Kłótnie między rodzeństwem można załagodzić, pozwalając dziecku na wyrażenie swoich uczuć. Maluch może powiedzieć na głos, dlaczego się rozzłościł np. „Nie chcę abyś brał moją zabawkę bez pozwolenia”. Do dzieci najlepiej mówić wprost.
Najczęstszą przyczyną rywalizacji rodzeństwa jest zazdrość o miłość rodziców. Powodem sprzeczek są także osobiste rozczarowania np. zły stopień w szkole.
Sposobem na łagodzenie sprzeczek między dziećmi jest pokazanie im, że można wyrażać złość bez wyrządzania krzywdy.
Robi się to w 4 etapach:
Wychowując dzieci, nie porównujmy ich osiągnięć, Gdy jedno posprzątało pokój, a drugie nie, lepiej powiedzieć: „Posprzątaj pokój, bo masz w nim bałagan”. Zdanie: „Twoja siostra posprzątała pokój, nie musiałam jej dwa razy powtarzać jak tobie” - automatycznie wywoła u dziecka myśli, że jest gorsze i mniej kochane.
Kiedy dzieci zaczynają się ze sobą bić, należy od razu zainterweniować. Opisanie przez rodzica sytuacji poprzez jej nazwanie np. „Widzę dwóch bardzo rozgniewanych chłopców”, pomoże dzieciom ochłonąć. Po wysłuchaniu, co każde ma do powiedzenia warto pokazać, że wierzy się w to, że będą w stanie same między sobą rozwiązać problem. Można powiedzieć: „Jesteście mądrymi dziećmi i wierzę, że się pogodzicie”, po czym wyjść z pokoju.
Problemy wychowawcze zaczynają się wtedy, gdy dziecko poprzez płacz chce wymusić coś na dorosłym lub jest tak wrażliwe, że – mimo chęci – nie może przestać płakać (bo np. nie udało mu się zająć pierwszego miejsca w grze). Płacz nieuzasadniony z punktu widzenia dorosłych, jest często jedynym rozwiązaniem, jakie widzi dziecko. Problemy wychowawcze – przyczyny nieuzasadnionego płaczu Płacz dziecka może być spowodowany chęcią zwrócenia na siebie uwagi, uzyskania władzy, stanowić wyraz zemsty, być wyrazem chwilowego rozczarowania, złości, frustracji. Płacz bez powodu – przykładowe rozwiązania problemu wychowawczego Każde dziecko jest inne, więc nie ma uniwersalnych sposobów na rozwiązanie problemu wychowawczego , jakim jest częsty płacz. Warto jednak wypróbować poniższe metody: Nigdy nie mów dziecku, by przestało płakać. Nie używaj również słów typu „beksa”, „mazgaj”, ponieważ to bardziej zaostrzy problem wychowawczy niż go zahamuje. Daj dziecku czas. Czasami lepiej zostawić kilku- lub kilkunastolatka samego na jakiś czas, aby potem spokojnie z nim porozmawiać. Daj dziecku fizyczną bliskość – weź je na kolana, przytul, mocno uściśnij, aż do momentu, kiedy przestanie płakać. W domu warto wygospodarować „bezpieczny kąt” dla dziecka. Ważne, żeby samo wybrało miejsce. Kiedy to zrobi, wyposażcie je w poduszki, ulubione maskotki itp. Jeśli dziecko będzie miało atak płaczu w domu, zawsze będzie wiedziało, gdzie może się udać. Powiedz dziecku, że jeśli będzie chciało porozmawiać, to zawsze może do ciebie przyjść. Ważne jest, żeby nie porównywać dziecka z innymi osobami – rodzeństwem, rówieśnikami. Metody rozwiązywania problemów wychowawczych należy dopasować do wieku i potrzeb konkretnego dziecka. Masz więcej niż jedno dziecko? Oto porady, jak...
Klapsy ani krzyki nie są dobrymi sposobami radzenia sobie z trudnym dzieckiem. O wiele lepiej sprawdzą się metody oparte na cierpliwości i konsekwentności. Po pierwsze: rozmawiaj, tłumacz Sposobem na trudne dziecko jest rozmowa z nim za każdym razem, gdy zaczyna zachowywać się niegrzecznie. Nie wystarczy tylko powiedzieć, co robi źle. Istotne jest wytłumaczenie maluchowi, dlaczego nie powinien tak robić. Trzeba mówić do dziecka zwięźle i używać odpowiedniego do jego wieku słownictwa. Ważny jest też kontakt wzrokowy. Patrząc dziecku w oczy, skupiamy jego uwagę. Wyjaśniając, dlaczego dane zachowanie jest niewłaściwe, nie powinno się zadawać pytań retorycznych albo takich, na które pociecha i tak nie odpowie. Po drugie: nagradzaj dobre zachowania Trudne dziecko nie powinno być wyłącznie upominane. Dobry skutek przynosi chwalenie go za pozytywne zachowania. Staraj się nie nadużywać słowa „nie”. Odbiór komunikatu będzie o wiele lepszy, jeśli jego treść będzie pozytywna. Podobnie w przypadku rozkazów – zamień je na prośby. Trudne dziecko o wiele lepiej utrwali pozytywne nawyki, jeśli będziesz pokazywać, że jesteś zadowolona z dobrego zachowania malucha. Nie musisz, a nawet nie powinnaś za każdym razem dawać mu nagród. Zamiast tego uśmiechnij się , pochwal dziecko słownie, powiedz, że jesteś z niego dumna. Po trzecie: bądź stanowcza i konsekwentna Niegrzeczne dziecko powinno wiedzieć, kto ustala zasady i co grozi za ich łamanie. Ustalenie reguł wymaga ich późniejszego bezwzględnego przestrzegania. Musisz więc być stanowcza i konsekwentna, żeby stanowić autorytet dla malca. Sposobem na trudne dziecko jest wyrobienie w nim nawyku szanowania zasad . Jeśli raz i drugi przekona się, że nie złamie cię płaczem ani wrzaskami, kolejnym razem unikniesz jego histerii. Pewność siebie i stanowczość rodzica sprawiają też, że dziecko zyskuje poczucie...
Rodzic, który oczekuje kolejnego dziecka nie może zapominać o potrzebach pierwszego. Jedynak, który dotąd był w centrum uwagi rodziców, nie powinien czuć się odrzucony. Należy włączyć go w rodzinne przygotowania na przyjście rodzeństwa. Dziecko, które jest jedynakiem podświadomie tęskni za rodzeństwem. Jednak przyzwyczajone jest do bycia w centrum uwagi. Pierwsze dziecko może być zazdrosne o rodzeństwo, na które rodzice przenieśli zainteresowanie, dotąd okazywane tylko jedynakowi. Wprowadź atmosferę normalności Ważne, by w rodzinie panowała pozytywna atmosfera w trakcie oczekiwania na kolejne dziecko. Pierworodny musi zostać włączony w sprawy rodzinne. Wspólne wybieranie imienia, przygotowanie pokoju dla rodzeństwa czy kupowanie ubranek , to aktywności, które pomogą zneutralizować rosnące napięcie u jedynaka. Dziecku łatwiej będzie przejść ten okres, jeśli wszystko wydawać się będzie zupełnie zwyczajne i naturalne. Przypomnij jedynakowi, jak na niego czekaliście Warto opowiedzieć jedynakowi, jak czekano na niego z niecierpliwością, jakie czytano książki, czy masowano brzuch. Można pokazać mu również zdjęcia z tamtego okresu i zabawki, jakimi bawił się, gdy był jeszcze niemowlakiem. Opowiedzenie o tym wszystkim pozwoli mu zaakceptować nową sytuację. Wyjaśnij, że bycie starszym jest lepsze Warto wytłumaczyć pierworodnemu, że na początku niemowlę tylko leży, je i śpi. Nie potrafi mówić. Swoją komunikację opiera wyłącznie na płaczu. To doskonała okazja do pochwalenia jedynaka i pokazania, jak dobrze być starszym dzieckiem. W końcu tyle rzeczy potrafi zrobić, a nowy brat czy siostrzyczka tylko leży i płacze. Powinno się również dbać o to, by jedynak miał kontakt z innymi dziećmi, bawi się z nimi i widział, że w innych rodzinach koledzy i koleżanki też...
