Ślub konkordatowy to zawarcie małżeństwa wyznaniowego ze skutkami cywilnymi, które w Polsce jest możliwe od 1998 roku. Aby związek małżeński zawarty w kościele spełniał warunki ślubu konkordatowego, trzeba dopełnić kilku formalności. W przeciwnym razie, aby zawarcie małżeństwa miało konsekwencje cywilno-prawne, oprócz ślubu kościelnego trzeba wziąć ślub cywilny.
Pierwszym miejscem, do którego udaje się para starająca się o udzielenie ślubu konkordatowego jest kancelaria parafii, w której ma się odbyć ceremonia. Jest to zwykle parafia któregoś z przyszłych współmałżonków, ale możliwe jest również zawarcie ślubu w innym kościele (jeśli zostanie udzielona zgoda parafii własnej) lub – od 1 marca 2015 roku – także w plenerze (tu potrzebna jest zgoda zarówno parafii, jak i urzędu stanu cywilnego, obowiązuje też dokonanie opłaty w wysokości 1,5 tys. zł). Podstawowe dokumenty, które trzeba okazać w kancelarii parafialnej to:
W niektórych parafiach wymagane jest także świadectwo odbycia nauki religii.
Aby można było zawrzeć ślub konkordatowy, trzeba uzyskać zaświadczenie stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa, które wydaje kierownik urzędu stanu cywilnego. Od 1 marca 2015 roku narzeczeni mogą uzyskać takie zaświadczenie w dowolnym urzędzie w Polsce, niezależnie od adresu ich zameldowania i jest ono ważne przez 6, a nie – jak dotychczas – przez 3 miesiące. Nowe prawo nakłada na kierowników USC obowiązek prowadzenia elektronicznej rejestracji aktów urodzeń, małżeństw i zgonów, dlatego w celu uzyskania zaświadczenia stwierdzającego brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa nie trzeba już przedkładać odpisów wcześniejszych aktów (aktów urodzenia, dokumentów potwierdzających rozwiązanie małżeństwa w przypadku osoby rozwiedzionej lub aktu zgonu wcześniejszego współmałżonka wdowy/wdowca). Przed kierownikiem USC w momencie odbierania zaświadczenia składa się też oświadczenie w sprawie nazwisk przyszłych małżonków i ich dzieci.
Parafia, w której zostaje zawarty związek małżeński po ceremonii zaślubin jest zobowiązana wydać zaświadczenie stwierdzające, że oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński zostały złożone w obecności duchownego. Zaświadczenie takie musi być opatrzone czytelnymi podpisami:
W ciągu 5 dni roboczych od zawarcia małżeństwa duchowny musi doręczyć do urzędu stanu cywilnego zaświadczenie stwierdzające, że oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński zostały złożone w obecności duchownego i zaświadczenie stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa. Po upływie 2 tygodni od otrzymania stosownych dokumentów przez USC można odebrać skrócone odpisy aktu ślubu, które od marca 2015 wydawane są bezpłatnie. Dalej jednak obowiązuje opłata za sporządzenie aktu małżeństwa w wysokości 84 zł.
Ślub kościelny wymaga spełnienia określonych formalności - pierwsze dokumenty, które należy wziąć do kancelarii parafialnej, to metryka chrztu i dowód osobisty. Do proboszcza należy zgłosić się nie później niż 3 miesiące przed ślubem. Ślub konkordatowy jest możliwy w Polsce od 1998 roku i oznacza, że ceremonia kościelna stanowi jednocześnie akt prawny. Ślub kościelny – formalności rozpocznij rok przed ślubem Od 12 do 6 miesięcy przed ślubem warto pójść do kancelarii parafialnej, aby zarezerwować termin uroczystości – datę i godzinę. To dobry czas, aby porozmawiać z proboszczem na temat niezbędnych formalności, które trzeba dopełnić, aby wziąć ślub – będziecie mieć czas, aby dobrze przygotować się do uroczystości. W niektórych parafiach wymagane jest na przykład ostatnie świadectwo katechizacji, ale nie jest to norma w całej Polsce. Ślub kościelny – formalności 3 miesiące przed ślubem 3 miesiące przed ślubem należy przyjść do proboszcza parafii, w której odbędzie się ślub zabierając dowód osobisty, metrykę chrztu i świadectwo bierzmowania obojga partnerów. Jeśli ceremonia zaślubin odbywa się w tej samej parafii, w której para przyjmowała inne sakramenty, przynoszenie dokumentów nie jest wymagane (znajdują się na miejscu). Konieczne jest ukończenie kursu przedmałżeńskiego oraz wspólne uczestnictwo narzeczonych w trzech spotkaniach w poradni rodzinnej oraz udział w trzech konferencjach – można to zrobić również w późniejszym terminie. Na podstawie wymienionych dokumentów i rozmowy z księdzem sporządza się protokół przedślubny , na podstawie którego wygłaszane są zapowiedzi przedślubne w parafii narzeczonych. Po wygłoszeniu zapowiedzi, para powinna przystąpić do spowiedzi. Ksiądz...
Zasadą jest, że dziecko nosi nazwisko obojga rodziców. Zdarza się jednak, że rodzice mają różne nazwiska, albo z tego powodu, że matka nie zdecydowała się na zmianę swojego nazwiska na nazwisko męża, albo dlatego, że rodzice nie są małżeństwem. Wówczas o nazwisku dziecka decydują rodzice. Można je zmienić w późniejszym czasie. Nazwisko dziecka: zasady ogólne Zagadnienie nazwiska dziecka jest powiązane z nazwiskiem małżonków. Współcześnie jednak coraz częściej rodzice dziecka noszą różne nazwiska, często nie będąc w ogóle małżeństwem . Jeśli nie ma wątpliwości o pochodzeniu dziecka od męża matki, to dziecko nosi nazwisko wspólne dla małżonków. Jeśli nie mają oni wspólnego nazwiska – wówczas będzie to nazwisko wskazane przez rodziców. Oświadczenie w sprawie nazwiska dziecka składa się w urzędzie stanu cywilnego w związku z zawarciem związku małżeńskiego, gdy przyszli małżonkowie składają oświadczenie w sprawie ich wspólnego nazwiska. Jeśli nie złożyli takiego oświadczenia, to dziecko nosi nazwisko matki z dołączonym do niego nazwiskiem ojca. Podczas sporządzania aktu urodzenia pierwszego dziecka małżeńskiego można złożyć oświadczenie o zmianie wcześniej wybranego nazwiska, lub dokonać takiego oświadczenia, jeśli nie zrobiło się tego wcześniej. Te same zasady stosuje się do nazwiska dzieci, których rodzice zawarli małżeństwo po ich urodzeniu. Jeśli dziecko ukończyło 13. rok życia, to niezbędna jest jego zgoda na zmianę dotychczas noszonego nazwiska. Jeżeli dziecko pochodzi spoza związku małżeńskiego, a ojciec je uznał, to rodzice mogą dokonać wyboru jednego z noszonych przez nich nazwisk, bądź nazwiska dwuczłonowego, powstałego z połączenia obu ich nazwisk. Jeśli nie złożono oświadczenia w tym względzie – dziecko będzie nosić nazwisko matki i dołączone do niego...
Według Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego chłopak i dziewczyna muszą być pełnoletni, by zawrzeć związek małżeński. W wyjątkowych okolicznościach dopuszcza jednak obniżenie wieku, w jakim można wziąć ślub, na przykład gdy dziewczyna jest w ciąży. Decyzja o ślubie nie powinna być podjęta pod wpływem impulsu – wiąże się z nią duża odpowiedzialność, stąd zawarcie małżeństwa jest możliwe dopiero przez dojrzałe osoby. W jakim wieku można wziąć ślub cywilny? Według kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wiek, w jakim można wziąć ślub to minimum 18 lat. Zdarzają się jednak wyjątkowe okoliczności, w których wiek ten może zostać obniżony u kobiet do 16. roku życia. Mężczyzna jednak niezależnie od okoliczności musi być pełnoletni. Kiedy można wziąć ślub przed osiągnięciem pełnoletności? Decydujące jest dobro założonej rodziny i inne ważne powody, ale kodeks nie dookreśla, w jakich konkretnie sytuacjach do tego dopuszcza. W praktyce za takie okoliczności uznaje się: zajście w ciążę i troskę o dobro dziecka, długotrwałe pożycie z partnerem , które wiąże się z dużym prawdopodobieństwem zajścia w ciążę, trudną sytuację rodzinną dziewczyny przy jednoczesnej silnej więzi emocjonalnej z narzeczonym, niebezpieczeństwo śmierci chłopaka lub dziewczyny. Szesnastolatka, która chce wziąć ślub, musi wystąpić z wnioskiem do sądu opiekuńczego i odpowiednio go uzasadnić. Nie potrzebuje na to zgody rodziców ani opiekunów prawnych, choć muszą być oni odgórnie uczestnikami postępowania – sąd może wziąć pod uwagę ich opinię . Oprócz zdania rodziców, sąd zapoznaje się z sytuacją pary, zlecając wywiad środowiskowy i przesłuchanie świadków. Pozwala to na określenie, w jakim stopniu para jest dojrzała...
