Nadmiar łoju może powodować łojotokowe zapalenie skóry. Objawia się ono łuszczeniem, swędzeniem i rumieniem w miejscach zmienionych chorobowo. Łój jest potrzebny skórze do utrzymania odpowiedniego poziomu nawilżenia i natłuszczenia, izoluje skórę od bakterii i grzybów i zapewnia jej miękkość.

Reklama

Złuszczanie w łojotokowym zapaleniu skóry

Łojotokowe zapalenie skóry dotyka przeważnie owłosionej skóry głowy, twarzy i uszu, ale może zajmować też górną część klatki piersiowej i pleców, a nawet okolice intymne. Nadmiar sebum, czyli łoju, sprawia, że niegroźne do tej pory drożdżaki znajdujące się na skórze wywołują stan zapalny i go zaostrzają. Łojotokowe zapalenie skóry sprawia, że skóra mocno się łuszczy i łączy z łojem, wskutek czego powstają żółtawe albo żółte łuski, na początku może to być po prostu łupież.

Rumień i świąd – symptomy towarzyszące łuszczeniu w łojotokowym zapaleniu skóry

W miejscach zmienionych chorobowo pojawia się rumień, a łuszcząca się skóra mocno swędzi. Przy drapaniu zaczerwienienie zwiększa się, a świąd zmienia się w pieczenie. Najczęściej w obrębie głowy zmiany chorobowe są widoczne we włosach, na czole, przy nosie, w okolicach brwi, a czasem na policzkach i górnej wardze. Pojawiają się też na granicy skóry owłosionej i nieowłosionej. Szczególnie dokuczliwy jest świąd, który powoduje łojotokowe zapalenie skóry, zwłaszcza ten wewnątrz ucha, którego nie można doraźnie złagodzić pocieraniem.

Łój i złuszczona skóra tworzące nie tylko łuski, ale i skorupkę

Mimo że gruczoły łojowe wydzielają bardzo dużo sebum, to skóra się łuszczy. Łojotokowe zapalenie skóry pogarsza się tym bardziej, im bardziej przesusza się skórę, niewłaściwie likwidując skutek choroby. Żółte czy żółto-białe łuski z martwego naskórka i łoju przeważnie odchodzą od skóry, ale czasem przywierają do niej, tworząc skorupkę. Te miejsca powinny być objęte szczególną troską podczas leczenia, ponieważ takie zmiany mogą się nawarstwiać.

Zobacz także
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama