Dystymia, czyli „mała depresja”

Dystymia jest zespołem objawów psychicznych i fizycznych. To zaburzenie jednobiegunowe, przypominające depresję, jednak nie wpisuje się w cały zbiór jej symptomów. Co ważne, trudno zdiagnozować dystymię, ponieważ przypominać może zwykłe obniżenie nastroju.

Od 3 do 6% populacji cierpi na dystymię, a objawia się ona przede wszystkim w pierwszych dekadach życia. Często osoby cierpiące na tę chorobę uważają, że z natury są ponure i smutne. Dlatego dystymia jest tak niebezpieczna, ponieważ jej objawy są bagatelizowane nie tylko przez samą osobę chorą, ale również przez otoczenie, które mówi: on przeważnie tak ma, on nigdy się nie uśmiecha.

Dystymia: czy przyczyny leżą w środowisku?

Podłoże dystymii jest biologiczne, genetyczne, ale i środowiskowe (podobnie jak w depresji):

• zaburzenie pracy układu nerwowego (nerwica),
• zaburzona gospodarka hormonalna,
• sytuacja życiowa,
• szczególne cechy charakteru, które sprzyjają powstaniu dystymii: nadwrażliwość, myślenie pesymistyczne, szczególna wrażliwość na odczuwanie złych emocji.

Objawy dystymii

Jeżeli obniżony nastrój, bierność i apatia (główne objawy choroby) utrzymują się przez co najmniej dwa lata, można stwierdzić, że osoba cierpi właśnie na dystymię. Jak to się objawia:

1. Wiecznie smutny

Osoba cierpiąca na dystymię jest wycofana, rzadko okazuje emocje na zewnątrz i ogólnie pojmowana jest przez otoczenie jako „ponura, smutna i cicha”.

2. Zawsze za innymi

Dystymik raczej nie będzie duszą towarzystwa, woli „chować” się za plecami innych, a wystąpienia publiczne paraliżują go.

3. Osoba z dystymią jest bierna i nigdy nie wychodzi z inicjatywą.

Nie wynika to z tego, że jest leniwa i czeka na ruch innej osoby, tylko zwyczajnie się boi. Nie wierzy we własny potencjał oraz ma niską samoocenę.

4. Doskwiera mu poczucie bezsensu

Dystymik obserwuje otaczający go świat i opisuje go w „czarnych” barwach. Wszystko pozbawione jest sensu, nie widzi w swoim życiu celu i dlatego często dopadają go samobójcze myśli.

5. Cierpi somatycznie

Osoba cierpiąca na dystymię odczuwa szereg objawów fizycznych: brak apetytu, zaburzenia snu (bezsenność lub nadmierną senność). W skrajnych przypadkach zaniedbuje higienę osobistą.

Pomoc w razie dystymii

Dystymik powinien niezwłocznie podjąć farmakoterapię oraz psychoterapię. Ciągłe odczuwanie smutku i przygnębienia nie jest normalnym stanem człowieka. Specjaliści podkreślają, że choroba często jest ukrywana lub bagatelizowana, co może doprowadzić nawet do prób samobójczych.

• Podejrzewasz, że masz depresję? Oto skala depresji Becka - z tym testem będziesz pewna.
• Co może wywoływać depresję? Poznaj 6 najczęstszych przyczyn depresji.
• Sprawdź, czy to nie tylko zwykły smutek. Jak zapobiegać zachorowaniom na depresję?