Jerzy Stuhr z córką Marianną: O wzajemnej więzi

Jerzy Stuhr i jego żona Barbara doczekali się córki, gdy ich cieszący się dzisiaj popularnością syn, Maciej Stuhr miał już siedem lat. Początkowo między Maciejem i Marianną nie powstała wyjątkowa więź. Rodzeństwo żyło tak po prostu, obok siebie. Wynikało to nie tylko z różnicy wieku, ale również zupełnie odmiennych charakterów. Maciej Stuhr odgrywał rolę odpowiedzialnego, grzecznego brata, który był przewodniczącym szkoły. Marianna była głośna i pełna buntu. Zbliżyli się do siebie dopiero po latach. Przez lata zazdrościłam koleżankom bliskich relacji z rodzeństwem, bo sama czułam, że takich nie miałam z Maćkiem - przyznała Marianna Stuhr w rozmowie z magazynem "Viva!". Córka Jerzego Stuhra w młodości przeżyła dramat. Marianna Stuhr przeszła poważną operację Urodzona w 1982 roku córka Jerzego Stuhra już jako nastolatka przejawiała artystyczny talent. Umiejętności Marianny dostrzegał też Maciej Stuhr, który już jako absolwent liceum poprosił młodszą siostrę, by pomogła mu przy scenografii. Wówczas było to dla niej wielkie wyróżnienie. Zobacz także:  Jerzy Stuhr wydał oświadczenie. "Podjąłem tę najgorszą w moim życiu decyzję" Pamiętam, że kiedy zaraz po liceum [przyp. red. - Maciej Stuhr] założył kabaret Po Żarcie i poprosił mnie o scenograficzną pomoc, czułam się bardzo wyróżniona. Głębokie lata 90., byłam jeszcze młodziutka. I szczęśliwa, że starszy brat mnie ceni i że poprosił mnie o pomoc – wcześniej robiłam jakieś scenograficzne drobnostki na zapleczu festiwalu PAKA w Rotundzie - powiedziała na łamach magazynu "Uroda życia". Marianna Stuhr ma świadomość, że jej relacja ze starszym bratem nie była wzorem zżytego rodzeństwa. Ze względu na różnicę wieku w dzieciństwie czas spędzali oddzielnie. Gdy Maciej Stuhr organizował pierwsze prywatki pod...

Kilka dni temu Jerzy Stuhr w rozmowie z "Newsweekiem" pochwalił się, że choroba została ujarzmiona . Przy okazji wspomniał też, że rak w jego rodzinie był obecny już wcześniej. Na nowotwór była chora również jego córka. Modlił się wtedy by choroba przeszła na niego. I tak też się stało. Córka wyzdrowiała, a on kilka lat później wrócił na ten sam oddział szpitalny. - Pamiętam, jak po korytarzach Kliniki Onkologii w Gliwicach, po tym molochu ludzkiej choroby, chodziłem kilka lat temu z Marianną. Miała 24-lata i zdiagnozowano chorobę onkologiczną. Gdy szła na zabiegi, myślałem sobie: Boże, żeby ta choroba się na mnie przeniosła, ja już sobie pożyłem, dużo widziałem, nagrody dostałem, a przed nią dopiero wszystko. Jest taka młodziutka. I się sprawdziło. Ona zdrowa, spodziewa się córki, a ja chodzę po tych samych korytarzach ze sobą. Na szczęście dzisiaj Jerzy i Marianna mają trudne etapy za sobą. Marianna już za kilka dni zostanie mamą, co oznacza że święta wielkanocne będą dla całej rodziny Stuhrów okresem pełnym szczęścia. chimera

– Świat nadal wydaje się Panu interesujący? Ciekawi Pana polityka, newsy? Jerzy Stuhr: Pisanie pewnego rodzaju pamiętnika z ostatniego okresu, pod tytułem „Tak sobie myślę”, dla Wydawnictwa Literackiego w formie dialogu z czytelnikiem zabiera mi sporo czasu. Zauważyłem, że co chwila zastrzegam się, że nie chcę o polityce i… po chwili muszę to weryfikować. Jak nie napisać o ogólnokrajowej aferze aptecznej, która dotyczy połowy Polski? W każdym wydarzeniu szukam naszych polskich cech, mankamentów, kompleksów. Częściej mi wstyd, choć chciałbym być dumny. Oglądam dzienniki informacyjne i zaraz potem wyłączam telewizor. Zapełniam czas ulubionym zajęciem – lekturą, penetruję bibliotekę ojca i dziadka. Wczoraj na przykład do północy – bo idę do szpitala na sześć tygodni – szukałem lektur. Znalazłem eseje Emila Ciorana i inne książki, które zawsze mi imponowały. Szczęściem jest posiadanie takiej biblioteki. Mam swój świat. – Czy choroba otworzyła Panu na coś oczy, nauczyła, zmieniła? Jerzy Stuhr: Trudno mi odpowiedzieć, pierwszy raz w życiu mnie coś takiego dopadło. – Miał Pan już poważne kłopoty z sercem. Jerzy Stuhr: O tak, w tym boju jestem doświadczony. W 1988 roku byłem młodym człowiekiem, a prawie umierałem. Żonie mówili: „To może się stać jutro, a może dziś”. Więc nie jestem dobrym rozmówcą w tej kwestii. Jestem uzbrojony, przygotowany w każdej chwili na to, co los może zarządzić. Ja się nie zdenerwuję. Każdą wiadomość na temat mojego organizmu przyjmę z pokorą i zacznę kolejny etap walki. Najgorszy jest dla mnie stan niepewności, najbardziej przeszkadza brak szybkiej diagnozy. Pytam: „Panie doktorze, jak długo jeszcze będzie trwała ta terapia?”. On mówi: „Nie wiem, zależy, jak pana organizm...