Depresja przedporodowa obejmuje uczucie ciągłego zmęczenia, apatii, brak motywacji do wstania z łóżka, obniżoną samoocenę, problemy z koncentracją i pamięcią, myśli, a nawet próby samobójcze.
Najczęstsze przyczyny depresji przedporodowej to:
Kobieta cierpiąca na depresję odczuwa pogłębiający się smutek, przewlekłe zmęczenie, brak motywacji, traci zainteresowanie atrakcyjnymi dotąd czynnościami, jest apatyczna, senna (lub lęk powoduje, że nie jest w stanie spać), nie dba o siebie, nie wstaje z łóżka, ma myśli samobójcze. Pojawiają się zaburzenia odżywiania, niska samoocena, napięcie, problemy z koncentracją i pamięcią. Nieleczona depresja prowadzi do powikłań ciążowych i poporodowych. Warto zaznaczyć, że cierpiące na depresję matki - które jednocześnie źle traktowały swoje dzieci - przyczyniają się do rozwoju u nich zaburzeń psychicznych, także głównie depresji. Depresja przedporodowa czterokrotnie zwiększa ryzyko złego traktowania dziecka.
W leczeniu depresji u kobiet ciężarnych istotna jest współpraca ginekologa i psychiatry. Kobiety rzadko proszą o pomoc, myśląc, że zaburzenia są czymś normalnym. Nawet jeśli zostaną zdiagnozowane, nie jest to związane z jakimkolwiek leczeniem. Przyszła matka wymaga ogromnego wsparcia ze strony partnera, rodziny i przyjaciół – muszą oni zrozumieć, że nawet 80% ciężarnych cierpi na epizody depresyjne, a kilkanaście procent cierpi na depresję przedporodową.
Podczas ciąży, niezależnie od przeżywanej depresji ciążowej, kobieta ma prawo do odczuwania skrajnych emocji, które są związane z gwałtownymi zmianami hormonalnymi. przejściowe objawy depresyjne: apatia, niechęć i zmęczenie mogą dotyczyć nawet połowy ciężarnych. Jeśli jednak obniżony nastrój przedłuża się, powinno to wzbudzić czujność. Rodzina powinna bacznie obserwować kobietę, by nie przegapić objawów. Niepokój bliskich powinny budzić: zaburzenia rytmu dnia, czyli permanentne zmęczenie od samego rana, a jednocześnie problemy z zasypianiem, problemy z łaknieniem, np. nagły wzrost apetytu lub jego zaniknięcie, osłabienie pamięci, problemy z koncentracją, utrata dotychczasowych zainteresowań, obniżona samoocena . Bliscy niestety nie zawsze odróżniają symptomy depresji ciążowej od zwykłych wahań nastroju. Również i ty obserwuj siebie, zmiany w swoim ciele i nastroju. Czy to już depresja ciążowa? Odpowiedz sobie na następujące pytania. Czy: jesteś cały czas smutna lub niespokojna, często płaczesz, przestały interesować cię rzeczy, które niegdyś sprawiały radość, cierpisz na bezsenność lub wręcz przeciwnie – śpisz za dużo, czujesz się cały czas zmęczona i bez energii, mimo ciąży chudniesz lub tyjesz więcej, niż powinnaś na tym etapie ciąży, ograniczasz kontakt z rodziną i przyjaciółmi, trudno ci się skoncentrować, myślisz o śmierci, towarzyszy ci poczucie winy, niska samoocena, opuszczasz wizyty kontrolne u ginekologa, nie przestrzegasz zaleceń lekarza, korzystasz ze szkodliwych substancji – pijesz alkohol, palisz papierosy. Jeśli chociaż na część z nich możesz odpowiedzieć twierdząco, porozmawiaj z kimś o swoich obawach – bliską osobą lub specjalistą. Depresja u mężczyzn nie jest powodem do wstydu. By ją wyleczyć,...
Ciąża zawsze wiąże się z silnymi emocjami – nawet gdy dziecko jest wyczekiwane, pojawia się obawa o jego stan zdrowia, o przebieg ciąży oraz lęk związany z przyszłością. Nie jest łatwo być przygnębionym, gdy wszyscy wokół oczekują od ciebie, że będziesz tryskała energią i radością. Depresja ciążowa nie jest wcale rzadkim zjawiskiem – szacuje się, że może dotyczyć nawet 25% kobiet. Ryzyko depresji ciążowej Według psychologów istnieją pewne okoliczności, które mogą zwiększyć ryzyko wystąpienia depresji ciążowej . Należą do nich: złe relacje z rodziną, szczególnie z matką i partnerem – każda konfliktowa sytuacja wiąże się z pewnymi kosztami emocjonalnymi, które mogą wyzwolić depresję, brak stabilizacji zawodowej i finansowej, występowanie chorób psychicznych w rodzinie – jeśli ktoś z krewnych cierpiał lub cierpi na depresję lub inne zaburzenie nastroju, istnieje prawdopodobieństwo, że ma podłoże genetyczne, komplikacje w czasie poprzedniej ciąży, poronienie – złe doświadczenia sprawiają, że oczekiwanie na kolejne dziecko wiąże się z niepokojem o prawidłowy przebieg ciąży. To z kolei zwiększa poziom stresu, a ten – gdy trwa długo – może doprowadzić do obniżenia nastroju. Kobiety, które cierpią na zespół napięcia przedmiesiączkowego , a więc są wrażliwe na wahania poziomu hormonów w cyklu miesięcznym, są też bardziej narażone na depresję ciążową. Również przechodzenie depresji w przeszłości może świadczyć o tym, że jesteś wrażliwa na zmiany nastroju. Oprócz negatywnych doświadczeń i braku wsparcia ze strony bliskich, istnieją także pewne czynniki osobowościowe – np. problem z nawiązywaniem relacji, nieumiejętność zwracania się o pomoc i kłopoty z komunikacją . Depresja u mężczyzn nie jest powodem do wstydu. By ją wyleczyć, należy zastosować...
Dystymia to zaburzenie charakteryzujące się m.in. przewlekłym obniżeniem nastroju, trudnościami z koncentracją i niską motywacją do działania. Choć jej objawy są podobne do objawów depresji, występują w mniejszym nasileniu. Psychoterapia to podstawowa forma pomocy w dystymii. Leki bywają stosowane pomocniczo. Osoba cierpiąca na dystymię często traktuje swoje samopoczucie jako coś naturalnego, może nawet nie próbować z nim walczyć. Nieleczona dystymia może przerodzić się w depresję. Czym jest dystymia według ICD-10 Zgodnie z Międzynarodową Statystyczną Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 dystymia należy do kategorii F34, czyli „uporczywych zaburzeń nastroju”. Sama dystymia w klasyfikacji ICD-10 jest oznaczona kodem F34.1. Ten rodzaj zaburzeń utrzymuje się przewlekle, przynajmniej przez kilka lat, choć często nawet przez większą część dorosłego życia. Dystymia ma zróżnicowane nasilenie, czasem odczuwany smutek i niechęć do działania są na tyle silne, że skłaniają daną osobę do ograniczania życia towarzyskiego, pogarszają jej relacje z ludźmi i obniżają wydajność w pracy. Zdarza się jednak, że te objawy ustępują na pewien czas, np. na miesiąc lub dwa. Objawy dystymii – podstawy do rozpoznania tej choroby U danej osoby można rozpoznać dystymię , kiedy przez przynajmniej 2 lata występują u niej przynajmniej 2 z poniższych objawów: ciągłe uczucie zmęczenia (towarzyszy mu także nieumiejętność efektywnego wypoczywania), problemy ze snem (trudności z zasypianiem, zbyt wczesne budzenie się, płytki sen), trudności z koncentracją i uwagą, obniżona samoocena, brak nadziei na przyszłość, zaburzenia łaknienia (nadmierny apetyt, brak apetytu, zaniedbywanie jedzenia), problemy z podejmowaniem decyzji i ponoszeniem ich konsekwencji....
