"Każde z nas idzie swoją drogą!" - Martyna Wojciechowska szczerze o związku z Kossakowskim!

Niebawem minie 10 lat, od kiedy program „Kobieta na krańcu świata” zagościł w TVN. Nam Martyna Wojciechowska opowiedziała o tym, czego nauczyły ją podróże, dlaczego adoptowała dziecko z Tanzanii i czy pojawi się na ekranie z partnerem.

Podróżniczka. Matka. Kobieta instytucja. Jej program „Kobieta na krańcu świata” od początku cieszy się niesłabnącą popularnością, a każdy kolejny jego sezon ma coraz większą oglądalność. Sama Martyna Wojciechowska (44) twierdzi, że dopiero się rozkręca! Spotykamy się właśnie po to, aby porozmawiać o jej przyszłych planach, ale też powspominać trochę początki jej kariery...

Zobacz: Wojciechowska i Kossakowski wezmą ślub w święta? Gwiazdor komentuje! "Nie da się opisać słowami..."

Cofnijmy się aż o 15 lat. Pamiętam twoje obawy przed nagraniem pierwszych programów podróżniczych.
A jednak się udało!

– Nie: „udało się”, bo nic się w życiu nie „udaje”. Ja to zrobiłam! I zachęcam wszystkie kobiety, żeby zaczęły śmiało mówić o swoich osiągnięciach, bo mężczyźni nie mają z tym problemu. W 2003 roku wyjechałam do RPA z Rinke Rooyensem, aby zrealizować pilotażowe nagrania programu, który chodził mi po głowie. Oboje debiutowaliśmy w nowej roli, bo Rinke do tej pory pracował tylko jako reżyser. A ja po prostu uparłam się, że będę robić programy podróżnicze. Za zdobyte przez siebie środki postanowiłam wprowadzić ten plan w życie, bo nikt przy zdrowych zmysłach nie chciał dać na to pieniędzy. W stacji powiedzieli mi na odczepnego: „Jedź, zrób, niech ci będzie...”. Dzisiaj ludzie podróżują na krańce świata bez problemu, ale w 2003 roku nie było to aż tak oczywiste. Po pierwszej kolaudacji u Edwarda Miszczaka w gabinecie usłyszałam: „To się ogląda”. Tak powstał program „Misja Martyna”.

Zapewne nie było ci łatwo wyjść z szufladki „gwiazda »Big Brothera«”, bo zabłysnęłaś w TVN jako prowadząca ten program.

– „Big Brother” był intensywnym, ale tylko chwilowym romansem. Szefowie stacji zorientowali się, że jestem dziewczyną z pasją i chcę pracować w terenie. „Misja Martyna” w dużej mierze opierała się na moich doświadczeniach, a nawet ekstremalnych historiach, których doświadczałam. Z biegiem lat zrozumiałam, że nie chcę już opowiadać o sobie i moje refleksje na temat świata są znacznie mniej istotne od tego, co mają do powiedzenia inni ludzie, a w szczególności kobiety. I tak powstała „Kobieta na krańcu świata”.

Upomniałaś się wtedy o zdanie kobiet?

– Od dziecka czułam, że drzemie w nas ogromna siła. Ale 10 lat temu nikt jeszcze nie wiedział, że dzisiaj będziemy mieć takie kampanie jak „#metoo” czy „Time’s Up”. W pierwszym sezonie zrealizowałam program o Carmen Rojas, zapaśniczce z Boliwii, która była ofiarą przemocy domowej i walcząc na ringu, walczyła też o swoją godność i niezależność od mężczyzny. W ten sposób zdobywała też pieniądze dla siebie i swoich dzieci. Po tym odcinku podchodziły do mnie w Polsce kobiety na ulicy, mówiąc: „Doświadczam przemocy domowej i nie umiem powiedzieć »stop«”. Zrozumiałam wtedy, że „Kobieta na krańcu świata” to forum wypowiedzi dla kobiet. Dzięki niemu kobiety poczuły się pewniej, bo zobaczyły siłę innych kobiet w podobnej sytuacji.

Jeden z wyjazdów zmienił twoje życie. Mam na myśli film dokumentalny o polowaniach w Tanzanii na ludzi chorych na albinizm.

– „Ludzie duchy” odbił się szerokich echem na świecie, a ja mam od czterech lat adoptowaną córkę Kabulę.

Jak wasze relacje wyglądają, skoro Kabula nadal mieszka w Tanzanii?

– Jesteśmy połączone niezwykłą więzią na lata, formalną i nieformalną. Kabula ma swoją mamę, ale żeby była bezpieczna, mogła zamieszkać i uczyć się w prywatnej szkole, musiałam wziąć za nią odpowiedzialność przed rządem Tanzanii. Dzięki widzom stacji TVN i we współpracy z Fundacją „Między Niebem a Ziemią” zebraliśmy środki na jej edukację. Kabula chce być prawnikiem i bronić osób takich jak ona, wykluczonych społecznie. Na miejscu opiekuje się nią ksiądz Janusz ze Stowarzyszenia Misji Afrykańskich, więc mogę powiedzieć, że powstał łańcuch ludzi dobrej woli, którzy wspierają Kabulę.

Adopcje dzieci na odległość budzą wiele kontrowersje. Jak myślisz: dlaczego?

– Są różne formy adopcji na odległość. Jedną z nich jest tylko wsparcie finansowe dziecka, bez osobistego kontaktu z nim. Jeśli mamy pewność, że te pieniądze trafią faktycznie do tego dziecka, to uważam, że jest to korzyść dla obu stron. Ono ma szansę, a my siedząc tysiące kilometrów dalej, możemy zrobić coś dobrego. Nie widzę w tym niczego złego. W moim przypadku jest jednak inaczej – zakochałam się w Kabuli. Nie mogłam przestać o niej myśleć. Czułam, że moją misją jest ją chronić.

Jak wyglądają relacje między twoimi córkami, Marysią i Kabulą?

– Kiedy cztery lata temu razem z Marysią oglądałyśmy odcinek o Kabuli, była porażona. Miała siedem lat i pytała mnie, jak to możliwe, że ktoś wmawia innym ludziom, że z części ciała ludzi chorych na albinizm można produkować amulety. Marysia czuła, że to jest ważny temat. Wzruszyła mnie, kiedy w szkole zorganizowała zbiórkę pieniędzy dla Kabuli. Poszłyśmy do banku, wypełniłyśmy druk i tam było napisane: „na edukację Kabuli”. Codziennie przyglądamy się Kabuli, jedząc śniadanie, bo jej zdjęcie wisi u nas w kuchni w Warszawie.

Za to Kabula niedawno przyjechała do was.

– I Marysia dobrowolnie oddała jej swój pokój! Miałam mnóstwo obaw, jak Marysia zareaguje na to, że w jej życiu pojawia się starsza „przybrana” siostra. Miałam żołądek ściśnięty z nerwów, kiedy podjeżdżałam z Kabulą pod dom. Jak podzielić teraz uwagę i uczucia, kiedy znajdziemy się tam we trzy? Poradziłyśmy sobie z tym, a Marysia powiedziała: „Wiesz, mamo, jeśli ty nie pomożesz Kabuli, to kto to zrobi?”.

10 lat programu to też czas ogromnych zmian w twoim życiu.

– Ten program ma tyle lat, ile moja córka. Obchodzę więc w tym roku podwójne urodziny. Nie byłabym w stanie go realizować, gdybym sama nie została mamą. Otworzyłam się na wyzwania zawodowe i... emocje. Bardzo dużo nauczyłam w tym czasie jako kobieta i jako matka, czerpiąc z doświadczeń innych kobiet. Macierzyństwo daje niezwykłe poczucie wspólnoty z kobietami.

Czy możesz powiedzieć, że jesteś dzisiaj spełnioną kobietą i matką?

– Tak, ale muszę się przyznać, że przez wiele lat zmagałam się z wyrzutami sumienia, czy jestem dobrą mamą, czy wystarczająco angażuję się w realizację reportaży. Od kobiet z krańców świata dostałam wielką siłę, aby móc powiedzieć o sobie dzisiaj: jestem dobrą mamą, najlepszą, jaką moja córka może mieć. Jestem dobra w tym, co robię zawodowo, bo wkładam w to serce i pełne zaangażowanie. Parę lat temu nie przeszłoby mi to przez gardło.

Elżbieta Dzikowska mówiła mi kiedyś o tobie jak o swojej następczyni.

– Nigdy nie ukrywałam, że inspirowałam się nią i nie byłabym tym, kim jestem, gdyby nie Elżbieta. Ona jest moją dziennikarską mamą. Bardzo mi pomogła w trakcie ostatnich 10 lat. Często mi powtarzała: „Ja tam nie dotarłam, ale ty to zrobisz”. Dzielę się z nią moimi pomysłami, słucham jej uwag po obejrzeniu programów. Czuję, że w jakimś sensie kontynuuję to, co ona zaczęła. To dla mnie wielkie zobowiązanie.

Czy chciałabyś wyruszyć w świat i zrobić program wspólnie ze swoim partnerem Przemysławem Kossakowskim?

– Wiele osób nas o to pyta, co najwyraźniej świadczy o potencjalnym zainteresowaniu tym tematem. Teraz jednak mamy własne projekty w telewizji i temu poświęcamy całą naszą energię. Zawodowo każde z nas idzie swoją drogą.

Zobacz też: "Zrobiłam 7 testów ciążowych!" Martyna Wojciechowska nie mogła uwierzyć, że zostanie mamą!