Niezwykłe ziele: driakiew, czyli teriak

Driakiew jest rośliną znaną od tysiącleci. Początkowo była składnikiem odtrutki, wymyślonej przez osobistego lekarza Nerona, Andromacha. Z czasem driakiew, nazywana tez teriakiem stała się panaceum na wszelkie dolegliwości, nawet na ukąszenie żmii.

Teriak, w Polsce nazywany driakwią, jest rośliną z rodziny szczeciowatych. Osiąga wysokość do 60 cm, kwitnie od lipca do września. Kwiaty driakwi mają różne kolory, w zależności od odmiany – biały, żółty, fioletowy, purpurowy, niebieski. Istnieje około 80 odmian, najpopularniejszymi są: driakiew gwiaździsta, kaukaska, purpurowa, szczecinkowata i trawolistna. Gatunki uprawiane w Polsce: driakiew gołębia, lśniąca, wonna i żółtawa. Driakiew jest rośliną mrozoodporną lubiącą pełne słońce. Nie potrzebuje specjalnej gleby, nie jest wymagająca.

Właściwości teriaku

W starożytności teriakiem nazywano antidotum na wszelkie choroby i dolegliwości. W skład teriaku wchodził sproszkowany jad żmii oraz kilkadziesiąt odmian ziół, m.in. opium, imbir, gałka muszkatołowa, gorczyca, koper, cynamon, liście mięty i szałwia. Skład lekarstwa często ulegał zmianie, czasem do środka dodawano ludzki tłuszcz albo sproszkowaną czaszkę. Takie dodatki miały ratować życie. Wszystkie składniki łączono przy pomocy miodu i wina. Po dokładnym wymieszaniu otrzymywano gęste ciasto, które następnie chowano w kamiennych naczyniach i trzymano trzy metry pod ziemią przez trzy miesiące.

Teriak był lekiem zwalczającym dżumę, ospę, biegunkę, stosowano go po ukąszeniach żmij i pająków, używano go także przy bólu głowy i przeziębieniu.

Dziś driakiew jest z reguły rośliną ozdabiającą ogrodowe rabatki.