Festiwal BNP Paribas Kino Letnie Sopot-Zakopane: Maja Ostaszewska z nagrodą

Filmowe morze, góry i Mazury. Wielką galą wręczenia nagrody Diamentowego Klapsa Filmowego rozpocznie się 1 lipca w Sopocie 10. jubileuszowa edycja najdłuższego wakacyjnego festiwalu filmowego.   Przez całe wakacje Visa Kino Letnie zaprasza widzów w najpopularniejszych kurortach Polski – w Sopocie i Zakopanem – na codzienne, bezpłatne projekcje filmowe. Dodatkowo w środy i czwartki seanse kina letniego odbywać się będą w Giżycku. „Wszyscy czekają z zapartym tchem, któremu polskiemu aktorowi zostanie wręczony tegoroczny Diamentowy Klaps Filmowy na sopockim molo” – mówi Paweł Adamski, twórca i organizator festiwalu. „Dowiemy się tego już 1 lipca w Sopocie”. Festiwal corocznie przyciąga tłumy widzów spragnionych filmowych emocji. Codziennie od 1 lipca do 31 sierpnia można rozkoszować się filmami w niepowtarzalnych warunkach przyrody. W Sopocie projekcje odbywają się na słynnym sopockim molo, w Zakopanem na Kulturalnym Placu Niepodległości, tuż obok Krupówek, z widokiem na Giewont, a w Giżycku w Ekomarinie nad jeziorem Niegocin, gdzie filmy będzie można oglądać nawet z przycumowanych jachtów.   Jak będzie wyglądał tegoroczny festiwal? Zobaczcie program Festiwalowy tydzień rozpoczynamy na „Sportowo – filmowo”. W poniedziałki czekają nas zatem filmy, w których sportowe emocje grają główną rolę – zobaczymy m.in. „Rudo i Cursi” (film z Garcia Bernalem i Diego Luną) i dokument „Bracia Kliczko”. „Europejskie wtorki” to dawka kina europejskiego - „Młodość”, „Makbet” z Michaelem Fassbenderem czy „Julieta” – ostatni film Almodovara. Środowe „Super hity” przeniosą nas w świat blockbusterów, największych produkcji światowego kina – wśród nich: „Legion samobójców”, „Jurassic World” i „Batman vs Superman. Świt sprawiedliwości”. Czwartki na festiwalu już tradycyjnie przypisane są...

Nagie ciało Andrzeja Chyry jak granitowy posąg. Nagi Mateusz Kościukiewicz przypomina umęczonego Chrystusa. Spleceni namiętnie na materacu w pustym pokoju. Za oknem deszcz. Jest lato 2011. Małgorzata Szumowska na Mazurach właśnie kręci swój najnowszy film „W imię…” . Historię grzesznej miłości księdza i wiejskiego chłopaka. Tak odważnego filmu jeszcze w Polsce nie było. Nic dziwnego, że w tym roku dostał nagrodę na festiwalu w Berlinie. „Charyzmatyczny Chyra”, donosił „Screen International”. „Szumowska znakomicie pokazała wewnętrzne rozterki człowieka” – „Frankfurter Allgemeine Zeitung”. W pustym pokoju na Mazurach niewiele osób z ekipy. Za kamerą Michał Englert. Obok niego Małgorzata Szumowska. Ciemne oczy, potargane włosy, wyciągnięty sweter. Omawiają półgłosem scenę homoseksualnego seksu. To samo w sobie jest niezwykłe. Ale jest jeszcze coś – operator był kiedyś jej mężem. Z Mateuszem, nagim młodym aktorem, który leży w objęciach Chyry, jest związana obecnie. Mają roczną córkę, Alinę. Przyznacie, że to niezwykła roszada. Lecz to nie wszystko. Montażysta filmu, Jacek Drosio, jest ojcem jej starszego syna, Maćka. Jak to możliwe? Według reżysera Tomasza Wasilewskiego, który kiedyś był jej asystentem, Szumowska potrafi przyjaźnić się z „byłymi”. To wspaniała cecha charakteru. Z Michałem Englertem reżyserka pracuje od samego początku. Od studenckich etiud. Wszystkie swoje filmy zmontowała z Jackiem Drosio. Mateusza Kościukiewicza po raz pierwszy obsadziła w „Sponsoringu”. „To wspaniałe rozumieć się z kimś artystycznie bez słów”, tłumaczy Szumowska w materiałach promocyjnych. „Mogę powiedzieć, że tworzymy rodzaj artystycznej grupy. Nie wyobrażam sobie filmu bez nich”. Niepolski model W...

Rozmowa z Romanem Polańskim jest jak emocjonalny rollercoaster. Już w pierwszych chwilach orientuję się, że kartkę z przygotowaną litanią pytań mogę zgnieść w kulkę i wyrzucić przez okno na paryski bruk. Wprawdzie nikt przed wywiadem nie poinformował mnie, że istnieje lista tematów zakazanych, ale wiadomo, że nie porozmawiamy o tym, co ludzi interesuje najbardziej. Że przecież nie odważę się zapytać Romana Polańskiego o śmierć żony, sprawę Samanthy Geimer czy ucieczkę z Ameryki. Wątpię, by chciał rozmawiać o małżeństwie, wątpię, że będzie rozwodził się na temat dzieci. Nie wciągnę go też w show-biznesowe pikantne opowieści. W jednym z wywiadów zresztą powiedział: „Wolałbym, żeby dziennikarze rozmawiali ze mną o kinie, ludziach, którzy to kino tworzyli, a nie zadawali banalne pytania, kim jestem i jak żyję”. Kilkakrotnie dostaję żółtą kartkę za zbyt osobiste pytania, kiedy więc w trakcie rozmowy mówię: „Porozmawiajmy o filmie”, słyszę westchnienie ulgi: „Dzięki Bogu”. Siedzimy w gabinecie reżysera na czwartym piętrze kamienicy przy Avenue Montaigne. Za oknem dachy Paryża. Gabinet skromny, tylko kanapa, fotel, zarzucone papierami biurko i półki. Na półkach książki i nagrody. Dumnie pyszni się Oscar, Złota Palma, Cezary, Maski – nagrody BAFTA, berlińskie Srebrne Niedźwiedzie. Na ścianach dokumentacja twórczości i życia reżysera. Od zdjęć z Catherine Deneuve czy Nastassją Kinski, fotosy z planów, po galerię fotografii żony i dzieci. Wiszą plakaty jego filmów, słynna okładka „Time’a” z 1962 roku z kadrem nominowanego do Oscara „Noża w wodzie”. Dalej zdjęcia z Peterem Greenawayem, fotografia wielkiego Ottona Premingera z dedykacją, zdjęcie z Andrzejem Wajdą i napisem: „Drogiemu Romkowi z nieustającym podziwem dla Jego...