Styl międzynarodowy w architekturze: proste, regularne bryły i brak dekoracji
Styl międzynarodowy to określenie głównego nurtu w architekturze modernistycznej charakteryzującego się prostymi, regularnymi bryłami i brakiem zewnętrznych dekoracji budynków. Cechy tego stylu wynikają z założenia, że estetyka formy ma być podporządkowana jej funkcji. Jednym z polskich przykładów tego stylu jest warszawski wieżowiec „Oxford Tower”.
Styl międzynarodowy to określenie głównego nurtu w architekturze modernistycznej charakteryzującego się prostymi, regularnymi bryłami i brakiem zewnętrznych dekoracji budynków. Cechy tego stylu wynikają z założenia, że estetyka formy ma być podporządkowana jej funkcji. Jednym z polskich przykładów tego stylu jest warszawski wieżowiec „Oxford Tower”.
Początki stylu międzynarodowego w architekturze
Początki stylu międzynarodowego w architekturze sięgają wczesnych lat 20. XX wieku. Inspirowany jest on pośrednio futurystyczną i kubistyczną twórczością malarzy i poetów. Podstawowe cechy stylu międzynarodowego wywodzą się z funkcjonalistycznych założeń budynków projektowanych wówczas w Europie w duchu modernizmu, w opozycji do budowli secesyjnych.
Nazwę tego stylu wprowadzili oraz jego najważniejsze cechy opisali Henry Russel Hitchcock i Philip Johnson w książce „The Internatiomal Style: Architecture Since 1922”. Książka ta została wydana w związku z wystawą „Styl międzynarodowy”, która odbyła się w 1932 r. w Nowym Jorku w Museum of Modern Art. Słowo „międzynarodowy” w nazwie stylu miało podkreślać uniwersalizm nurtu, który zgodnie z zamierzeniami autorów miał być nienaznaczony różnicami narodowymi.
Styl międzynarodowy dominował w architekturze światowej także po II wojnie światowej, aż do lat 60., kiedy ustąpił postmodernistycznemu budownictwu.
Cechy stylu międzynarodowego w architekturze
Zgodnie z założeniami Hitchcocka i Johnsona podstawowymi cechami stylu międzynarodowego miały być:
- ekonomiczna forma uzależniona od funkcji i użyteczności,
- prostota i geometryczne kształty oparte na prostych bryłach geometrycznych: proste linie, kąty, płaskie dachy, prostokątny plan budowli,
- wykorzystanie nowoczesnych materiałów: żelbetu i stali.
Budynki zaprojektowane w tym stylu często mają szkieletowe konstrukcje oraz gładkie, przeszklone ściany. Ich okna oraz widoczne na zewnątrz elementy konstrukcyjne tworzą rytmiczne ciągi. Silnie zaakcentowane są w nich na ogół wertykalne elementy. Kolorystycznie dominują biele i jasne odcienie szarości.
Dostępny w Abra meble kod rabatowy to świetna okazja, aby sprawić sobie dodatki w stylu międzynarodowym.
Przykłady stylu międzynarodowego w architekturze
Jedną z pierwszych budowli w stylu międzynarodowym był wzniesiony w 1929 r. Pawilon Niemiecki na Wystawę Światową w Barcelonie, projektu Ludwiga Miesa van der Rohe'a. Inną jest willa Savoye w Poissy z 1931 r. według projektu Le Corbusiera.
Rozwój stylu międzynarodowego w Stanach Zjednoczonych był wynikiem emigracji wielu europejskich architektów do Ameryki. Za oceanem tworzył sam Mies van der Rohe. W latach 1949-1951 wybudowano zaprojektowane przez niego bliźniacze apartamentowce ze szkła i stali „860–880 Lake Shore Drive” w pobliżu Chicago, a w 1958 r. Seagram building w Nowym Jorku.
W Polsce przykładem inspiracji stylem międzynarodowym w architekturze jest budynek Centralnego Domu Towarowego przy al. Jerozolimskich w Warszawie. Powstał on w latach 1948-1952 według projektu Zbigniewa Ihnatowicza i Jerzego Romańskiego. Innym polskim przykładem tego stylu jest Oxford Tower przy ul. Chałubińskiego, zaprojektowany przez Jerzego Skrzypczaka, Halinę Świergocką-Kaim, Jana Zdanowicza, Wojciecha Grzybowskiego i Jerzego Janczaka, wzniesiony w latach 1975-1978.
- To jeden ze sposobów na dekorowanie ścian. Tynk strukturalny - kiedy warto go stosować?
- Poznaj nurt w sztuce z XX i XXI wieku. Dowiedz się, czym charakteryzuje się hiperrealizm w sztuce.