Jak rozpoznać załamanie nerwowe?

Załamanie nerwowe łatwo pomylić z depresją. Jest ono jednak dużo mniej groźnym zaburzeniem, z którym można sobie poradzić bez interwencji specjalisty. Załamanie nerwowe jest formą krótkotrwałej dezintegracji psychicznej, która prowadzi do samorozwoju.

Kiedy jednak zaburzenia snu, stany lękowe czy natręctwa myślowe dolegają dłużej niż przez kilka tygodni, trzeba zgłosić się do lekarza.

Załamanie nerwowe czy depresja?

Załamanie nerwowe jest potocznym określeniem kryzysu psychicznego, rozwojowego bądź stresowego. Można go pomylić z klinicznymi zaburzeniami psychicznymi, zwłaszcza z depresją, która daje podobne objawy. Podstawą do odróżnienia złamania nerwowego od depresji jest odpowiedź na pytanie, czy można wskazać konkretną przyczynę zaburzenia.

Załamanie nerwowe ma zawsze u podstaw sytuację stresową bądź trudności adaptacyjne. Depresja może być konsekwencją przedłużającego się załamania nerwowego, ale nigdy nie pojawia się bezpośrednio po bodźcu stresowym. Załamanie nerwowe od depresji różni też czas trwania – kryzys może utrzymywać się nie więcej niż kilka tygodni, natomiast depresja niekiedy trwa latami. Warto też podkreślić, że o ile depresja jest stanem patologicznym, o tyle załamanie nerwowe można rozpatrywać w kategoriach samorozwoju. Starcie z sytuacją stresową daje bodziec do analizy swojego myślenia i działania. Chwilowa dezintegracja psychiczna umożliwia ponowną integrację ego, ale już na wyższym poziomie. W ten sposób człowiek nabywa dojrzałości i doświadczenia życiowego.

Dolegliwości towarzyszące załamaniu nerwowemu

Załamaniu nerwowemu zawsze towarzyszy silny stres, który z jednej strony może skutkować nadpobudliwością, wybuchami gniewu czy agresją, a z drugiej apatią, nadmierną potrzebą snu i przygnębieniem. Jedna i druga grupa objawów może też występować równolegle, ponieważ cechą charakterystyczną załamania nerwowego jest zmienność nastrojów. Poza tym kryzysowi mogą towarzyszyć:

• zaburzenia orientacji czasowo-przestrzennej,
• upośledzenie zdolności logicznego myślenia,
• brak koncentracji,
• zaburzenia pamięci,
• natręctwa myślowe,
• zaburzenia snu,
• przemęczenie,
• stany lękowe,
• unikanie kontaktów społecznych,
• kołatanie serca,
• bóle w klatce piersiowej,
• dolegliwości żołądkowo-jelitowe,
• nadpotliwość,
• brak apetytu,
• spadek libido,
• zmiany skórne.

W skrajnych przypadkach może też dochodzić do samookaleczeń, aktów przemocy lub prób samobójczych. Wtedy trzeba szukać natychmiastowej pomocy lekarskiej.