśli słabą stroną ucznia są przedmioty ścisłe, takie jak fizyka czy chemia, warto najpierw wytłumaczyć dziecku teoretyczne podstawy jakiegoś zjawiska, a potem pozwolić mu przeprowadzić samodzielnie eksperyment. Uwielbiają to uczniowie w każdym wieku. Na rynku dostępne są też zestawy chemika, które umożliwiają wykonywanie eksperymentów przy użyciu bardziej złożonych odczynników chemicznych . Wykorzystanie zainteresowań gimnazjalisty – warto wykorzystać hobby dziecka, aby pokazać mu, że nauka może być interesująca. Zaciekawienie to pierwszy krok do sukcesu. Wsparcie dziecka – bardzo ważne jest, aby gimnazjalista czuł wsparcie zarówno ze strony rodziców. Wzmocni to jego pewność siebie, pozwoli myśleć w kategorii „poradzę sobie”. Unikanie krytyki – rodzicie powinni w obecności dziecka powstrzymać się od złośliwych uwag na...
Efekt golema jest negatywną odmianą efektu Pigmaliona, polegającą na zachowywaniu się w określony sposób – zgodnie z konkretnymi oczekiwaniami wobec danej jednostki. Efekt ten może odpowiadać za trudności w resocjalizacji uczniów, sprawiających problemy wychowawcze. Ponadto bardzo często osoby, których dotknął efekt golema w dzieciństwie, borykają się z brakiem pewności siebie w życiu dorosłym. Efekt golema po raz pierwszy został opisany w latach 80. XX wieku przez izraelskich psychologów. Na podstawie przeprowadzonych badań doszli do wniosku, że zła opinia nauczyciela na temat ucznia , może znacznie utrudniać mu postęp, a także przyczyniać się do dalszej degradacji. Czym jest efekt golema? Efekt golema jest negatywną odmianą efektu Pigmaliona , która niekiedy traktowana jest, jako samospełniająca się przepowiednia (proroctwo). Oznacza to, że pod wpływem czyichś negatywnych oczekiwań, zaczynamy zachowywać się w przewidywalny sposób – zgodnie z nimi. Nazwa efektu golema ma swoje źródło w legendach żydowskich. Golem jest istotą z gliny, która przypomina człowieka , jednak nie ma duszy, rozumu oraz mowy. Efekt golema wiąże się ze stereotypizacją oraz tzw. „szufladkowaniem” (zaliczaniem kogoś do określanej kategorii na podstawie powierzchownego oglądu). Sztampowym przykładem jest pochopne ocenianie ludzi po ich ubiorze . Efekt golema jest nieuświadamiany – negatywne oczekiwania są spełniane przez konkretne jednostki mimowolnie, często bez zastanowienia. Efekt golema w dzieciństwie Efekt golema jest bardzo częstym błędem wychowawczym , popełnianym względem dzieci. Powielają go zarówno rodzice, jak i nauczyciele, często nie zdając sobie sprawy, że podcinają dzieciom skrzydła i uniemożliwiają rozwój osobisty. Szczególnie częstym zjawiskiem w...
