Koronarografia, czyli angiografia tętnic wieńcowych jest badaniem, które ocenia przepływ krwi przez tętnice wieńcowe. Dzięki niemu możliwe jest wykrycie choroby niedokrwiennej serca.
Zabieg koronarografii wykonywany jest tylko po zaleceniach lekarza. Są to przypadki, gdzie mamy do czynienia z niewydolnością serca, ze zmianą w naczyniach krwionośnych, przebytym zawałem i z wadą zastawek. Badanie przeprowadza się także, jeśli mamy podejrzenie występowania tętniaka aorty i ostrego zespołu wieńcowego.
Przed wykonaniem badania angiografii tętnic wieńcowych należy być na czczo i nie można mieć na sobie biżuterii. Ponadto trzeba zdjąć protezę zębową. Należy położyć się na specjalnym stole hemodynamicznym. Następnie lekarz umieszcza na ciele elektrody z ekranu monitorującego EKG. Przy badaniu koronarograficznym stosuje się znieczulenie miejscowe. Kolejno rozcina się skalpelem skórę, a potem nakłuwa się tętnicę igłą angiograficzną – przez nią umieszczany jest prowadnik do aorty. Następnie igła angiograficzna jest usuwana, a wprowadzana jest koszulka naczyniowa (plastikowe rurki). Prowadnik i koszulka naczyniowa wprowadza cewnik z kontrastem do tętnicy udowej, ramieniowej bądź promieniowej. Wstrzyknięcie kontrastu nie boli, powoduje tylko uczucie przepływającego ciepła. Kontrast umożliwia obejrzenie tętnic na ekranie rentgenowskim. Należy poinformować lekarza o występujących zawrotach głowy, duszności czy bólu w klatce piersiowej w trakcie badania diagnostycznego. Natychmiast po angiografii cewnik zostaje usunięty, a po nim koszulki naczyniowe. Miejsce wkłucia jest mocno uciśnięte na początku przez lekarza, a potem przez opatrunek. Po zabiegu ucisk należy utrzymywać przez kilka godzin. Po 6-8 godzinach od zakończenia badania pacjent może wstać z łóżka. Trzeba zwrócić szczególną uwagę na to, czy miejsce ucisku nie krwawi i nie sinieje.
Badania angiograficznego nie można wykonywać jeśli pacjent cierpi na niewydolność nerek, obrzęk płuc, czy nadciśnienie tętnicze. Koronarografia jest zakazana, jeśli chory ma problemy z krwawieniem z przewodu pokarmowego, niedokrwistością czy z zapaleniem wsierdzia. Jeśli osoba chora cierpi na cukrzycę lub jest świeżo po przebytym udarze mózgu również nie może poddać się badaniu.
Najczęstszym powikłaniem po koronarografii jest krwiak, bądź krwawienie w miejscu nakłucia tętnicy. Mogą pojawić się poważniejsze powikłania, które powstają głównie przez dobranie nieodpowiedniego środka cieniującego. Należą do nich:
Zabieg koronarografii dostarczy informacji o prawidłowym funkcjonowaniu naczyń krwionośnych i zaopatrywaniu serca w krew.
Kiedy przepływ krwi przez żyły i tętnice jest utrudniony, organizm przestaje działać poprawnie. Zatkane tętnice prowadzą do zawału, a niedrożne żyły skutkują niebezpiecznymi i nieestetycznymi żylakami. Chirurgia naczyniowa zajmuje się przywracaniem prawidłowego przepływu krwi w naczyniach krwionośnych. Chirurgiczne poszerzenie naczyń krwionośnych – angioplastyka i stenty Angioplastyka jest zabiegiem wykonywanym przez skórę. Przeprowadza się ją w celu poszerzenia albo udrożnienia naczyń krwionośnych. Lekarz do zwężonego naczynia wprowadza cewnik z balonikiem o średnicy od 1,5 mm do 4,5 mm, a jeśli zabieg dotyczy tętnic obwodowych, to od 6 do 8 mm. Ów balonik umieszcza się w miejscu zwężenia i wypełnia go. Podczas procedury do tak przygotowanego naczynia wprowadza się stent . Zabieg umieszczenia w tętnicy stentu w ramach angioplastyki pierwotnej wykonuje się w świeżym zawale mięśnia sercowego oraz w stabilnej chorobie wieńcowej. Stent działa jak sprężynka. Jednak jako że to ciało obce, czasem dochodzi to tworzenia nowej tkanki, która zmniejsza światło naczynia. Zjawisko to nosi nazwę restenozy. Współcześnie używa się stentów, które wprowadzone do organizmu uwalniają substancje hamujące rozrost tkanki pod wpływem podrażniania naczynia przez stent . Ominięcie zwężenia tętnicy wieńcowej – operacja wszczepienia bajpasów U chorych na miażdżycę, u których nie można poprawić przepływu krwi dzięki angioplastyce, wszczepia się bajpasy. Bajpasy to inaczej pomosty aortalno-wieńcowe. Zabieg ten polega na ominięciu zwężonych miejsc w naczyniach. Dzięki temu krew do serca płynie niejako „objazdem”. Budując pomosty aortalno-wieńcowe, można wykorzystać sztuczne naczynia albo pobrać od chorego jego własne. Nadają się do tego: żyła odpiszczelowa (z podudzia), tętnice piersiowe wewnętrzne lewa i prawa oraz tętnica promieniowa (z przedramienia)....
Heparyna stosowana jest jako lek przeciwzakrzepowy. Działa przeciwzapalnie i przeciwłuszczycowo. Środek podawany jest m.in. osobom z chorobami zakrzepowo-zatorowymi żył i zatorowością płucną. Przeciwwskazania do zażycia heparyny to, np. guzy mózgu, nadciśnienie tętnicze i krwotoki z układu pokarmowego. Naturalna heparyna wytwarzana jest w organizmie m.in. w sercu, płucach i wątrobie. Jako środek leczniczy wprowadzono ją w 1938 roku. Heparyna – działanie Heparyna to środek, który zapobiega powstawaniu skrzepów krwi w naczyniach krwionośnych. Obniża poziom cholesterolu i lipidów (np. tłuszczy i steroli). Heparyna usprawnia krążenie żylne i chroni naczynia krwionośne. Działa przeciwzapalnie i przeciwłuszczycowo. Heparyna zapobiega chorobom wirusowym. Wskazania do zażywania heparyny Aplikowana dożylnie heparyna stosowana jest na zlecenie lekarza. Środek zalecany jest osobom, które są poddawane zabiegom chirurgicznym i osobom, które są unieruchomione z powodu choroby. Wskazaniami do podawania heparyny są: choroby zakrzepowo-zatorowe żył, choroby wieńcowe , zatorowość płucna, zawał serca , dializy, przebyta angioplastyka tętnic wieńcowych (zabieg polegający na poszerzeniu naczyń krwionośnych, które zostały zamknięte bądź zwężone w wyniku choroby). Dostępne bez recepty preparaty z heparyną przeznaczone do stosowania miejscowego stosowana (np.: żele, aerozole, maści) zalecane są w przypadku: żylaków nóg, urazów tkanek i zakrzepowego zapalenia żył. Przeciwwskazania do podawania heparyny Przeciwwskazania do zastosowania heparyny dzielą się na względne i bezwzględne. Przeciwwskazania względne to m.in.: guzy mózgu , udary krwotoczne, krwiaki pourazowe, niewydolność...
Tomografię komputerową (CT) głowy wykonuje się, aby sprawdzić nieprawidłowości np. uszkodzenia, silne stany zapalne np. zatok, krwiaki oraz zmiany nowotworowe. Na CT należy przyjść na czczo. Podczas badania podaje się środki kontrastowe, mogące wywołać skutki uboczne. Tomografia komputerowa jest wykonywana za pomocą urządzenia zwanego tomografem. Obraz z badania to tomogram. Ogląda i opisuje go lekarz radiolog. CT badanie – wskazania do wykonania CT powinno być wykonane niezwłocznie w następujących przypadkach : urazów głowy i kanału kręgowego, podejrzenia ropnia mózgu, podejrzenia krwawienia do czaszki. Tomografia komputerowa jest zlecana także: przy podejrzeniu nowotworu mózgowia, przy chorobach oczodołów i przysadki mózgowej, przy wrodzonych wadach ośrodkowego układu nerwowego , po urazach rdzenia kręgowego, w zaburzeniach neurologicznych, w przypadku chorób zatok, kości czaszki, krtani i gardła, przy chorobach płuc, przy chorobach serca i naczyń oraz osierdzia, w zapaleniu nerek , w przypadku guzów, przy wadach nerek. Badania CT zwykle nie wykonuje u kobiet w ciąży. Tomografia nie powinna być także powtarzana kilkukrotnie , ponieważ wiąże się z wykorzystaniem promieniowania rentgenowskiego CT badanie – przygotowanie i przebieg Do tomografii komputerowej trzeba się przygotować: w rozmowie z lekarzem należy go poinformować o występujących alergiach na środki kontrastowe (jeśli o nich wiemy), a także o skłonnościach do krwawienia, ciąży i laktacji oraz klaustrofobii, na badanie CT trzeba zgłosić się na czczo: nie można jeść co najmniej 6 godzin przed badaniem i pić do 3 godzin przed tomografią, przed badaniem nie powinno się też palić papierosów, jeśli ktoś...
