Jak rozpoznać i leczyć zespół antyfosfolipidowy?
Zespół antyfosfolipidowy, nazywany inaczej APS lub zespołem Hughesa, przyczynia się do 25% poronień nawykowych (takich, do których doszło w przypadku 3 lub więcej następujących po sobie ciąż). Jest to niezapalna układowa choroba tkanki łącznej.
Zespół antyfosfolipidowy, nazywany inaczej APS lub zespołem Hughesa, przyczynia się do 25% poronień nawykowych (takich, do których doszło w przypadku 3 lub więcej następujących po sobie ciąż). Jest to niezapalna układowa choroba tkanki łącznej.
Diagnostyka zespołu antyfosfolipidowego
W czasie diagnozowania zespołu antyfosfolipidowego stosowane są kryteria laboratoryjne i kliniczne. Rozpoznaje się go, gdy wystąpi co najmniej jedno kryterium laboratoryjne i jedno kliniczne.
Do kryteriów klinicznych zalicza się:
- co najmniej 3 samoistne poronienia przed 10. tygodniem ciąży,
- co najmniej jedna śmierć płodu bez przyczyny po 10. tygodniu ciąży,
- niewyjaśniona zakrzepica żylna lub tętnicza,
- zakrzepica drobnych naczyń oraz ciężki stan przedrzucawkowy albo niewydolność łożyska, co powoduje poród przed 34. tygodniem ciąży.
Do kryteriów laboratoryjnych zaliczane jest:
- stwierdzenie obecności antykoagulantu tocznia w surowicy i średnie lub wysokie miano przeciwciał antykardiolipinowych klasy IgM lub IgG w 2 pomiarach wykonanych w odstępach 8-12 tygodniowych. Wskazuje się także 2-krotne wykrycie przeciwciał przeciw beta-2-glikoproteinie w surowicy lub osoczu w odstępie 12 tygodni wykonanych metodą ELISA.
W jaki sposób leczy się zespół antyfosfolipidowy?
Celem leczenia zespołu antyfosfolipidowego jest obniżenie poziomu przeciwciał i zapobieganie zakrzepicy łożyskowej. Przyjmuje się leki zmniejszające krzepliwość krwi i sterydy hamujące aktywność układu odpornościowego. Stosuje się głównie aspirynę i heparyny. Leczenie podjęte od początku ciąży daje 80% szans na urodzenie zdrowego dziecka. Ciąża ze stwierdzonym zespołem antyfosfolipidowym jest traktowana jako ciąża wysokiego ryzyka.