Tłuszczak jest niebolesnym, podskórnym guzem, który przy nacisku przesuwa się i zmienia swój kształt. Może powstawać w okolicy nerwów, wówczas na skutek nacisku powoduje dolegliwości bólowe. Leczenie polega na liposukcji lub zabiegu chirurgicznym.
Tłuszczaki są guzami zaliczanymi do niezłośliwych nowotworów zbudowanych z tkanki tłuszczowej. Nie są niebezpieczne dla zdrowia, jednak stanowią defekt kosmetyczny. Duże tłuszczaki zlokalizowane w pobliżu narządów wewnętrznych lub nerwów mogą być przyczyną dolegliwości bólowych.
Tłuszczak jest nowotworem niezłośliwym, czyli nie – rakowym umiejscowionym pod skórą. Zbudowany jest z tkanki tłuszczowej otoczonej torebką łącznotkankową. Tłuszczaki są niebolesne, miękkie w dotyku i przesuwalne. Skóra nad guzem pozostaje niezmieniona – nie jest zaczerwieniona ani łuszcząca się. Guzy zazwyczaj występują pojedynczo, jednak zdarzają się przypadki tłuszczaków mnogich. Mogą rozwijać się u osób w każdym wieku, nawet u dzieci, ale przeważnie tworzą się między 40.a 60. rokiem życia. Tłuszczaki mogą lokalizować się w różnych częściach ciała. Zwykle powstają w okolicy tułowia, pleców, szyi, ramion, klatki piersiowej oraz ud i pośladków. Guzki są niewielkimi zmianami o wolnym tempie wzrostu. Duże tłuszczaki stanowią widoczny defekt kosmetyczny. Zasadnicza przyczyna powstawania tłuszczaków nie jest znana. Obserwuje się rodzinne występowanie guzów – prawdopodobnie tłuszczaki rozwijają się na skutek predyspozycji genetycznej. Te łagodne nowotwory częściej rozpoznawane są u osób z nadwagą oraz w miejscach na ciele, w okolicy których w przeszłości doszło do urazów.
Tłuszczak jest guzem niezagrażającym zdrowiu. W dotyku jest miękkim i wodnistym zgrubieniem zmieniającym kształt i położenie pod wpływem nacisku. Powstanie tłuszczaka nie przyczynia się do pogorszenia ogólnego stanu zdrowia, wystąpienia złego samopoczucia, dolegliwości bólowych czy gorączki. W niektórych przypadkach guzy dają jednak objawy. Dotyczy to przede wszystkim tłuszczaków o większych rozmiarach, które zlokalizowały się w okolicy nerwów lub na narządach wewnętrznych, najczęściej na nerce lub wątrobie. Wówczas zmianom mogą towarzyszyć:
Przeważnie leczenie tłuszczaków nie jest konieczne. W przypadku zauważenia u siebie niepokojącej zmiany podskórnej należy zgłosić się na konsultację do lekarza rodzinnego, który dokona rozpoznania i zadecyduje o ewentualnym leczeniu. Jedną z metod jest chirurgiczne usunięcie tłuszczaka wykonywane w znieczuleniu miejscowym. Zabieg nie wymaga hospitalizacji i podejmowany jest przeważnie przy guzach o dużej wielkości i z towarzyszącą bolesnością. Wcięte tkanki należy poddać badaniu histopatologicznemu w celu potwierdzenia niezłośliwości guza. Po tygodniu od przeprowadzonego zabiegu ma miejsce wizyta kontrolna, w trakcie której usuwa się szwy. W leczenie tłuszczaków stosuje się również metody niechirurgiczne, m.in.: liposukcję polegającą na odsysaniu zawartości guza. Prawdopodobną przyczyną tłuszczaków w większości przypadków jest skłonność uwarunkowana genetycznie, z tego powodu nie istnieją potwierdzone metody zapobiegania powstawaniu zmian.
U dorosłych może rozwinąć się martwica kości po złamaniu lub innym urazie, a także m.in. na skutek stosowania glikokortykosteroidów czy nadużywania alkoholu. U dzieci przyczyną jałowej martwicy kości często jest problem z ukrwieniem okolic kości. Martwica kości to zjawisko obumierania tkanki kostnej . Obumarła tkanka jest zastępowana nową, ale zregenerowane części są znacznie słabsze i mogą ulegać deformacjom. Jałowa martwica kości oznacza, że czynnikiem wywołującym tę chorobę nie są bakterie, wirusy ani pasożyty. U dzieci jałowa martwica kości występuje częściej niż u dorosłych. Rodzaje jałowej martwicy kości i objawy choroby Wyróżnia się rodzaje jałowej martwicy kości ze względu na lokalizację zmian martwiczych. Najczęściej występują: choroba Perthesa, czyli martwica koci udowe j – powoduje zniekształcenia głowy kości udowej i deformacje stawu biodrowego, występuje ból uda i kolana, rzadziej kości biodrowej, ból w pachwinie, utykanie; w miarę postępu choroby zauważalne jest wyszczuplenie pośladka i uda po chorej stronie, może dojść do skrócenia nogi, choroba Osgooda-Schlattera, czyli guzowatość kości piszczelowej – martwica kości powoduje ból kolana (zwłaszcza podczas wysiłku i na skutek nacisku) i ogranicza ruchomość nogi w tym odcinku, choroba Freiberga-Köhlera II, czyli martwica w głowie II kości śródstopia, czasem III kości śródstopia, oraz choroba Kohlera I, czyli martwica kości łódkowatej – objawiają się bólem stóp podczas chodzenia, choroba Haglunda-Severa, czyli martwica guza piętowego – objawia się silnym bólem pięty, obrzękiem i deformacją okolic guza piętowego, pęcherzami i zgrubieniami na skórze w tej okolicy. Martwica kości może obejmować...
Patogeneza naczyniaków nie jest jeszcze dobrze znana. Przypuszcza się, że za ich powstawanie odpowiadają w głównej mierze zaburzenia rozwojowe i zmiany genetyczne, w wyniku których zmienia się kształt naczyń krwionośnych. Badania wykazały, że naczyniaki mogą pojawić się również w wyniku przewlekłych chorób wątroby czy powikłań po zakażeniu bakteryjnym bądź urazie mechanicznym. Naczyniaki – znamiona na skórze Naczyniaki to zmiany rozrostowe w obrębie naczyń krwionośnych, które pojawiają się najczęściej na skórze i w tkance podskórnej. Znamiona występują u niemowląt i utrzymują się u nich przez 5–6 miesięcy, po czym ulegają zazwyczaj samoistnemu wchłonięciu (trwa to nawet do kilku lat) . Jeśli jednak naczyniaki nie ustępują, konieczne może okazać się ich operacyjne usunięcie, zwłaszcza kiedy uciskają nerwy, łączą się w grupy lub współwystępują z naczyniakami narządów wewnętrznych. Przyczyny naczyniaków Dziecko może urodzić się z naczyniakiem, ale w większości przypadków znamię pojawia się w ciągu kilku tygodni od narodzin . Nie jest znana konkretna przyczyna powstawania naczyniaków, najbardziej prawdopodobne jest, że powodują je zaburzenia rozwojowe. W wyniku zaburzeń następują zmiany genetyczne, których skutkiem jest niekontrolowany wzrost liczby komórek śródbłonka budującego ściany naczyń krwionośnych. Naczynia krwionośne mogą się też poszerzać, jeśli nieprawidłowości genetyczne sprawiają, że we krwi pojawiają się wadliwe białka. Naczyniaki – choroby towarzyszące Naczyniaki mogą też być objawem innych chorób. Jeśli nie występują jako samodzielne zmiany, zwykle świadczą o: 1. Zespole Klippela i Trénaunaya, który wiąże się z przerostem kości i tkanek...
Rozrost tkanki piersi u mężczyzn może być fizjologiczny u noworodków i w okresie dojrzewania. Ginekomastia u innym wieku może być skutkiem nadwagi i otyłości lub objawem poważnych chorób. Leczenie ginekomastii powinno być przyczynowo-objawowe. Często stosuje się metodę chirurgiczną. Ginekomastia to zjawisko powiększenia się piersi u przedstawicieli płci męskiej w różnym wieku. Pierś może stać się wystająca, może przybrać wygląd piersi kobiecej. Powstaje na skutek rozrostu tkanek gruczołowej, włóknistej oraz tłuszczowej. Przyczyny ginekomastii: choroby powodujące rozrost piersi u mężczyzn Najczęstsze przyczyny ginekomastii to otyłość oraz nadmiar prolaktyny . Zjawisko rozrostu piersi u płci męskiej jest fizjologiczne u noworodków (powinno zaniknąć między 4. a 5. tygodniem życia) oraz w wieku dojrzewania (także jest stanem przejściowym, zanika u 90 procent dotkniętych nią osób). Nadmiar prolaktyny powodujący ginekomastię może być efektem guza przysadki mózgowej. Należy podjąć diagnostykę w tym kierunku zwłaszcza wtedy, gdy występuje ginekomastia u dzieci oraz młodych mężczyzn. Inne przyczyny ginekomastii to: nadczynność tarczycy , zbyt duża wrażliwość gruczołu sutkowego na żeńskie hormony płciowe, guzy produkujące hormony (także poza przysadką mózgową), przewlekła niewydolność nerek, marskość wątroby, rak jądra lub prostaty, przyjmowanie niektórych leków, np. stosowanych w leczeniu przewlekłej niewydolności serca z arytmią, chorób układu krążenia, w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, przeciwlękowych i przeciwgrzybiczych. U niektórych ginekomastia pojawia się w okresie andropauzy , czyli gdy produkcja męskich hormonów...
