Współuzależnienie dotyka wszystkich osób, żyjących na co dzień z osobą uzależnioną od alkoholu. Objawia się w większości sfer życia człowieka – emocjonalnej, społecznej, rodzinnej, a nawet somatycznej. Osoba współuzależniona ma zmienny nastrój, boi się wielu sytuacji i często sama popada w nałogi.

Reklama

Pierwsza i podstawowa cecha osoby współuzależnionej to zdolność przystosowania się do alkoholizmu. Dopasowanie swoich emocji, odczuć i reakcji do osoby, która pije, często awanturuje się i używa przemocy. Jakie cechy lub zachowania koalkoholika możemy jeszcze wyznaczyć:

  • labilność emocjonalna, czyli „huśtawka emocji”,
  • stany depresyjne, poczucie niepowodzenia w życiu,
  • odczuwanie ciągłego napięcia,
  • zaburzenia nerwicowe i somatyczne – bóle głowy i żołądka, moczenie się, zaburzenia pracy serca, duszności, potliwość,
  • obniżenie nastroju, samopoczucia,
  • niska samoocena, brak poczucia sprawstwa (osoba jest przekonana, że nie jest w stanie nic zrobić),
  • zachowania zakrawające na masochizm – mimo wyraźnych przesłanek o przemocy ze strony pijącej osoba współuzależniona pozostaje w domu i tkwi przez wiele lat w sytuacji patologicznej.

Współuzależnienie, a uzależnienie

Często osoba współuzależniona sama popada w nałóg – niekoniecznie alkoholowy, ale również w zakupoholizm, uzależnienie od hazardu czy seksu. Nie rozumie pojęcia szczęścia, aby się zaktywizować działa impulsywnie.

Zobacz także

Współuzależnienie leczy się poprzez psychoterapię. Jeżeli dalszymi konsekwencjami tego zaburzenia jest depresja czy nerwica, to współuzależniony poddawany jest również leczeniu farmakologicznemu. W takiej sytuacji pomaga mu nie tylko psychoterapeuta, ale i psychiatra.


Reklama
Reklama
Reklama
Reklama