Reklama

Dla wprawnego oka nie jest wyzwaniem odróżnienie muchomora sromotnikowego od czubajki kani czy gąski zielonki albo muchomora jadowitego od pieczarki łąkowej. Jednak wiele osób zbiera i przyrządza grzyby, które budzą wątpliwości, a czasami okazują się trujące. Trujące grzyby nawet poddane obróbce cieplnej zachowują swoje właściwości i mogą doprowadzić do śmierci.

Reklama

Środki ostrożności – grzyby trujące mogą zabić człowieka

Mało doświadczeni grzybiarze do lasu powinni chodzić z atlasem grzybów, a już z pewnością dokonać z jego pomocą selekcji zebranych grzybów po powrocie do domu. Powinno się zbierać wyłącznie grzyby dobrze sobie znane i dojrzałe. Nierozwinięte grzyby trujące łatwo pomylić z innymi gatunkami. Główny Inspektorat Sanitarny radzi, by nie ufać ludowym sposobom sprawdzania, czy grzyby są trujące. Na niewiele się zda wrzucenie do gotujących się grzybów cebuli czy włożenie do garnka srebrnej łyżki. Grzyby trujące są niebezpieczne nawet po ugotowaniu, dlatego choćby gotowały się pół dnia, to pozostaną trujące. Także badanie zapachu i smaku grzybów nie jest skutecznym sposobem, wiele grzybów trujących nie ma nieprzyjemnego zapachu ani ostrego smaku. W lokalnym oddziale sanepidu specjaliści za darmo ocenią, czy grzyby są jadalne – ta metoda jest najlepsza w razie wątpliwości.

Muchomory sromotnikowy i jadowity – grzyby trujące podobne do jadalnych

Zjedzenie już 50 gramów muchomora sromotnikowego powoduje zgon. Ten grzyb trujący jest niebezpieczny także dlatego, że często myli się go z jadalnymi gatunkami – czubajką kanią, gąską zielonką, pieczarką łąkową czy pieczarką bulwiastą. Gatunki z rodziny pieczarkowatych są bardzo trudne do rozpoznania, a wśród nich bywają i grzyby trujące, i jadalne. Z pieczarkowatymi i z kanią bywa mylony też muchomor jadowity.

  • Muchomor sromotnikowy: w zależności od nasłonecznienia miejsca rośnięcia kapelusz może być bardzo jasny, a nawet biały, szaro-zielony, oliwkowo-zielonkawy, brunatno-zielony, przy brzegu czasem żółtawy. Skórka tego grzyba jest gładka, bez prążków przy brzegu, łatwo daje się zdjąć. Blaszki są białe lub żółto-zielone u starszych grzybów i gęste. Muchomora sromotnikowego można odróżnić od grzybów jadalnych także po trzonie – jest on walcowaty, na dole zakończony bulwą z wyraźnie odstającą, dość wysoką, białą pochwą; wyżej ma pierścień, który jest nieruchomy – to odróżnia go od czubajki kani, ponad pierścieniem trzon jest gładki, a poniżej ma drobne łuski lub wzór w zygzaki. Miąższ muchomora zielonawego (sromotnikowego) jest biały, nie zmienia barwy po uszkodzeniu, ma łagodny zapach i przyjemny smak.
  • Muchomor jadowity: jest równie trujący co muchomor sromotnikowy, w ten sam sposób działa na organizm. Często bywa mylony z gatunkami z rodziny pieczarkowatych, należy zresztą do tego samego rzędu grzybów – jest pieczarkowcem. Muchomor jadowity ma biały i gładki, jedwabisty kapelusz, na środku jest on stożkowaty i stożek ten może mieć kolor lekko żółty, niektóre osobniki mają na kapeluszu nieregularne łatki, inne nie; blaszki są gęste, białe, nie dochodzą do trzonu; trzon natomiast ma bulwiastą podstawę z wyraźnie widoczną, strzępiastą pochwą, czasem występuje też pierścień, ale może z wiekiem zanikać, powierzchnia trzonu składa się z dużych włóknistych łusek; miąższ muchomora jadowitego jest biały, kruchy i nie odbarwia się po uszkodzeniu, jest łagodny w smaku, ale ma bardzo nieprzyjemny zapach.

Trzon i miąższ pozwala odróżnić grzyby trujące od jadalnych pieczarek

Od pieczarek muchomory odróżnia przede wszystkim bulwa z pochwą u nasady trzonu – pieczarki jej nie mają. Grzyby trujące od jadalnych pieczarek różnią się też kolorem blaszek, chociaż to kryterium nie sprawdza się w przypadku bardzo młodych grzybów. Silnie trująca jest też podobna do innych pieczarek pieczarka karbolowa, którą można odróżnić po tym, jak zachowuje się miąższ po uszkodzeniu – zmienia kolor na intensywnie żółty, ponadto ma zapach karbolu bądź atramentu.

Reklama
Reklama
Reklama
Reklama