Trudne dziecko sprawia kłopoty wychowawcze rodzicom i nauczycielom. Zwykle jest nielubiane przez rówieśników, ponieważ uważa, że wszystko mu wolno. Trudne zachowanie dziecka może być następstwem normalnego etapu rozwoju lub zaburzenia, być związane z cholerycznym temperamentem lub stanowić efekt złych wzorców wychowawczych.
Trudne dziecko nie wykonuje poleceń rodziców, nie jest posłuszne wobec nauczycieli i innych dorosłych, a wobec rówieśników używa przemocy. Krzykiem i płaczem wymusza na opiekunach spełnianie zachcianek. Co ważne – są to zachowania, które regularnie się powtarzają. Trudne dziecko wymaga od rodziców olbrzymich pokładów cierpliwości.
Każda osoba potrzebuje miłości, trudne dziecko wręcz się jej domaga. Takie zachowanie może być wynikiem jednego lub kilku czynników. Oto najważniejsze:
Czasami nieznośne zachowanie dziecka jest jednym z etapów jego rozwoju, np. dwuletnie dziecko przeżywa tzw. bunt dwulatka. Sprzeciwianie się zachciankom dziecka na tym etapie jego rozwoju często powoduje nawet ataki histerii. Bardzo ważna na tym etapie jest asertywność rodziców, ponieważ dziecko musi nauczyć się, gdzie leżą granice jego zachowania.
Dzieci różnie przyswajają i przetwarzają informacje. Niektóre osoby potrzebują dużo ruchu i to one zwykle uznawane są za trudne dzieci. Jeśli bowiem dziecko nie ma możliwości wyrzucenia z siebie energii np. poprzez sport, zacznie szukać jej ujścia np. w przemocy wobec rówieśników.
Etykietkę 'trudnego dziecka' przykleja się nieświadomie osobom, które cierpią na zaburzenia i choroby rozwojowe. Zwykle po 11. roku życia możliwe jest zdiagnozowanie zespołu Aspergera u dzieci. U osób z tym zaburzeniem agresja jest wynikiem ogromnej frustracji z powodu niezrozumienia przez otoczenie.
Należy pamiętać, że dziecko jest doskonałym obserwatorem i naśladowcą. Jeśli rodzic krzyczy na domowników, kiedy chce osiągnąć cel, nie należy się dziwić, kiedy dziecko zacznie stosować tę samą metodę, by postawić na swoim. Trudne dziecko jest niekiedy lustrzanym obrazem rodzica.
Jeśli sytuacja wymyka się spod kontroli – ataki agresji są codziennym rytuałem - warto wybrać się z dzieckiem do specjalisty - psychologa dziecięcego.
Problem wychowawczy, jakim jest agresja, wynika często z błędów wychowawczych. Rodzic, który jako karę stosuje z pozoru niewinne klapsy oraz używa przemocy słownej, uczy tym samym dziecko, że jeśli coś mu się nie podoba, może zareagować agresją. Wówczas pojawia się wtórny problem wychowawczy – dziecko zaczyna stosować przemoc wobec rówieśników. Problemy wychowawcze – prawo dziobania W socjologii zjawisko, kiedy silniejsze dziecko wybiera sobie słabsze i znęca się nad nim – psychicznie lub fizycznie, określa się terminem – „prawo dziobania”. Nazwa problemu wychowawczego powstała na skutek obserwacji kurzego stada – jest jeden ptak silniejszy od wszystkich pozostałych oraz jeden najsłabszy – dziobany przez wszystkich. Silniejsze kury dziobią słabszych od siebie, a same są z kolei dziobane przez silniejszych od siebie. „Dziobanie” to rodzaj zemsty za otrzymane ciosy. Problemy wychowawcze – 6 sposobów radzenia sobie z agresywnym dzieckiem Dziecko w wieku przedszkolnym jest doskonałym obserwatorem – naśladuje to, co robią rodzice i inne dzieci. Dlatego, tak ważny jest dobry przykład – problemy wychowawcze wynikają często z bagatelizowania agresji we wczesnym dzieciństwie. Na ataki przemocy przedszkolaka należy reagować w następujący sposób: 1. Jeśli jesteś świadkiem aktu agresji, złap dziecko za ręce i powiedz stanowczym głosem, że przemoc jest niedopuszczalna. 2. Stwórz dziecku „kącik przemyśleń”. Jeśli zachowa się agresywnie, posadź je na krzesełku w odosobnionym miejscu np. na 5 minut i wytłumacz, że jest to czas na przemyślenie niewłaściwego zachowania. 3. Naucz dziecko odreagowywać złe emocje w sposób niekrzywdzący innych ludzi – może np. skakać po podłodze, uderzać pięścią w poduszkę. Warto przemyśleć zakup worka bokserskiego. 4. Nie pozwalaj oglądać dziecku filmów, w których stosuje się...
Problem wychowawczy to zjawisko, kiedy dziecko nie zachowuje się zgodnie z ustalonymi zasadami. Jednym z najczęściej występujących problemów wychowawczych jest brak uczciwości. Powszechny problem wychowawczy – zmyślanie w wieku przedszkolnym Zmyślanie jest jednym z etapów rozwoju – we wczesnym dzieciństwie dziecko ma bardzo rozwiniętą wyobraźnię. Kiedy maluch opowiada fikcyjne historie, warto się w nie wsłuchać – może być to próba zwrócenia uwagi na siebie i swoje problemy. Ważne jest, aby kilkulatek potrafił oddzielić świat rzeczywisty od fikcji. Kiedy dziecko zmyśla, stosuj poniższe zasady: Nie neguj tego, co dziecko mówi. Poproś, by udzieliło ci więcej informacji, np. „ Powiedz mi o tym coś więcej ”, zapytaj „ Co w takiej sytuacji zrobimy? ”. Nie wyśmiewaj opowieści dziecka – wykorzystaj moment, by uważnie wsłuchać się w potrzeby dziecka. Poproś dziecko, by przedstawiło ci to, o czym mówi. Wchodzenie w rolę (drama) pozwoli dziecku uporać się z natrętnymi myślami. Problemy wychowawcze – kłamstwa dzieci starszych Fantazjowanie malucha to wyraz twórczego postrzegania świata. Bardziej niepokojącym problemem wychowawczym są kłamstwa starszych dzieci. W zależności od wieku dziecka, dobrze jest stosować się do poniższych wskazówek: 1. Problemy wychowawcze w szkole podstawowej: Poszukaj przyczyn kłamstwa. Być może dziecko chce stawić czoła twoim wymaganiom i boi się powiedzieć ci, że nie radzi sobie z jakimś przedmiotem, z którego np. dostało złą ocenę. W takiej sytuacji daj wsparcie dziecku. Bądź wzorem dla dziecka. Unikaj nawet „drobnych kłamstewek”, bo w innym wypadku dziecko też zacznie się usprawiedliwiać. Rozmawiaj z dzieckiem – wyjaśnij, że najgorsza prawda jest lepsza od kłamstwa. Doceń, kiedy przyzna się, że skłamało – przytul, zrozum. 2. Problemy wychowawcze w...
Klapsy ani krzyki nie są dobrymi sposobami radzenia sobie z trudnym dzieckiem. O wiele lepiej sprawdzą się metody oparte na cierpliwości i konsekwentności. Po pierwsze: rozmawiaj, tłumacz Sposobem na trudne dziecko jest rozmowa z nim za każdym razem, gdy zaczyna zachowywać się niegrzecznie. Nie wystarczy tylko powiedzieć, co robi źle. Istotne jest wytłumaczenie maluchowi, dlaczego nie powinien tak robić. Trzeba mówić do dziecka zwięźle i używać odpowiedniego do jego wieku słownictwa. Ważny jest też kontakt wzrokowy. Patrząc dziecku w oczy, skupiamy jego uwagę. Wyjaśniając, dlaczego dane zachowanie jest niewłaściwe, nie powinno się zadawać pytań retorycznych albo takich, na które pociecha i tak nie odpowie. Po drugie: nagradzaj dobre zachowania Trudne dziecko nie powinno być wyłącznie upominane. Dobry skutek przynosi chwalenie go za pozytywne zachowania. Staraj się nie nadużywać słowa „nie”. Odbiór komunikatu będzie o wiele lepszy, jeśli jego treść będzie pozytywna. Podobnie w przypadku rozkazów – zamień je na prośby. Trudne dziecko o wiele lepiej utrwali pozytywne nawyki, jeśli będziesz pokazywać, że jesteś zadowolona z dobrego zachowania malucha. Nie musisz, a nawet nie powinnaś za każdym razem dawać mu nagród. Zamiast tego uśmiechnij się , pochwal dziecko słownie, powiedz, że jesteś z niego dumna. Po trzecie: bądź stanowcza i konsekwentna Niegrzeczne dziecko powinno wiedzieć, kto ustala zasady i co grozi za ich łamanie. Ustalenie reguł wymaga ich późniejszego bezwzględnego przestrzegania. Musisz więc być stanowcza i konsekwentna, żeby stanowić autorytet dla malca. Sposobem na trudne dziecko jest wyrobienie w nim nawyku szanowania zasad . Jeśli raz i drugi przekona się, że nie złamie cię płaczem ani wrzaskami, kolejnym razem unikniesz jego histerii. Pewność siebie i stanowczość rodzica sprawiają też, że dziecko zyskuje poczucie...
