Spokojne dziecko też może mieć ADHD

W DSM, czyli klasyfikacji zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, zespół ADD jako osobne schorzenie występował tylko w wersji II z 1968 roku. W obecnej, czyli DSM-V z 2013 roku, funkcjonuje jako zaburzenie neurorozwojowe i uważane jest za podtyp ADHD.

Czym jest ADD?

Zespół ADD (ang. Attention Deficit Disorder) to zaburzenie polegające przede wszystkim na deficycie uwagi. Mimo, że jest uważane za podtyp ADHD, to nie występuje w nim nadaktywność psychoruchowa. W rzeczywistości jednak często oba pojęcia stosuje się zamiennie, choć nie zawsze jest to uzasadnione.

Objawy zespołu ADD

Osoby, a zwłaszcza dzieci z zespołem ADD nie są nadpobudliwe, nie sprawiają problemów w grupie rówieśników, nie hałasują. To typ grzecznego, spokojnego ucznia, który siedzi cicho w ławce i nie przeszkadza. Dziecko z chorobą ADD ma następujące problemy:

• nie potrafi ocenić, które informacje są istotne – wszystko jest dla nich ważne,
• nie może utrzymać koncentracji na jednej czynności,
• jest niecierpliwe i szybko traci zainteresowanie,
• nie reaguje lub reaguje z opóźnieniem, gdy coś się do nich mówi – w jego głowie panuje chaos myślowy,
• niewielkie zakłócenia skutecznie je rozpraszają,
• nie umie wykonywać kilku czynności jednocześnie,
• łatwo przerzuca uwagę z jednej rzeczy na drugą.

Leczenie zespołu ADD

W leczeniu zespołu ADD najskuteczniejsze jest łączenie różnych metod – nie ma jednego panaceum, które przywróciłoby dziecku możliwość skupienia się i koncentracji. Dlatego też najefektywniejsze jest stosowanie różnych rozwiązań:

• środków farmakologicznych,
• terapii behawioralnej,
• dostosowanie sposobu nauczania do dziecka,
• właściwej opieki w domu.

W leczeniu choroby ADD bardzo ważne jest stałe monitorowanie tego, jak dziecko reaguje na leki, ponieważ każde może inaczej na nie zareagować. W przypadku ADD niestety leki nie są tak skuteczne jak przy ADHD, ponieważ mają one przede wszystkim wyciszyć dziecko, by nadaktywność go nie rozpraszała. To jednak nie wszystko – równie ważne, jeśli nie ważniejsze, jest to, co robią rodzice:

• czy kontrolują dietę dziecka (niektóre substancje mogą wywołać nadpobudliwość);
• czy dbają o to, by dziecko wykonywało różne zadania, ćwiczenia, które pomogą mu ćwiczyć koncentrację uwagi;
• czy pilnują, by dziecko się wysypiało.

Oprócz terapii behawioralnej za bardzo skuteczną formę pomocy uważa się treningi EEG Biofeedback, czyli neuroterapię, która ma na celu poprawę koncentracji uwagi.

Przyczyny zespołu ADD

Większość badaczy ADHD i ADD uważa, że zaburzenia te mają podłoże genetyczne. Niektórzy jednak, jak np. Michael Ruff, pediatra z Indiana University, są zdania, że na wystąpienie tych zespołów wpływ ma także nowoczesny styl życia, pełen pośpiechu, stresu, pogoni za konsumpcją i korzystaniem przez cały czas z mediów. Mary Rosenzweig Leavitt z kolei widzi zależność między spożywanymi produktami, a objawami ADHD – w leczeniu zaleca kupno jedynie ekologicznej żywności.

Zespół ADD u dorosłych

Zdarza się, że zespół ADD nie był u kogoś zdiagnozowany w dzieciństwie. Nie znaczy to jednak, że z tego zaburzenia się wyrasta – w dalszym ciągu ma wpływ na życie, jednak objawy mogą być o wiele poważniejsze, ponieważ nad osobą dorosłą tak bardzo nie sprawują pieczy rodzice. Dorosły z zespołem ADD może mieć problem z utrzymaniem relacji, z wywiązywaniem się ze swoich obowiązków w pracy, a w związku z tym może często zmieniać miejsce zatrudnienia. Może też mieć tendencję do sięgania po używki. Dlatego też nawet dorosłe osoby z zespołem ADD powinny poddawać się leczeniu, aby poprawić jakość życia.

• Fotelik samochodowy powinien być dopasowany do wagi i wzrostu dziecka. Jak wybrać fotelik samochodowy dla dziecka.
• Dziecko z zespołem Downa powinno wykonywać takie czynności, jak dzieci pełnosprawne. Dziecko z zespołem Downa w przedszkolu.
• Naukę jazdy na rolkach można zacząć od utrzymania równowagi. Jak nauczyć dziecko jazdy na rolkach.