Stwardnienie rozsiane to choroba autoimmunologiczna. Organizm niszczy własne komórki, w tym wypadku komórki układu nerwowego. Skutkiem tego jest niewłaściwe przewodzenie impulsów nerwowych a w konsekwencji zaburzenie pracy całego układu nerwowego i narządów.
W związku z uszkodzeniami neurologicznymi pierwszymi objawami stwardnienia rozsianego są:
Występują drobne drżenia i skurcze mięśni, odczuwalny jest spadek siły. Zaburzenia widzenia mogą wystąpić w jednym oku lub w obu. Obraz jest zamazany, podwójny, a nawet bywa całkowicie niewidoczny. Rzadko występują zaburzenia słuchu, smaku i węchu. Z czasem degradacja przekaźników nerwowych objawia się niewłaściwym funkcjonowaniem narządów wewnętrznych. Cierpią na tym układ pokarmowy i układ moczowy.
Oprócz symptomów widocznych gołym okiem stwardnienie rozsiane pierwsze objawy daje też w psychice. Przede wszystkim występuje trudność w skupieniu uwagi. Brak koncentracji łączy się także z problemami z pamięcią. Chory traci wspomnienia, co jest oznaką kłopotów z pamięcią długotrwałą. Zaburzona jest także pamięć operacyjna – mózg nie może jednocześnie magazynować i przetwarzać pozyskanych informacji. Prawidłowo działa natomiast pamięć krótkotrwała. Pierwsze objawy stwardnienia rozsianego mogą przypominać przeziębienie – człowiek czuje się rozbity, nie może się skoncentrować, odczuwa napięcie i obniżenie nastroju.
Stwardnienie rozsiane (SM) jest przewlekłą, zapalną chorobą ośrodkowego układu nerwowego, która polega na postępującym niszczeniu warstwy białek otaczających włókna nerwowe. W efekcie tych zmian dochodzi do demielinizacji, czyli rozpadu otoczki mielinowej, która stanowi warstwę ochronną i izolacyjną włókien nerwowych. Przypuszcza się, że ten proces może następować na skutek szkodliwych wpływów środowiskowych, predyspozycji genetycznych oraz nieprawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego. Czynniki środowiskowe jako przyczyna stwardnienia rozsianego Do zewnętrznych czynników łączonych z patogenezą SM należą infekcje wirusowe i grzybicze oraz niedobór witaminy D. Naukowcy badający rolę grzybów w rozwoju stwardnienia rozsianego stwierdzili, że patogenne grzyby, które rozwijają się w tkankach innych niż nerwowa mogą uwalniać toksyny, które niszczą astrocyty i oligodendrocyty ośrodkowego układu nerwowego. Mielina pozbawiona tych komórek glejowych ulega degeneracji. Inne badania wskazują na to, że na wystąpienie objawów SM mogą mieć wpływ wirusy , np. wirus VZV wywołujący ospę wietrzną i półpaśca. Osoby, u których rozwinęło się SM, często wcześniej chorowały na ospę wietrzną i półpaśca. Przyczyn stwardnienia rozsianego upatruje się również w niedoborach witaminy D. Ludzie zamieszkujący tereny, na których promieniowanie słoneczne jest mniejsze, częściej zapadają na SM. Może być to związane z mniejszą intensywnością syntezy witaminy D w organizmie. W surowicy większości pacjentów chorych na SM stwierdza się niedobór tej witaminy. Genetyczne podłoże stwardnienia rozsianego Stwardnienie rozsiane często występuje wśród bliskich krewnych osoby chorej. U osób,...
Stwardnienie rozsiane to choroba, która prowadzi do stopniowego niszczenia otaczającej włókna nerwowe mózgu i rdzenia kręgowego mieliny. Zniszczenie mieliny uniemożliwia przekazywanie sygnałów elektrycznych. Prowadzi to m.in. do zaburzeń widzenia i niedowładu kończyn. Charakterystyczne objawy stwardnienia rozsianego To, jakie objawy będzie miało u danej osoby stwardnienie rozsiane, zależy od obszaru układu nerwowego, w którym niszczeją neurony. Do najczęstszych należą: zaburzenia wzroku, problemy z utrzymaniem równowagi i koordynacją ruchów, zmiany w odbiorze bodźców, zaburzenia mowy, problemy z pamięcią i koncentracją. Najwcześniejsze objawy stwardnienia rozsianego Najwcześniejszymi objawami stwardnienia rozsianego są ogólne osłabienie i drętwienie kończyn. Charakterystyczne dla SM jest to, że pacjent twierdzi, że objaw dotyczy jednej kończyny, podczas gdy badanie wskazuje na to, że objaw występuje w obu kończynach. We wczesnej fazie choroby często występuje też zapalenie nerwu wzrokowego . Objawia się ono częściową lub całkowitą utratą ostrości wzroku w jednym oku. W niektórych przypadkach zaburzenia te są poprzedzone bólem gałek ocznych, które nasilają się podczas ruchu i ucisku na gałkę oczną. Innym wczesnym objawem jest ataksja móżdżkowa (o której świadczy niezborność ruchów), pojawiają się też zawroty głowy, nerwobóle lub drętwienie twarzy, podwójne widzenie i zaburzenia w oddawaniu moczu (wzmożona częstość mikcji, parcie na pęcherz, nocne oddawanie moczu, nietrzymanie moczu oraz trudności z opróżnieniem pęcherza). Drętwienie rąk. Co może być przyczyną ?
Stwardnienie rozsiane to choroba objawiająca się szeregiem zaburzeń, od problemów z widzeniem po utratę władzy w kończynach i paraliż całego ciała. Niemożliwe jest całkowite zatrzymanie postępu i wyleczenie stwardnienia rozsianego. Leczenie SM ma na celu spowolnienie rozwoju choroby i przywrócenie niektórych funkcji utraconych wskutek choroby. Stwardnienie rozsiane: leczenie rzutów choroby Jeśli występuje rzut choroby, pojawiają się nowe objawy neurologiczne lub istotnie nasilą istniejące, podaje się glikokortykosteroidy. Łagodzą one reakcję zapalną w miejscu, w którym dochodzi do demielinizacji. Dzięki temu objawy choroby ustępują. Stwardnienie rozsiane: leczenie objawów choroby W terapii stwardnienia rozsianego stosuje się także leki, które łagodzą objawy choroby. Leczenie przebiega w tym przypadku podobnie, jak wtedy, kiedy objawy te nie są wywołane przez SM. Do tego rodzaju objawów SM należą m.in.: nadmierne napięcie , drżenie lub ból mięśni, zaburzenia nastroju, zmęczenie, zaburzenia seksualne. W leczeniu objawowym oprócz farmaceutyków stosuje się też rehabilitację i fizjoterapię. Stwardnienie rozsiane: leki modulujące przebieg choroby Leczenie stwardnienia rozsianego polega też na podawaniu leków, które zmniejszają liczbę, częstotliwość i nasilenie rzutów choroby. Efektem działania tych środków jest zahamowanie nadmiernych reakcji układu odpornościowego. Do najczęściej stosowanych leków należą: interferon beta, octan glatirameru, mitoksantron i natalizumab . Stwardnienie rozsiane: leki immunosupresyjne Leki immunosupresyjne hamują autoagresywne działania układu odpornościowego. Jest to terapia, którą stosuje się w ostateczności, kiedy stan osoby chorej na SM gwałtownie się pogarsza i nie udaje się tego powstrzymać przy...
