Monocyty należą do grupy leukocytów (białych krwinek). Ich poziom określany jest w oparciu o morfologię krwi. Niewłaściwy poziom monocytów może oznaczać monocytopenię lub monocytozę.

Reklama

Leukocyty to krwinki białe. Są większe od erytrocytów i mają zdolność ruchu. Krwinki białe to podstawowy element układu odpornościowego.

Czym są i jak zbudowane są monocyty?

Monocyty to największe z białych krwinek (leukocytów). Powstają głównie w szpiku kostnym, niekiedy także w śledzionie. Komórki po wydostaniu się ze szpiku, utrzymują się we krwi przez 2-3 dni. Ich rozmiar wynosi średnio od 9-20µm, rzadziej osiągają do 40µm. Na ich budowę składa się:

  • owalne lub nerkowate jądro,
  • liczne mitochondria – miejsca, w których powstaje źródło energii komórki,
  • aparat Golgiego – organellum, które służy modyfikacjom substancji produkowanych przez komórkę,
  • cytoplazma.

Zobacz także

Dojrzałe monocyty, po przejściu z krwi do tkanek przekształcają się w makrofagi (tzw. komórki żerne). Niektóre monocyty mają cechy komórek macierzystych (posiadają równocześnie dwie zdolności) – potrafią dzielić się w inne populacje komórek krwi lub tkanek.

Funkcje monocytów

Monocyty mają zdolność migracji z układu krwionośnego. Oczyszczają krew z bakterii, komórek i obumarłych tkanek i zatrzymują rozrost komórek nowotworowych. Monocyty są odpowiedzialne za produkcję:

  • interferonu – białka wytwarzanego i uwalnianego przez komórki ciała, jako odpowiedź na obecność patogenów,
  • interleukinów – białek biorących udział w procesach krwiotwórczych i procesach układu odpornościowego (tworzeniu stanów zapalnych i przeciwzapalnych w organizmie),
  • leukotrienów – lipidów związanych z układem odpornościowym.

Choroby związane z nadmiarem i niedoborem monocytów

Optymalna ilość wynosi 3-8% monocytów. Norma ta obowiązuje zarówno w przypadku dzieci, jak i dorosłych. Choroby związane z niedoborem lub nadmiarem monocytów we krwi to:

  • Monocytopenia – jest formą leukocytopenii. Objawia się niskim poziomem (poniżej 3%) monocytów we krwi. Często towarzyszy aplazji szpiku kostnego oraz przyjmowaniu glikokortykosteroidów.
  • Monocytoza – zbyt duża ilość monocytów (powyżej 8%). Czynniki sprzyjające rozwojowi monocytozy to m.in. zakażenie bakteryjne i gruźlicze (np. gruźlica), zakażenia pierwotniakami i nowotwory (np. ziarnica złośliwa). Wzrost monocytów często też związany jest z regeneracją organizmu po przebytych ostrych zakażeniach.

Reklama
Reklama
Reklama
Reklama