Canicross to dyscyplina sportowa wywodząca się z psich zaprzęgów. Polega na bieganiu z psem na linie z amortyzatorem, umocowanej do pasa człowieka. Pupil biegnie przodem, pomagając tym samym biegaczowi w pokonywaniu dystansu.
Na stronie internetowej Polskiego Związku Psich Zaprzęgów można dowiedzieć się, gdzie organizowane są zawody canicross w Polsce i za granicą. Tego typu rywalizacje odbywały się już, między innymi, w Völklingen (Niemcy), Děčín (Czechy) oraz w Łodzi.
Canicross polega na tym, że nasz pupil biegnie przodem. Ma on nałożone specjalne szelki, które nie ograniczają jego ruchów. Do smyczy przymocowana jest specjalna elastyczna lina z amortyzatorem o długości minimum 2,5 metra. Biegacz zakłada na biodra specjalną uprząż, która łączy się z liną i ułatwia bieg. Za pomocą sprzętu do canicrossu trenujący ma wolne ręce. Znacznie poprawia to komfort w czasie wysiłku i swobodę ruchu. Dzięki temu bieg jest płynniejszy, a sylwetka człowieka wyprostowana. Canicross to szybkie bieganie w terenie. Trening jest wyczerpujący, dlatego jednorazowe dystanse nie powinny przekraczać więcej niż 8 kilometrów.
Kompletny zestaw do biegania z psem, czyli pas biodrowy, lina z amortyzatorem oraz szelki, można kupić w każdym sklepie zoologicznym. Szelki dla psa powinny być z lekkiego i przepuszczającego powietrze materiału. Ważny jest także ich rozmiar. W razie wątpliwości można skorzystać z pomocy pracownika sklepu z psimi akcesoriami.
Czworonogi stworzone do biegania to np. husky i malamuty. Te rasy są pełne energii. Mają one genetycznie uwarunkowane do podobnych dyscyplin. Ruch pomaga utrzymać je w dobrym zdrowiu i kondycji. Są one po prostu szczęśliwsze, gdy mogą codziennie przebiec przynajmniej kilkukilometrowy dystans. Chętnie biegają także wyżły oraz owczarki niemieckie. Do biegania na smyczy można zabrać ze sobą psa niezależnie od jego rasy i wielkości. Ważne jest tylko, aby miał on zapał do aktywności fizycznej i cieszył się dobrym zdrowiem. Odradza się natomiast trenować z pupilem młodszym niż jeden rok, ponieważ jego układ kostny dopiero się rozwija. Pies powinien być także posłuszny i słuchać komend właściciela. Przyjemniej trenuje się także z czworonogiem, który jest łagodny i nie reaguje agresywnie na innych ludzi czy mijane zwierzęta.
Aby zwiększyć motywację psa do biegu, można spróbować treningu z innymi parami trenującymi canicross. Wspólne bieganie to dobra zabawa dla pupili i przyjemne spędzenie wolnego czasu dla ich właścicieli.
Bieganie z psem to trening, który wzmacnia kondycję zarówno czworonoga, jak i jego właściciela. Wspólne trenowanie jest również sposobem na zacieśnianie więzi z pupilem i odpowiednią tresurę. Pies w czasie biegu będzie skupiać się na pokonaniu dystansu, ale tuż po nim powinna czekać na niego nagroda, w postaci np. smakołyku czy karmy, oraz zasłużony odpoczynek. Po wysiłku koniecznie należy dać pupilowi miskę świeżej wody.
Dogtrekking to wędrówki z psem na przypiętej do pasa biodrowego amortyzującej lince. Odciąża to lędźwiową część kręgosłupa właściciela oraz stawy i kości psa. Dogtrekking można uprawiać z każdym, stopniowo przygotowywanym do zwiększającego się wysiłku psem. Zaczyna się od wydłużania czasu codziennych spacerów, przyzwyczajania czworonoga do różnych rodzajów podłoża oraz ukształtowania terenu. Co to jest dogtrekking Dogtrekking to piesza wędrówka z 1 lub 2 psami na szelkach przypiętych do opiekuna linką i pasem biodrowym. Ten rodzaj turystyki z czworonogiem można uprawiać czysto rekreacyjnie lub wziąć udział w coraz popularniejszych zawodach. Dogtrekking, łączący marsz lub bieg z chodzeniem na orientację z mapą i kompasem, uprawia się z dowolnym, szczepionym psem na jakiejkolwiek trasie, na różnym podłożu. Polskie zawody w dogtrekkingu na najmniejsze dystanse (15 km) kończą nawet psy rasy chihuahua. Najkrótszą trasę pokonuje się zwykle w 2,5 do 6 godzin. Aktywność ta zacieśnia więź z pupilem, daje sporą satysfakcję ze wspólnie spędzanego czasu, znacznie poprawia jego i naszą kondycję. Sprzęt do dogtrekkingu W dogtrekkingu najważniejsza jest wygoda psa i jego właściciela. W związku z tym rezygnuje się z obroży i trzymanej w ręce smyczy na rzecz szelek, linki amortyzującej i pasa biodrowego. Odciążają one ludzki kręgosłup w części lędźwiowej oraz psi układ kostno-stawowy. Ważne są wygodne buty trekkingowe, a w przypadku pokonywania tras górskich także specjalne obuwie zapobiegające zranieniom i otarciom psich łap. Plecak powinien być jak najlżejszy i zawierać napoje i przekąski dla właściciela, jedzenie i wodę dla psa, mapę, apteczkę, kompas, latarkę (najlepiej czołówkę), naładowany telefon, psie buty w góry, zmianę ubrań na wypadek załamania pogody. Istnieją również specjalne plecaki dla psów , które...
Komendy dla psa, jak: „siad”, „podaj łapę”, „do mnie” pomagają w porozumiewaniu się właściciela z pupilem. Łatwiej zapanować nad psem, który nauczy się wykonywać podstawowe polecenia. Pies będzie posłuszny, kiedy naukę połączy się z zabawą. To wyzwoli w zwierzęciu entuzjazm do treningu. Do nauki komend najlepiej wybrać ciche i spokojne miejsce , aby nic nie rozpraszało czworonoga. Przyjazny ton właściciela wzbudzi zaufanie psa, a nagradzanie pupila smakołykami zmobilizuje go do entuzjastycznego wykonywania poleceń. Nauka komendy „siad” Nauka komendy „siad” jest bardzo przydatna, bo pozwala zapanować nad psem. Ułatwia np. wychodzenie z pupilem na dwór. Pies spokojnie siedzi w czasie zakładania mu smyczy lub cierpliwie czeka, gdy pali się czerwone światło na przejściu. Nauczenie szczeniaka komendy „siad ” może stanowić problem, bo młode psy nie lubią siedzieć w bezruchu.. Jednak przy odrobinie cierpliwości ze strony właściciela, pies z pewnością opanuje jedną z podstawowych komend . Z czasem, pies może przyzwyczaić się do polecenia i np., gdy tylko właściciel weźmie smycz do ręki, pies sam usiądzie. Psia sztuczka „podaj łapę” „Podaj łapę” to sztuczka, której nauka zazwyczaj nie jest w ogóle problematyczna . Komenda może być przydatna np. przy przywitaniu. Pies zamiast skakać na właściciela poda mu łapę, co pomoże okiełznać zbyt wybuchowy temperament pupila. Warto mobilizować zwierzę do nauki, podając mu psie smakołyki za każde wykonane polecenie. Reagowanie na komendę „do mnie” Komendy „do mnie” najłatwiej będzie nauczyć szczeniaka. Młody pies często boi się zostać sam, dlatego wciąż szuka kontaktu ze swoim właścicielem. Komenda przywołująca psa jest przydatna w czasie...
Smycze dla psa dobiera się do funkcji, jaką ma pełnić oraz wielkości psa. Smycze na spacer mogą być regulowane lub krótkie – bez regulacji. Właściciele czworonogów najczęściej wybierają smycze z taśmy, sznurka lub skórzanego rzemienia. Smycze do tresury, treningów i pokazów (tzw. ringówki) najczęściej wykonane są z elastycznej linki polipropylenowej, zakończonej solidnym karabińczykiem lub pętlą. Smycz dobrze jest dobierać do wagi i wielkości psa . Na niektórych smyczach napisane jest, dla jakiej rasy lub do ilu kilogramów są przeznaczone. Klasyczne smycze bez regulacji: z taśmy, sznurka, skóry, łańcucha Smycz klasyczna to najczęściej sznurek, taśma, łańcuszek lub skóra, zakończona - z jednej strony, karabińczykiem, a z drugiej – rączką (pętlą). Długość takiej smyczy wynosi zwykle od 120 do 150 centymetrów i pozawala psu na względną swobodę . W przypadku, gdy pupil musi iść przy nodze wystarczy owinąć pętlę wokół nadgarstka, skracając nieco długość taśmy. Takie smycze nie mają regulacji, co może utrudniać podróże z psem i swobodne wybieganie zwierzęcia. Tradycyjne smycze z regulacją długości: automatyczne i przepinane Smycz regulowana zakończona jest z obu stron karabińczykiem. Za pomocą metalowych kółek na smyczy można dowolnie regulować jej długość w zależności od potrzeb np. na treningu – wydłużyć, na spacerze – skrócić. Smycze automatyczne rozwijają się na długość od 3 do 8 metrów . A wbudowana w nich blokada pozwala, w każdej chwili, zahamować wydłużanie lub zwijanie. Smycz automatyczna, linka czy taśma? Smycze z taśmy są bardziej wytrzymałe, od automatycznie zwijanych linek, dlatego lepiej sprawdzają się podczas spacerów z dużym i silnym psem . Małe i średnie psy...
