Obniżone lub podwyższone P-LCR – czy to oznacza chorobę?

P-LCR (platelet large cell ratio) wskazuje, jaki jest procent dużych płytek w ogólnej liczbie płytek krwi. Norma P-LCR to do 30% płytek dużych. Dopuszczalne są wahania - od 13 do 43%. Wynik badania P-LCR należy interpretować tylko razem z innymi badaniami krwi, ponieważ jest on jednym z kilku parametrów, opisujących płytki krwi. Oprócz niego trzeba wziąć pod uwagę wskaźniki PLT, MPV i PDV.

Badanie P-LCR jest elementem morfologii krwi obwodowej. W morfologii ocenie podlegają układ czerwonokrwinkowy, układ białokrwinkowy oraz płytki krwi. P-LCR to dodatkowy parametr odnoszący się do płytek krwi, które odgrywają kluczową rolę w procesie krzepnięcia.

Parametr P-LCR nie jest tak ważny jak PLT, który określa liczbę płytek krwi i jest głównym wskaźnikiem w diagnostyce problemów z krzepliwością, ale również wielu poważnych chorób, jak np. białaczka szpiku kostnego czy czerwienica prawdziwa. P-LCR jest jedynie badaniem towarzyszącym, które pozwala na bardziej szczegółowe rozpoznanie chorób układu krwiotwórczego.

P-LCR (platelet large cell ratio) obrazuje odsetek dużych płytek krwi. Za duże płytki uważa się takie, których objętość przekracza 12 fL (średnia objętość płytek wynosi 7,5–10,5 fL). FL odpowiada jednej biliardowej części litra (10 do potęgi -15).

Wskaźnik ten może podlegać ocenie tylko wtedy, jeśli zostanie porównany do wskaźnika liczby płytek i do pozostałych parametrów płytkowych. Niewielkie odchylenia normy parametru P-LCR są dość częste. Odchylenia takie nie mają jednak większego znaczenia (mogą się wahać w granicach 13–43%), zwłaszcza, jeśli ilość płytek krwi jest w normie. O chorobie może świadczyć znacznie podwyższone lub obniżone P-LCR, któremu towarzyszą wahania innych parametrów.

Zasadniczo norma P-LCR nie powinna przekraczać 30%. To znaczy, że w ogólnej liczbie płytek krwi nie powinno być zbyt wiele płytek dużych. P-LCR bada się razem z parametrem MPV, określającym średnią objętość płytek i PDW czyli ich zróżnicowaniem objętościowym, określającym jak wiele płytek odbiega swoją objętością od średniej. Co to faktycznie znaczy dla oceny wyników? Jeśli podwyższona jest liczba płytek dużych (P-LCR) a zarazem duża jest średnia objętość płytek (MPV) i duży rozrzut (wiele płytek jest znacznie większych lub mniejszych od średniej), ze wszystkich tych trzech wskaźników możemy wnioskować, że mamy nierównomierny skład płytek we krwi, z nietypową przewagą dużych.

Wysokie P-LCR a plamica autoimmunologiczna

Takie wyniki mogą występować na przykład przy plamicy autoimmunologicznej. Pierwotna małopłytkowość autoimmunologiczna (inaczej: plamica autoimmunologiczna, małopłytkowość samoistna) polega na tym, że płytki krwi są niszczone przez organizm (przez makrofagi, głównie w śledzionie).
W ten sposób w krwi pozostaje nietypowo wiele płytek wielkich, natomiast fagocytowane są przede wszystkim te mniejsze.

Małopłytkowość autoimmunologiczna objawia się przede wszystkim krwawieniami z nosa i dziąseł, łatwym powstawaniem siniaków, a u kobiet także obfitymi i przedłużającymi się miesiączkami.

• Wskaźnik pH krwi określa, czy w organizmie zachowana jest równowaga kwasowo-zasadowa. By zbadać pH krwi, powinieneś przeprowadzić badanie zwane gazometrią.
• Kreatynina to związek chemiczny powstający podczas przemiany kreatyny. Sprawdź, jak przeprowadzić badanie kreatyniny w krwi i moczu.
• FSH stymuluje dojrzewanie pęcherzyków w jajniku. Kilka dni przed badaniem FSH należy unikać picia alkoholu.
• Androstendion to hormon biorący udział w powstawaniu m.in. testosteronu. Sprawdź, jak przebiega badanie androstendionu.
• Spirometria to proste badanie, które pozwala ocenić pracę płuc. Jest to badanie nieinwazyjne.