Mocznik we krwi może być objawem choroby nerek

Mocznik to produkt końcowy przemiany białek w wątrobie. Jest on usuwany z organizmu przede wszystkim za pomocą nerek, z moczem. Sama obecność mocznika we krwi nie świadczy o chorobie nerek. Można ją podejrzewać dopiero wtedy, kiedy stężenie mocznika jest zbyt wysokie.

Zbyt duże stężenie mocznika a choroby nerek

Stężenie mocznika w krwi zdrowych osób dorosłych wynosi 15-40 mg/dl lub 2,0-6,7 mmol/l. Zbyt niskie stężenie mocznika we krwi może świadczyć o chorobach wątroby lub niedoborach białkowych. Zbyt wysokie stężenie mocznika może być natomiast skutkiem upośledzonej filtracji kłębuszkowej i stanowić objaw chorób nerek, m.in.: niewydolności nerek i kamicy nerkowej.

Oprócz nieprawidłowych wyników badań krwi o chorobach nerek świadczą też objawy takie, jak:

• rzadsze lub częstsze oddawanie moczu,
• ból przy oddawaniu moczu,
• krew w moczu,
• ból pleców pod żebrami,
• wysokie ciśnienie krwi,
• zmęczenie,
• obrzęki kończyn, obrzęki wokół oczu,
• zwiększenie masy ciała,
• problemy z oddychaniem,
• wymioty, biegunki.

Wysokie stężenie mocznika – nie tylko w chorobach nerek

Nie zawsze jednak wzrost stężenia mocznika we krwi świadczy o niewydolności nerek. Jego przyczyną mogą być też:

• dieta bogata w białko,
• rozpad tkanek pod wpływem urazów i oparzeń,
• odwodnienie,
• nadczynność tarczycy,
• gorączka,
• stosowanie niektórych leków, np. paracetamolu, furosemidu, acyklowiru, glikokortykosteroidów.

Stężenie mocznika wzrasta ponadto z wiekiem.

Diagnostyka chorób nerek

W celu zdiagnozowania chorób nerek zazwyczaj oprócz mocznika bada się także stężenie kreatyniny we krwi. Jest ona uznawana za bardziej diagnostyczną, ponieważ w mniejszym stopniu zależy od diety i innych czynników związanych z procesami katabolizmu białek. Postawienie diagnozy poprzedzają też często badanie ogólne moczu, USG nerek, biopsja nerek.

Funkcjonowanie układu moczowego ma ogromne znaczenie dla zdrowia, dlatego nie należy lekceważyć objawów ze strony tego układu. Nieleczone choroby nerek mogą prowadzić do chorób układu krążenia (nadciśnienia, miażdżycy), anemii i zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej (nadmiernej utraty wapnia i fosforu).