Badania krwi: oznaczanie poziomu D-dimerów

Podwyższone D-dimery mogą świadczyć o chorobie zakrzepowej. Badanie nie jest jednak przesądzające, bo do wzrostu poziomu tych białek we krwi dochodzi też w następstwie innego typu schorzeń. W diagnostyce choroby zakrzepowo-zatorowej badaniem podstawowym jest ultrasonograficzny test uciskowy, a w diagnostyce zatorowości płucnej – tomografia komputerowa klatki piersiowej.

Co to jest d-dimer?

D-dimer to produkt rozpadu fibryny – białka wytrącającego się z osocza krwi podczas procesu krzepnięcia. Z powstawaniem D-dimerów bezpośrednio związany jest enzym plazmina. Gdy krew krzepnie, powstaje czop fibrynowy, który jest fizjologicznie rozkładany przez układ fibrynolityczny krwi. Głównym elementem tego układu jest właśnie plazmina, której działanie sprawia, że z czopu fibrynowego wytrącają się D-dimery.

Oznaczanie D-dimerów – jakie choroby wykrywa?

Badanie poziomu D-dimerów daje odpowiedź na pytanie, jak dużo zakrzepów krwi powstało w organizmie – zarówno na powierzchni skóry, jak i wewnątrz ustroju. Jest ono bardzo ważne ze względu na możliwość wykrywania wykrzepiania wewnątrznaczyniowego. Oznaczanie D-dimerów jest badaniem przesiewowym, zatem nie daje stuprocentowej pewności diagnostycznej. Przeprowadza się je po to, aby ocenić prawdopodobieństwo występowania chorób układu krwionośnego. W przypadku wyniku dodatniego kieruje się pacjenta na szereg badań dodatkowych, które potwierdzają diagnozę. Wstępne badanie D-dimerów przeprowadza się przy podejrzeniu:

1. Zakrzepicy żył głębokich.

2. Zatorowości płucnej.

3. Zespołu rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC).

D-dimery – normy

Poziom D-dimerów we krwi zdrowego człowieka waha się od kilku do kilkuset mikgrogramów na mililitr (µg/ml). Jeżeli przekracza 500 µg/ml, jest podstawą do postawienia wstępnej diagnozy choroby zakrzepowej. Trafność tej diagnozy nie musi się jednak potwierdzić, gdyż istnieją także niezwiązane z nią czynniki, które podwyższają poziom D-dimerów we krwi, np.:

• podeszły wiek,
• stan zapalny wewnątrz organizmu,
• przebyty zawał,
• niektóre choroby nowotworowe.

Badanie D-dimerów – przebieg

Zbadanie poziomu D-dimerów we krwi odbywa się drogą analizy krwi pobranej do probówki. Osocze oddziela się laboratoryjnie od elementów morfotycznych. Trzeba jednak podjąć pewne środki ostrożności – osocze nie może być przechowywane dłużej niż przez dobę, temperatura w pomieszczeniu nie powinna zaś przekraczać 8ºC. Osocze w nienaruszonym stanie można zachować na dłużej tylko dzięki zamrożeniu.