Melanizm to ciemne zabarwienie skóry, wynikające ze zwiększonej ilości melaniny. Ten barwnik skóry produkowany jest przez melanocyty, występujące w naskórku i tęczówce oka. Przeciwieństwem melanizmu jest albinizm.
Melanina występuje w różnym natężeniu u wszystkich kręgowców i bez kręgowców. Wśród ludzi każda z ras posiada podobną ilość melanocytów, lecz różnią się one intensywnością syntezy melaniny.
Melanizm, to ciemne zabarwienie skóry związane z nadmierną produkcją melaniny przez melatocyty, umieszczone w naszym naskórku. Może być formą adaptacji do środowiska bądź zjawiskiem chorobowym. W tym ostatnim przypadku jest nadmiernym zaciemnieniem skóry. Zadaniem melatocytów jest przede wszystkim ochrona jądra komórkowego przed nadmiernym oddziaływaniem promieni ultrafioletowych. Dlatego osoby z ciemną karnacją są bardziej odporne na słońce, natomiast te z jasną powinny bardziej zabezpieczać się przed jego promieniami. Przebarwienia zaczynają się od niewinnych piegów, aż do dużych obszarów przebarwień.
Przebarwienia na skórze mogą mieć różny odcień, zawsze jednak są ciemniejsze niż zdrowa skóra. Plamki o złoto-brązowym zabarwieniu, czyli piegi, powstają przy zwiększonej ekspozycji na słońce. Brązowe plamy na ciele, najczęściej na tułowiu, w niewielkiej ilości są jedynie defektem kosmetycznym. Jednak gdy liczba plam rośnie, może to świadczyć o zaburzeniu pracy melanocytów i obecności defektu genetycznego odpowiedzialnego za powstanie choroby – nerwiakowłókniakowatości, na tle której zazwyczaj powstają przebarwienia. W innej formie melanizm występuje jako ostuda, czyli melasma, pojawiająca się głównie u kobiet. Zmiany przybierają postać nieregularnych ciemnych, szpecących plam, głównie na twarzy.
Plamom nie towarzyszą zazwyczaj żadne odczuwalne dolegliwości. Miejsca przebarwione są jedynie mniej odporne na działanie słońca od reszty skóry. Osobom chorym przeszkadzają głównie ze względu na estetykę, gdyż przebarwienia nie opalają się.
Niektóre przebarwienia skóry, podobnie jak odbarwienia, znikają same. Inne pozostają do końca życia, rozrastają się lub zmniejszają. W przypadku ostudy w większości przypadków przebarwienia znikają po odstawieniu leków, które powodują zaburzenia w procesie melanogenezy. Gdy występuje w trakcie ciąży, zwykle znika po unormowaniu gospodarki hormonalnej.
Ważna jest prawidłowa ochrona skóry przed ryzykiem wystąpienia przebarwień, czyli ochrona przed słońcem i stosowanie kremów z filtrem UV. W przypadku zmian umiejscowionych głębiej konieczne mogą się okazać peelingi chemiczne, kriochirurgia lub zabieg laserowy.
Wraz z pojawieniem się zmian należy udać się do dermatologa, który ustali ich przyczynę. Można próbować usuwać przebarwienia domowymi sposobami lub specjalistycznymi preparatami na przebarwienia. Jeśli jednak są objawem choroby, należy leczyć schorzenie podstawowe, czyli zaburzenia hormonalne, choroby wątroby i nerek, niedobory witamin.
Przebarwienia skóry to najczęściej jasno lub ciemnobrązowe plamy. Różnego rodzaju zaburzenia pigmentacji powstają w podobny sposób, czyli z powodu dysfunkcji w produkcji melatoniny – barwnika w komórkach skóry. Przebarwienia skóry – rodzaje odbarwień Przebarwienia pojawiają się najczęściej na czole, policzkach, nosie, dekolcie, ramionach, dłoniach a nawet na żuchwie. Zdarza się również, że występują na całym ciele. Mają one najczęściej postać plamek i kropek o nieregularnym kształcie. Mogą tworzyć ciemne pasy w środkowej części twarzy. Aby dobrać metodę leczenia przebarwień skórnych najpierw należy określić ich rodzaj oraz przyczynę powstania. Przebarwienia dzieli się w zależności od głębokości umiejscowienia barwnika na: naskórkowe, skórne i skórno-naskórkowe. Wśród nich wyróżnia się: melasmę – tzw. ostudę; piegi; znamiona skórne; przebarwienia pozapalne, polekowe i pourazowe; plamy soczewicowate: wrodzone lub nabyte – powstające na skutek działania promieni słonecznych często samoistnie znikają, natomiast plamy soczewicowate o charakterze starczym mają charakter trwały. Plamy soczewicowate złośliwe o ciemnym zabarwieniu, nieregularnym i wypukłym kształcie – często bywają przyczyną czerniaka skóry . Przyczyny powstawania przebarwień skórnych Najczęściej przebarwienia na skórze pojawiają się na skutek: trądziku i zmian zapalnych skóry, alergii; nadmiernej ekspozycji na słońce oraz intensywnego opalania w solarium; chorób: wątroby, tarczycy, nadnerczy; ciąży – na skutek wzrostu poziomu estrogenów; stosowania doustnej antykoncepcji hormonalnej oraz zastępczej terapii...
Melanina decyduje o kolorze tęczówki oka, włosów i skóry. Dzięki niej możemy się opalać. Chroni przed niszczącym działaniem promieni słonecznych i eliminuje wolne rodniki. Melaniny: barwniki we włosach, skórze i tęczówce oka Melaniny to wielocząstkowe barwniki (melanina właściwa, feomelanina i trychosyderyn). Za ich produkcję odpowiedzialna jest tyrozyna (enzym, który pod wpływem promieni UV pobudza melaninę). Melaniny powstają w procesie utleniania związków fenolowych. Pod względem budowy chemicznej melaniny dzielą się na trzy rodzaje : eumelaniny – czarnobrązowe pigmenty nierozpuszczalne. Pigment dominujący w gałkach ocznych; feomelaniny – żółtoczerwone barwniki, które rozpuszczają się w alkaliach. Główny barwnik warg, sutków i zewnętrznych narządów płciowych; allomelaniny – pigmenty występujące w roślinach. Ochrona przed promieniowaniem UV, funkcje fenotypowe i eliminacja wolnych rodników, czyli biologiczne funkcje melanin Melanina jest odpowiedzialna za funkcje fenotypowe: kolor skóry, włosów i tęczówki oka . Noworodki rasy białej rodzą się bez melaniny, dlatego ich oczy zwykle są niebieskie. U ras o ciemniejszej skórze melanina pojawia się jeszcze przed narodzinami. Wpływ na kolor włosów ma ich rodzaj, struktura i ilość melaniny, która znajduje się w cebulce włosa. Im więcej melaniny znajduje się we włosach tym są one ciemniejsze. Właściwy odcień włosów pojawia się zazwyczaj dopiero podczas dojrzewania (dotyczy to głównie Europejczyków). Czynniki takie jak: uwarunkowania genetyczne, stres, wahania hormonów, zażywanie niektórych silnych leków mogą wpływać na samoistne ciemnienie lub rozjaśnienie włosów....
Przebarwienia na skórze najczęściej są wywoływane przez słońce w połączeniu z innym, przeważnie wewnętrznym czynnikiem. Skłonność do przebarwień mają osoby z zaburzeniami hormonalnymi, przyjmujące leki lub zioła fotouczulające (np. dziurawiec) oraz osoby starsze i z trądzikiem. Melanocyty to komórki w głębokich warstwach skóry odpowiedzialne za wytwarzanie barwnika – melaniny. Przebarwienia na skórze powstają wtedy, gdy barwnika jest zbyt wiele. Rodzaje przebarwień na skórze i ich przyczyny Przebarwienia na twarzy mogą dodawać uroku, jak np. piegi, ale mogą też szpecić i być powodem kompleksów. Przebarwienia skóry inne niż piegi najczęściej powstają z powodu zaburzeń hormonalnych w organizmie, a także jako skutek stanów zapalnych, chorób wątroby oraz efekt stosowania substancji fotouczulających. Przebarwienia po trądziku powstają przede wszystkim przez: stany zapalne, które mogą pozostawić także blizny, nadmierną ekspozycję skóry na słońce podczas leczenia – niektóre leki stosowane w kuracji antytrądzikowej są fotouczulające. Na powstawanie przebarwień narażone są przeważnie kobiety, ponieważ naturalnie w ich organizmach zachodzi wiele zmian w gospodarce hormonalnej. Przebarwienia na twarzy to problem przede wszystkim osób wystawiających się na słońce podczas ciąży, połogu, ale też stosowania hormonów ( antykoncepcji hormonalnej , hormonalnej terapii zastępczej czy leków na zaburzenia pracy tarczycy lub kory nadnerczy). Przebarwienia na skórze mogą pojawić się po zabiegach kosmetycznych , takich jak mikrodermabrazja czy peeling chemiczny, jeśli po zabiegu skóra zostanie zbyt wcześnie narażona na działanie promieni słonecznych. Do czasu wygojenia cery należy...
