W stylu loftowym ważne są nie tyle elementy dekoracyjne, ile surowe wykończenia. Pierwsze skrzypce gra tutaj klimat przestrzeni postprodukcyjnej – monumentalnej, szaroburej i na wskroś praktycznej. Nie ma miejsca na przesyt, ale można wpuścić trochę blasku.
Najwięcej starych pofabrycznych budynków, które można zaadaptować na pełnokrwisty loft (hard loft), znajduje się w Łodzi i Katowicach. Nowoczesne kompleksy budowane od podstaw na wzór fabryk określa się mianem soft loft.
Styl loftowy, inaczej industrialny, narodził się w latach 60. XX wieku i zyskał popularność za sprawą nowojorskiej grupy artystów z Andym Warholem na czele. Znani awangardziści stworzyli swoją pracownię w upadłej fabryce na Manhattanie i nazwali ją The Factory. Miejsce to miało nawiązywać do swojej przemysłowej historii, a sposób zaadaptowania wnętrza stał się manifestacją nowego stylu w architekturze. Ściany budynku, zrobione z cegły pokrytej odpadającym tynkiem, oklejone zostały folią cynową i ozdobione potłuczonymi lustrami, dlatego pracownię Warhola nazywano The Silver Factory. Potem artyści przenosili się dwukrotnie w inne miejsca, ale ich koncepcja pozostała niezmienna – przestrzeń twórcza miała surowa i obnażać wszystkie detale konstrukcyjne. Pierwszym w Polsce budynkiem mieszkalnym urządzonym według tej estetyki, było Bolko-loft projektu Przemo Łukasika, czyli dawna lampiarnia na terenie nieczynnej kopalni węgla w Bytomiu, znajdująca się 8 metrów nad ziemią.
W stylu loftowym ogromną rolę pełni przestrzeń, dlatego najatrakcyjniejsze budynki do odtwarzania industrialnego klimatu to obiekty pofabryczne. Ważne są zarówno wysokości pomieszczeń, jak i duże metraże. Dąży się do ograniczenia ilości ścianek działowych, tak by wszystkie pokoje były połączone w jeden. Drugie miejsce w hierarchii zajmuje światło. Idealne okna do wnętrz industrialnych ciągną się od podłogi aż po sufit i są rozmieszczone ciasno – jedno koło drugiego. Nie może też zabraknąć sztucznego oświetlenia w stalowych lub aluminiowych oprawach. Trzeci element, o którym trzeba pamiętać, decydując się na styl loftowy, to rezygnacja z elementów wykończeniowych. Tak jak w fabrykach, wzrok w przestrzeni industrialnej powinny przyciągać: instalacje hydrauliczne i elektryczne, wiszące żarówki, drabiny, bębny kablowe, belki, metalowe pręty i relingi, wsporniki, rusztowania, koła zębate, płyty pilśniowe, szprosy, kraty, blachy, betonowe bloki z otworami, skrzynie drewniane i palety. Czwarta zasadę loftowej estetyki stanowi minimalizm, który widać nie tylko w oszczędnym doborze dodatków (jeśli już jakieś są, to o maksymalnie uproszczonej formie), ale również w ostrożnym operowaniu kolorem. We wnętrzu przemysłowym królują szarości i barwy ziemi, które gdzieniegdzie mogą być przełamane, np. bielą, platyną czy miedzą.
Niewątpliwie najmocniejszą stroną stylu loftowego jest jego niebanalna estetyka, która trafia w gust miłośników surowych wnętrz i podróży sentymentalnych do jeszcze nie tak dawno minionych czasów dominacji elementów przemysłowych w przestrzeni publicznej. Wśród zalet tego stylu należy też wymienić korzystne operowanie optyką – stworzenie z kilku pomieszczeń jednego sprawia wrażenie, że metraż jest dużo większy; taki sam efekt daje wprowadzanie dużej ilości światła. Nie wszyscy jednak są w stanie udźwignąć koszty eksploatacji domu urządzonego na wzór fabryki, np. ogrzewania. Trudno również nazwać przestrzeń loftową przyjazną dzieciom, na które czyhać może wiele zagrożeń i niedogodności w postaci odsłoniętych kabli i zimnych betonowych podłóg.
W mieszkaniach i domach zdecydowanie popularniejszy niż loft jest styl eklektyczny z dominacją loftowego, w którym stosuje się kompromisowe rozwiązania, tak by otoczenie było nie tylko gustowne, lecz także komfortowe. Odchodzi się od utrzymywania surowych, wręcz prowizorycznych warunków na rzecz rozwiązań dodających wnętrzom nieco przytulności. Beton zastępuje się kamieniem lub cegłą, wprowadza się jak najwięcej połysku, dodaje mocne akcenty kolorystyczne, miękkie tkaniny i poduszki dekoracyjne w futrzanych poszewkach nawiązujące do trendów skandynawskich. Wylewka betonowa ustępuje miejsca panelom lub żywicy epoksydowej. Popularnością cieszą się designerskie szklane schody, piecyki wolnostojące, meble na kółkach, antresole, sufity podwieszane, płytki heksagonalne, farby tablicowe, wzorzyste monochromatyczne tapety, popartowe plakaty, neony, a także eksponaty z czasów PRL-u. Bez zmian pozostają jedynie prostota, minimalizm i zamiłowanie do wolnych przestrzeni, które podziela każdy zwolennik wnętrz loftowych.
Aby urządzić nowoczesny salon warto trzymać się trzech podstawowych zasad: minimalizmu, użyteczności i oszczędzania przestrzeni, zarówno na etapie wybierania mebli oraz dodatków, jak i podczas dzielenia wnętrza na strefy. Aranżacji salonu powinna towarzyszyć spójna koncepcja, która łączy wszystkie elementy i nadaje wnętrzu rys niepowtarzalności. Wydzielanie stref funkcjonalnych w salonie W nowoczesnym domu nie ma niepotrzebnych elementów – wszystko powinno być użyteczne, a zarazem estetyczne . Tym zasadom podlega zwłaszcza salon, który jest najważniejszym miejscem w domu. Nowoczesny salon pełni kilka kluczowych funkcji – tutaj się odpoczywa, drzemie, ogląda telewizję, czyta, przyjmuje gości i zasiada do posiłków. Aranżacja nowoczesnego salonu zakłada wydzielenie stref funkcjonalnych: kuchennej, jadalnej i wypoczynkowej lub tylko wypoczynkowej i jadalnej, w zależności od tego, czy decydujemy się na połączenie salonu z kuchnią. Dlatego wnętrze, w którym planujemy urządzić salon nie powinno być mniejsze 25 m2. Dla zachowania łagodnego przejścia strefa jadalna musi znajdować się pomiędzy kuchenną a wypoczynkową. Strefa wypoczynkowa powinna być nastawiona na komfort, o którym decydują nie tylko wygodne meble, ale także odpowiednie oświetlenie i harmonijnie dobrane kolory ścian. Na komfort wpływają również duże przeszklenia, dzięki którym zieleń za oknem można traktować jako element wystroju wnętrza. Dobór kolorów do salonu Warunkiem harmonijnie urządzonego salonu jest przemyślana kompozycja, o której decyduje wybrany przez nas styl wnętrza. Najlepiej wybrać aranżację tematyczną – wtedy na pewno wszystkie elementy będą pasowały, a salon nabierze oryginalności. Liczba pomysłów może być niezliczona – powstają salony w stylu romantycznym,...
Style w architekturze wnętrz różnią się od siebie wykorzystanymi materiałami, kolorystyką, czy rozwiązaniami geometrycznymi. Użycie drewna w stylu skandynawskim, geometryczne wzory art deco czy najbardziej typowa ściana z czerwonej cegły ze stylu industrialnego może zainspirować do stworzenia niepowtarzalnego wnętrza w domu. Styl art deco – geometryczne wnętrza Styl art deco charakteryzuje się harmonią i symetrią . Materiały, które często występują w tym nurcie dekoracji to płaskie szkło, ebonit, marmur, stal, złoto czy skóra. Miłośnicy art deco inspirują się kulturą i sztuką Dalekiego Wschodu oraz starożytnego Egiptu. Stąd wiele dodatków odwołujących się do kultów religijnych (przeważnie akcenty solarne) i zdecydowana kolorystyka pomieszczeń – przeważają brązy, pomarańcze, zielenie. Meble w stylu art deco wyglądają na ciężkie, są ciemne i zaprojektowane są przy użyciu prostych, wyraźnych linii. W całym domu przeważają geometryczne kształty – charakterystyczna geometria pojawia się we wzorach na narzucie w salonie, na kafelkach w łazience czy na obrazie na ścianie. Wnętrza zaprojektowane w stylu art deco wyglądają bardzo elegancko i luksusowo. Styl industrialny – przemysłowa wygoda Przemysłowa stylizacja, minimalizm i duża przestrzeń – tak można w skrócie opisać styl industrialny. Ulubiony styl wnętrz Amerykanów, którzy w swoich wysokometrażowych mieszkaniach zamiast dekoracyjnych ozdób wieszają na ścianach duże obrazy z fotografiami mostów, miast i konstrukcji budowlanych. W industrialnym pomieszczeniu sufit jest bardzo wysoki, a ściany pozbawione są gładzi – widoczna jest charakterystyczna dla tego nurtu czerwona cegła . Minimalistyczny wystrój, okrojony do położonego na podłodze materaca zamiast łóżka oraz prostych elementów...
Postmodernizm w architekturze zmienił oblicze prostych, funkcjonalnych wnętrz z doby modernizmu. Dzięki niemu na początku lat 60. XX wieku modny stał się przepych, nietuzinkowe połączenie kolorystyczne i stylowe. Dziś postmodernistyczne wnętrze oznacza coś więcej – jest wyrazem oryginalności i powrotu do stylów dekoratorskich przed wielu lat. Epoka postmodernizmu wycisnęła tak silne piętno na sztuce projektowania wnętrz, że do dziś współcześni kreatorzy chętnie sięgają po ten styl. Postmodernizm w sztuce odznaczał się eklektyzmem – łączeniem różnych stylów, kolorów, kształtów. Często oznaczany jako bezstylowy moment w kulturze, który nie wypracował własnych norm. Jak urządzić zatem mieszkanie według jego zasad? Inspiracje stylem barokowym – sięganie do wzniosłego, paryskiego stylu za czasów Ludwika XVI i wkomponowanie go do współczesnych, obecnie panujących trendów. Przykład: połączenie słynnych krzeseł Gloss projektu Karima Rashida, które są kanonem sztuki architektonicznej postmodernizmu i połączenie ich z prostym stołem w stylu industrialnym lub minimalistycznym. Inspiracje twórczością postmodernistycznych twórców – twórczość Andy'ego Warhola, Roya Lichtensteina. Również zawieszenie na ścianie reprodukcji postmodernistycznego dzieła stanie się nawiązaniem do tego stylu. Ciekawym wyborem mogą okazać się stylizowane portrety znanych gwiazd kultury popularnej Andy'ego Warhola – np. Marylin Monroe, Brigitte Bardot czy Elvisa Presleya. Mocne akcenty – jednym z najważniejszych elementów wystroju postmodernistycznych wnętrz jest kolorystyka. Postaw na wyraziste kolory. Wybór żywych, momentami nawet neonowych fioletów,...
