Łupież na głowie to efekt zbyt szybko złuszczającego się naskórka. Tworzy się, gdy skóra głowy odnawia się w sposób przyspieszony i tworzy skupiska martwych komórek. Wyróżnia się dwa rodzaje łupieżu skóry głowy: łupież suchy i łupież tłusty. Ten drugi może być groźny dla zdrowia i powodować trwałą utratę włosów.

Reklama

Łupież jest częstą przypadłością zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Jego sucha odmiana nie jest groźna, ale należy z nią walczyć, by nie dopuścić do rozwoju groźniejszego łupieżu tłustego. Te dwa rodzaje łupieżu łatwo od siebie odróżnić.

Łupież suchy: przyczyny, objawy, kuracja

Łupież suchy, nazywany też zwyczajnym, przybiera formę białych płatków. Są one widoczne na skórze głowy, ale często osypują się też na kark, ramiona i ubrania. Problem łupieżu suchego pojawia się najczęściej zimą, kiedy powietrze wysusza się na skutek ogrzewania. Może być skutkiem przesuszenia skóry głowy suszarką, używania podrażniających kosmetyków i zbyt rzadkiego mycia włosów. Powstaje też przy chorobach i schorzeniach, takich jak łojotokowe zapalenie skóry, łuszczyca, egzema i zaburzenia hormonalne. Może też być skutkiem diety ubogiej w cynk, witaminy z grupy B i kwasy tłuszczowe. Do jego wyleczenia wystarczy zmiana nieodpowiednich nawyków i delikatny szampon antybakteryjny i przeciwgrzybiczy kupiony w aptece.

Łupież tłusty: objawy, zagrożenia, leczenie

Nieleczony łupież suchy może z czasem przekształcić się w łupież tłusty, czyli łojotokowy. Jest to stan zapalny, który przybiera postać żółtawych płatów przyklejonych do skóry głowy. Jest dużo bardziej szkodliwy i niebezpieczny niż łupież suchy. Wywoływany jest przez drożdżaka pityrosporum ovale i rozwija się głównie w okresie zimowym, kiedy głowę okrywamy ciepłą czapką. Może też występować na tle nerwowym, na przykład w okresach zwiększonego stresu. Najczęściej występuje u mężczyzn. Łupież tłusty negatywnie wpływa na kondycję włosów i skóry głowy, może doprowadzić do wypadania cebulek i trwałego łysienia. Jego leczenie jest trudniejsze niż w przypadku łupieżu suchego i wymaga wizyty u specjalisty. Lekarz dermatolog powinien zapisać maść o działaniu przeciwłojotokowym, zawierającą cynk, kwas salicylowy, siarkę i selen. Może też zalecić uzupełnienie niedoboru witamin z grupy B, witaminy A i E, magnezu, żelaza, wapnia i potasu.

Zobacz także

Reklama
Reklama
Reklama
Reklama