Czym jest LH i kiedy bada się stężenie hormonu luteinizującego w organizmie

Badanie LH wykonuje się w diagnostyce chorób związanych z produkcją hormonów, np. w zaburzeniach przysadki, jajników lub jąder. Hormon luteinizujący odpowiada m.in. za możliwość zajścia w ciążę i prawidłowy proces dojrzewania płciowego.

Hormon LH – najważniejsze fakty o hormonie luteinizującym

• LH jest nazywany inaczej hormonem luteinizującym lub gonadotropiną. To jeden z hormonów, których poziom oznacza się, aby sprawdzić czy układ hormonalny człowieka funkcjonuje prawidłowo. Jego stężenie zmienia się wraz z wiekiem. Jest też zależne od płci.
• Hormon LH jest produkowany w przednim płacie przysadki i kontrolowany przez podwzgórze. LH bada się diagnozując niepłodność i zaburzenia działania gonad lub przysadki oraz jąder i jajników. Poziom hormonu LH w diagnostyce niepłodności jest wykonywany dość często wraz z innymi badaniami określającymi poziom: testosteronu, FSH, progesteronu i estradiolu.
• Hormon luteinizujący ma wpływ na regulowanie cyklu miesięcznego kobiet. Najwyższe stężenie osiąga w ostatniej fazie cyklu. LH ma swój udział w pęknięciu pęcherzyka Graafa oraz w pojawieniu się owulacji.
• Poziom LH warto sprawdzić także wtedy, gdy partnerzy planują ciążę.
• Badanie hormonu LH jest zlecane po pojawieniu się pierwszych objawów menopauzy.
• Hormon LH u mężczyzn stymuluje komórki wydzielające testosteron.
• Hormon luteinizujący oznacza się również u dzieci, kiedy podejrzewa się zbyt szybkie lub opóźnione dojrzewanie płciowe.

Stężenie LH u dzieci jest zróżnicowane, podobnie jak u dorosłych. U chłopców, którzy nie skończyli 6 miesięcy obserwuje się wzrost poziomu LH. Natomiast od 6. miesiąca do 8. roku życia poziom hormonu spada. Po 8. roku życia, zanim chłopiec zacznie dojrzewać płciowo, stężenie hormonu luteinizującego znów rośnie.

U dziewczynek stały wzrost poziomu LH trwa do 1-2 roku życia. Później stężenie maleje, by między 6. a 8. rokiem życia znów wzrosnąć. Gdy rozpoczyna się okres dojrzewania, LH rośnie jeszcze bardziej. Poziom kulminacyjny osiąga w czasie owulacji.

Badanie LH

Stężenie hormonu luteinizującego oznacza się w badaniu krwi pobranej z żyły łokciowej. LH jest aktywowany przez produkowany w podwzgórzu hormon GnRH (gonadoliberynę). Czasem poziom LH jest mierzony po podaniu GnRH. Dzięki temu można stwierdzić czy przyczyną nieprawidłowego stężenia LH jest wtórne czy pierwotne zaburzenie. Zaburzenia pierwotne wywołują choroby jąder i jajników, natomiast zaburzenia wtórne są skutkiem chorób podwzgórza i przysadki.

Wysoki poziom LH oznacza zazwyczaj przyczynę pierwotną, a niski wtórną. Poziom hormonu luteinizującego zwiększa się u kobiet w okresie menopauzalnym.

Czasem, jednak dość rzadko, obecność LH mierzy się z próbki moczu. Stężenie hormonu luteinizującego można oznaczyć za pomocą testów owulacyjnych.

Norma LH u kobiet zależy od fazy cyklu i wynosi: 1,4-9,6 mIU/ml w fazie folikularnej (po krwawieniu), 2,3-21 mIU/ml w trakcie owulacji i 42-188 mIU/ml po menopauzie. U mężczyzn obowiązuje norma 1,5-9,2 mIU/ml.

Poziom hormonu luteinizującego u mężczyzn jest ściśle związany z testosteronem i działa na zasadzie ujemnego sprzężenia zwrotnego. Przy spadku poziomu testosteronu, zwiększa się wydzielanie LH. Hormon luteinizujący pobudza wtedy wytwarzanie testosteronu. Regulacja wydzielania LH u kobiet działa na podobnej zasadzie. Rolę testosteronu u pań przejmuje hormon estradiol.

Wzrost stężenia hormonu luteinizującego mogą powodować leki np. przeciwdrgawkowe. Natomiast obniżenie poziomu LH wywołują zarówno leki hormonalne, jak i środki antykoncepcyjne.

• Macie problem z zajściem w ciążę? Sprawdź, na czym polega badanie płodności kobiet i mężczyzn i jak sprawdzić płodność.
• Zobacz, kto powinien oznaczyć stężenie tych hormonów. Sprawdź, na czym polega badanie poziomu FSH i HL normy.