Perfekcja w życiu. Jak sobie radzić z perfekcjonizmem?

Perfekcjonizm to postawa lansowana przez współczesne społeczeństwo jako zaleta i cecha bardzo pozytywna. Dążenie do doskonałości nie jest jednak tak bezpieczne jak się wydaje. Ciągła pogoń za perfekcją może skomplikować życie i relacje międzyludzkie.

Czym się objawia perfekcjonizm?

Perfekcjonizm to znak naszych czasów. To postawa, według której każda czynność musi być wykonywana jak najdokładniej. Społeczne uwarunkowanie perfekcjonizmu to, według Malwiny Huńczak, autorki książki „Przekleństwo perfekcjonizmu”, przeświadczenie, że zostaniemy przez innych ludzi zaakceptowani dopiero wtedy, kiedy będziemy doskonali. Świat nie jest idealny, nie można wszystkiego przewidzieć i kontrolować.

Bycie perfekcjonistą poprawia jakość życia, bo wszystkie zadania, które są nam powierzone zawsze są wykonywane w stu procentach. Z drugiej strony jest to także nieustanna gonitwa za doskonałością, której nie da się osiągnąć. To poczucie, że wszystko zrobi się najlepiej samemu, że nikt inny nie jest tak kompetentny. Jednocześnie perfekcjoniści mają tendencje do odkładania wszystkiego na ostatnią chwilę. Nie wynika to z lenistwa, a ze strachu, że coś zostanie zrobione nie tak jak trzeba.

Perfekcjonizm w pracy

Perfekcjonista jest osobą szanowaną i docenianą w pracy. Pracodawcy, którzy mają w swoim zespole kogoś takiego, są w bardzo komfortowej sytuacji. Mogą być pewni, że wszystkie zadania zostaną wykonane na czas. Zadowoleni mogą być także współpracownicy perfekcjonisty. Niechętnie będzie on dzielił się zadaniami z innymi ludźmi i prędzej sam wykona całą pracę niż oddeleguje część do kolegów. Nie wynika to zwykle z potrzeby uznania, ale z poczucia, że tylko sam perfekcjonista jest w stanie dobrze wykonać zlecenie kierownictwa.

Perfekcjonizm w życiu rodzinnym

W najtrudniejszej sytuacji są najbliżsi osoby dotkniętej perfekcjonizmem. Z jednej strony mieszkają w czystym domu, mają zawsze idealnie uprane ubrania i domowy obiad na stole, ale z drugiej są narażeni na ciągłe konflikty. Wynika to z tego, że perfekcjoniści z trudem znoszą w swoim otoczeniu ludzi mniej doskonałych od siebie. Irytuje ich to, że komuś nie przeszkadza nieumyty kubek w zlewie, czy skarpetka wrzucona luzem do szafy.

Życie z perfekcjonistą jest o tyle trudne, że bardzo często dążenie do ideału to tylko maska, która ma zakryć kompleksy na innym tle, niepewność w kontaktach międzyludzkich czy lęk przed odrzuceniem. Perfekcjonista będzie coraz bardziej brnął w dążenie do ideału tylko po to, aby zrekompensować najbliższym wszystkie swoje wady.

Jak sobie radzić z perfekcjonizmem?

Nie jest łatwo wybrnąć z przekleństwa perfekcjonizmu. Zanim udamy się na terapię do specjalisty, warto spróbować zmienić swoje nastawienie i dotychczasowy styl życia.

Zastanówmy się co się stanie, gdy nie wykonamy wszystkich zadań, które sobie zaplanowaliśmy? Czy komuś stanie się krzywda? Czy świat się zawali? Prawdopodobnie w większości przypadków odpowiedź brzmi „nie”. Planujmy kolejne zadania dopiero po zrealizowaniu poprzednich – metoda małych kroków pozwala lepiej kontrolować to, w jaki sposób zabieramy się do wykonania zadania. Patrzmy w przeszłość i doceniajmy swoje sukcesy – cieszmy się swoimi osiągnięciami. Zostawmy w harmonogramie dnia czas wolny, tylko dla siebie.

Każdy ma prawo do niedoskonałości i do chwili słabości. Pamiętajmy, że nikt nie jest idealny i nikt od nas tego nie wymaga.