Umowa o pracę na czas nieokreślony – najpełniejsza ochrona pracownika

Przepisy regulujące ustalenia dotyczące umowy o pracę na czas nieokreślony oraz praw i obowiązków pracownika i pracodawcy znajdują się w Kodeksie pracy.

Umowa o pracę na czas nieokreślony zapewnia pracownikowi najpełniejszą ochronę. Przepisy określające prawa i obowiązki stron umowy (pracownika i pracodawcy) oraz zasady sporządzenia umowy o pracę reguluje Kodeks pracy (zobacz tekst ustawy).

Elementy umowy o pracę

Umowa o pracę powinna definiować, kim są strony umowy oraz jakie są warunki płacy i pracy (jej rodzaj, termin rozpoczęcia, miejsce wykonywania oraz wymiar czasu pracy i wynagrodzenie). Strony zobowiązane są zawrzeć umowę na piśmie. W sytuacji, gdy umowa nie ma formy pisemnej, obowiązkiem pracodawcy jest najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy przedstawić pracownikowi ustalenia na piśmie (art. 29 §1-2).

Prawo do urlopu

Pracownikowi przysługuje coroczny, nieprzerwany i płatny urlop wypoczynkowy i nie może on zrzec się prawa do tego urlopu (art. 152 §1-2). Wymiar urlopu uzależniony jest od stażu pracy pracownika – osoby ze stażem pracy mniejszym niż 10 lat mogą liczyć na 20 dni urlopu, natomiast 26 dni urlopu przysługuje pracownikom ze stażem co najmniej 10-letnim.

Okres wypowiedzenia

Okres wypowiedzenia umowy na czas nieokreślony zależny jest od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy. I tak: pracownika, który zatrudniony był krócej niż 6 miesięcy, dotyczy dwutygodniowy okres wypowiedzenia, pracownika zatrudnionego co najmniej 6 miesięcy – miesięczny okres wypowiedzenia, natomiast trzymiesięczny okres wypowiedzenia dotyczyć będzie pracownika zatrudnionego co najmniej 3 lata (art. 36 § 1). Gdy wypowiedzenie następuje z inicjatywy pracodawcy, jest on zobowiązany podać przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy (art. 38 § 1).

Nowelizacja Kodeksu pracy

Ograniczone będą możliwości stosowania terminowych umów o pracę, gdyż Sejm uchwalił nowelizację Kodeksu pracy. Oznacza to, że w pierwszej połowie 2016 roku wejdzie w życie limit dotyczący zatrudnienia czasowego – będzie ono mogło wynosić maksymalnie 36 miesięcy (włącznie z trzymiesięcznym okresem próbnym). Jest to czas, w którym pracodawca będzie mógł zawrzeć z pracownikiem łącznie trzy umowy: umowę na okres próbny i dwie umowy czasowe. Zawarcie kolejnej lub praca po przekroczeniu limitu 33 miesięcy będą równoznaczne z przejściem na umowę na czas nieokreślony. Zrównane mają być również okresy wypowiedzenia umów czasowych na wzór obowiązujących przy umowach na czas nieokreślony. Nowelizacja służy ograniczeniu nadużyć związanych z czasową pracą.

O ile umowa na czas określony daje większą elastyczność pracodawcy, o tyle umowa na czas nieokreślony skutkuje wzrostem pewności i stabilności pracownika.