Transseksualizm to zespół psychicznej dezaprobaty płci: występuje rozbieżność między budową fizyczną a psychicznym odczuciem płci, brak akceptacji własnego ciała, pragnienie zmiany płci. To trwały psychiczny dyskomfort uniemożliwiający codzienne funkcjonowanie.
Transseksualistka jest osobą płci męskiej, która czuje się kobietą, transseksualista natomiast to mężczyzna uwięziony w ciele kobiety. Objawy występują już w dzieciństwie, kiedy to dziecko preferuje partnerów do zabawy odmiennej płci, właściwe dla nich ubrania, zabawki, brzydzi się siebie i wyglądu swoich narządów płciowych, mają miejsce próby samookaleczenia.
W transseksualizmie nie występują skłonności homoseksualne (transseksualizm ich nie determinuje, są rozłożone w tej populacji tak jak wśród społeczeństwa), lecz osoby takie zakochują się w osobach tej samej płci – jej korekta jest więc niezbędna do zaspokajania potrzeb seksualnych. Transseksualiści mają ugruntowany światopogląd właściwy dla płci przeciwnej i dążą do jego ekspozycji. Ubierają się, wypowiadają, zachowują jak osoba, którą chcą być, używając również takiego imienia. W odróżnieniu od transwestytów nikogo nie udają, pragną jedynie być sobą.
Zjawisko nie jest nowe, w rożnych kulturach występuje już od bardzo dawna. Jednak świat bardzo wolno uczy się je akceptować. Aby zmienić płeć, konieczne jest przejście przez dużą liczbę badań, oceniających stan zdrowia oraz procedur prawnych, gdyż jest to operacja nieodwracalna. Potwierdzenie rozpoznania obejmuje dwuletnią obserwację przez psychologa i seksuologa. Tomografia pozwala sprawdzić, czy chęć zmiany płci nie jest wynikiem uszkodzenia mózgu. Następnie badanie okulistyczne ma wykluczyć zaburzenia w wydzielaniu męskich hormonów przez przysadkę mózgową. Okulistyczne badanie dna oka pozwala stwierdzić, czy z powodu guza przysadki nie nastąpiło nadmierne wydzielanie hormonów męskich w organizmie transseksualisty.
Endokrynolog dobiera odpowiednią dawkę hormonów (początkowo otrzymuje się blokery naturalnie wytwarzanych hormonów, później już właściwe dla przedstawicieli zmienionej płci) i następuje cykl kosztownych operacji chirurgicznych. Typowo męskie i żeńskie cechy nie znikają całkowicie, piersi trzeba usunąć, niski głos się nie zmieni. Można już wtedy rozpocząć procedury prawne dotyczące zmiany płci, sąd decyduje o zmianie tożsamości, a Urząd Stanu Cywilnego wydaje nowy dowód osobisty. Trzeba wtedy wymienić resztę dokumentów oraz świadectwa szkolne.
Trądzik hormonalny daje takie objawy, jak trądzik młodzieńczy. Są to zmiany skórne: grudkowe lub zaskórnikowo-grudkowe, a niekiedy czerwone, ropne i bolesne krosty. Przyczyną jest nadmiar męskich lub żeńskich hormonów płciowych. Nadmiar hormonów to przyczyna trądziku hormonalnego Wysyp trądziku hormonalnego u osób, których okres dojrzewania już się zakończył to efekt zaburzenia gospodarki hormonalnej . Gdy organizm produkuje zbyt dużo estrogenów albo androgenów, widać to w wielu sferach funkcjonowania organizmu, także na skórze. Trądzik hormonalny wiąże się z nadprodukcją łoju przez gruczoły łojowe w skórze. W wyniku nadmiernej ilości sebum i anormalnego rogowacenia naskórka, ujścia porów się zatykają i tworzą skórne wykwity i niekiedy stany zapalne. Objawy trądziku hormonalnego – charakterystyczne zmiany skórne u dorosłych Jak rozpoznać trądzik hormonalny? Nie tylko po wyglądzie, ale i po wieku osoby chorej. O wiele częściej atakuje kobiety niż mężczyzn, ponieważ kobiecy organizm wielokrotnie przechodzi zmiany hormonalne, związane chociażby z cyklem miesiączkowym . Trądzik hormonalny daje różne objawy, w zależności od tego, którego hormonu jest zbyt wiele. Jeśli winny jest nadmiar androgenów, czyli męskich hormonów płciowych, to na mocno przetłuszczającej się skórze pojawiają się zaskórniki zamknięte i otwarte, czyli czarne kropki oraz białe grudki. Niekiedy tworzy się w nich stan zapalny. Zwykle zmiany te występują na brodzie i czole oraz na obwodowych częściach twarzy, a także na szyi, dekolcie i na plecach. Nadmiar męskich hormonów płciowych u kobiet, oprócz trądziku powoduje również przybieranie cech męskich takich jak nadmierne owłosienie, zwiększenie masy tkanki mięśniowej, zmniejszenie piersi, czy łysienie na kątach skroniowych . Zmiany te określane są nazwą wirylizm . Jeśli przyczyną jest...
Gdy hormonów płciowych jest zbyt dużo, ma to wpływ na cały organizm, w tym także na skórę. Szkodliwy jest nadmiar zarówno androgenów, jak i estrogenów. Trądzik hormonalny może pojawić się w każdym wieku, ale przeważnie dotyka kobiet po trzydziestce. Leczy się go objawowo i przyczynowo. Nadmiar estrogenów a trądzik hormonalny, czyli estrogenny Gdy estrogenów jest zbyt dużo, mogą wywoływać trądzik różowaty . Pojawia się on w okolicach nosa i ust i wygląda jak małe grudki na czerwonej twarzy. Ten rodzaj trądziku hormonalnego musi być prawidłowo zdiagnozowany , ponieważ nie jest najczęściej występującą odmianą trądziku i wymaga zupełnie innego leczenia niż najpopularniejszy trądzik androgenny. Trądzik estrogenny pojawia się zazwyczaj u kobiet po 30. roku życia i oprócz nieprawidłowego stężenia hormonów może mieć także inne przyczyny, np. zakażenie bakteryjne czy choroby układu pokarmowego albo długotrwałe stosowanie sterydów. Estrogeny regulują prawidłową pracę gruczołów łojowych, więc jeśli jest ich zbyt dużo lub zbyt mało – gruczoły te mogą działać niewłaściwie, prowadząc do łojotoku i pryszczy albo patologicznego rogowacenia naskórka. Leczenie trądziku estrogennego polega na podawaniu leków antyestrogennych, głównie pochodnych progesteronu. Poziom progesteronu przy nadmiarze estrogenów jest bardzo niski. Trądzik androgenny oznacza zbyt dużą ilość hormonów męskich w organizmie Najczęstszym powodem trądziku u kobiet dojrzałych jest zbyt duże stężenie w organizmie androgenów, czyli hormonów męskich. Trądzik hormonalny spowodowany nadmiarem androgenów ma postać zaskórnikowo-grudkową , a pryszcze występują przeważnie na brodzie, czole i obwodowych częściach twarzy, a także na szyi i plecach. Ropne zmiany są bolesne i łatwo je zakazić, dlatego skóra dotknięta tym problemem wymaga...
Androstendion to hormon biorący udział w powstawaniu m.in. testosteronu. Występuje zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Androstendion to jeden z hormonów steroidowych, czyli androgenów nadnerczowych. Ma wpływ na powstawanie testosteronu i dihydrotestosteronu. Hormon jest wytwarzany przez nadnercza i jajniki lub jądra. Kiedy badać androsendion? Badanie stężenia androsendionu zaleca się u kobiet, u których podejrzewana jest wirylizacja. Jest to rozwój trzeciorzędowych cech męskich , objawiający się na przykład nadmiernym owłosieniem, zmianą sylwetki, silnym rozwojem mięśni, zaburzeniem miesiączkowania czy obniżeniem głosu. Badanie androsendionu zaleca się także w przypadku uciążliwego trądziku , który utrzymuje się po okresie dojrzewania. Stężenie androsendionu sprawdza się także, gdy sportowiec jest podejrzewany o używanie niedozwolonego dopingu. Badanie androstendionu – procedura Do badania androstendionu nie trzeba być na czczo, ale należy pamiętać, że jego stężenie waha się w ciągu doby – największe jest rano, najmniejsze zaś w nocy. U kobiet jego stężenie zmienia się także ze względu na cykl miesięczny – w jego trakcie wzrasta dwukrotnie i osiąga poziom maksymalny mniej więcej w środku cyklu. Z tego powodu panie powinny podczas badania poinformować, w którym są obecnie dniu cyklu . Jeśli badanie nie jest pilne, najlepiej je wykonać tydzień przed lub po miesiączce. Stężenie androstendionu wzrasta także w ciąży i podczas intensywnego wysiłku. Laboratorium, w którym jest wykonywane badanie, zawsze podaje obowiązujące w nim wartości, które mogą się nieznacznie różnić od norm w innych placówkach. U mężczyzn norma androstendionu wynosi 85-275 ng/Dl (2,8-9,8 nmol/l), natomiast norma u kobiet jest uzależniona od wieku: do 10 roku życia – 8-50 ng/dL, od 10 do 17 roku życia (w...
