Depresja maskowana objawia się bezsennością, napięciem mięśni, bólem głowy, objadaniem się lub utratą apetytu. Leczenie choroby opiera się na przyjmowaniu leków, odpoczynku i psychoterapii.

Reklama

Depresja maskowana (zwaną też ukrytą) nie daje symptomów charakterystycznych dla typowej depresji. Zamiast widocznego obniżenia nastroju, smutku i ograniczenia aktywności fizycznej występuje bezsenność oraz bóle różnych części ciała. Organizm w nieoczywisty sposób daje znać o chorobie.

Jakie są przyczyny depresji ukrytej?

Depresja ukryta może być spowodowana przewlekłym stresem, przeżytą traumą, nagromadzeniem problemów osobistych, zaburzeniami hormonalnymi oraz czynnikami genetycznymi. Osoba chora nie chce lub nie może pozwolić sobie na gorsze samopoczucie, więc lekceważy stres i emocje (takie jak smutek czy niepewność siebie). Człowiek blokuje się psychicznie, a z tego powodu depresja nie ma szansy objawić się tradycyjnymi sposobami, czyli melancholią, poczuciem winy, obniżonym nastrojem, przygnębieniem lub utratą zainteresowań. Pojawiają się różne dolegliwości fizyczne, opisane poniżej. Są one rodzajem maski, która ma ukryć przed chorym i otoczeniem stan depresyjny.

Zobacz także

Depresja maskowana może dotknąć osoby, które:

  • mają wiele obowiązków (na przykład matki opiekujące się dziećmi),
  • są pracoholikami (nie potrafią odpoczywać),
  • są perfekcjonistami (wszystko, co robią, musi być na najwyższym poziomie),
  • są samotne (obawiają się, że nikt się nimi nie zajmie w przypadku choroby).

Objawy depresji maskowanej

Do najpopularniejszych objawów depresji maskowanej zalicza się:

  • zaburzenia snu, czyli bezsenność, wybudzanie się w nocy oraz nadmierna senność (ponad 8 godzin snu dziennie),
  • zaburzenia odżywiania, czyli brak apetytu lub objadanie się,
  • chudnięcie lub tycie,
  • bóle i zawroty głowy,
  • napięcie mięśni pleców,
  • brak energii lub pobudzenie,
  • bóle kończyn,
  • świąd skóry,
  • zaparcia,
  • nudności,
  • zmiany ciśnienia tętniczego,
  • zaburzenia miesiączkowania,
  • zaburzenia wzroku,
  • zawał mięśnia sercowego,
  • zespół niespokojnych nóg,
  • problemy z zapamiętywaniem i przyswajaniem informacji,
  • problemy z koncentracją.

Diagnoza depresji ukrytej

Diagnozowanie depresji ukrytej odbywa się na podstawie obserwacji organizmu i wykluczenia innych chorób. Chory powinien sam przeanalizować objawy i skonfrontować je ze swoją sytuacją życiową.

Warto postępować według poniższych wskazówek:

  • wizyta u lekarza rodzinnego – pozwoli wyeliminować inne choroby, a w razie potrzeby specjalista przepisze skierowanie do psychologa;
  • spotkanie z psychologiem – rozmowa ze specjalistą pozwoli zdiagnozować zaburzenia psychiczne, na przykład depresję maskowaną lub nerwicę. Psycholog przedstawi istotę choroby oraz pomoże choremu dociec jej przyczyn. W niektórych przypadkach wystarczy kilka spotkań ze specjalistą, jednak może się okazać, że pacjent potrzebuje psychoterapii długoterminowej;

porada psychiatry – po wywiadzie lekarskim psychiatra zdecyduje, czy pacjent potrzebuje leków antydepresyjnych. Lekarz może zalecić też odpoczynek oraz psychoterapię.

Reklama

Reklama
Reklama
Reklama