Choroby trzustki

Stan insulinooporności towarzyszy różnym jednostkom chorobowym. Wśród nich należy wymienić przede wszystkim zespół metaboliczny będący grupą zaburzeń występujących u jednej osoby. U chorych stwierdza się otyłość, nadciśnienie tętnicze, zaburzony metabolizm cholesterolu, wysoki poziom triglicerydów oraz stężenie glukozy na czczo znacznie powyżej normy (wartość wynosi ponad 100 mg/dl).

Obniżona wrażliwość na insulinę występuje często u osób otyłych, a także przyjmujących leki sterydowe. Stwierdzana jest również w przypadku zespołu policystycznych jajników, który może stać się przyczyną niepłodności.

Badanie insuliny przeprowadzane jest w warunkach laboratoryjnych. Oporność na insulinę można zdiagnozować na podstawie badania poziomu glukozy na czczo oraz testu OGTT, czyli badania tolerancji glukozy, nazywanego inaczej krzywą cukrową.

Dieta przy insulinooporności polega na regularnym jedzeniu małych objętościowo, ale częstych posiłków (4-5 posiłków w ciągu dnia). Odstępy czasu pomiędzy jedzeniem nie powinny przekraczać 3-4 godzin. Bardzo ważnym zaleceniem jest ograniczenie cukrów prostych znajdujących się w produktach takich jak słodycze oraz słodkie napoje. Należy też unikać żywności o wysokim indeksie glikemicznym. Osoby cierpiące na oporność na insulinę powinny zwiększyć codzienną aktywność fizyczną, która poprawia wrażliwość tkanek na ten hormon.

W drogach oddechowych wytwarzany jest w dużych ilościach gęsty śluz, który skutkuje poważnymi komplikacjami. Mukowiscydozie towarzyszy przewlekły i napadowy kaszel, nawracające zapalenie płuc i oskrzeli, przewlekłe zapalenie zatok oraz polipy nosa.

Objawami zapalenia oskrzeli są: nieżyt nosa i gardła, męczący kaszel, odkrztuszanie lepkiej plwociny, świszczący oddech, gorączka, niekiedy krwioplucie. Powikłaniem mukowiscydozy jest również zapalenie płuc, często poprzedzane przez stan zapalny oskrzeli. Towarzyszą mu: gorączka, bóle mięśni, kaszel i wykrztuszanie ropnej wydzieliny. Chorzy uskarżają się na ból zlokalizowany w klatce piersiowej.

Poza objawami ze strony układu oddechowego pojawiają się również zaburzenia układu pokarmowego (żółtaczka, tłuszczowe stolce, zapalenie trzustki, skręt jelita, zaburzony przyrost masy ciała) oraz układu rozrodczego (może dojść do utraty płodności).

Choroba alkoholowa (uzależnienie od alkoholu) objawia się:

• silną potrzebą picia alkoholu,
• brakiem możliwości kontrolowania wypijanych ilości alkoholu,
• spożywaniem alkoholu w celu zmniejszeniu objawów zespołu abstynencyjnego, takich jak wymioty, biegunki, bezsenność, wysuszenie śluzówek czy drżenie mięśni,
• zwiększoną tolerancja alkoholu,
• piciem alkoholu jako jedynym sposobem radzenia sobie w trudnych sytuacjach.

Alkoholik zwykle cierpi na powikłania powodowane nadmiernym piciem. Główne skutki alkoholizmu to:

• marskość wątroby,
• zapalenie żołądka,
• zaburzenia psychiczne, takie jak zespół Korsakowa, halucynacje czy majaczenie,
• śmierć.

Leczenie alkoholizmu prowadzi się w terapiach grupowych, które polegają na zwiększaniu wiedzy o alkoholizmie oraz akceptację siebie jako osoby z problemem alkoholowym. Popularną grupą wsparcia jest Wspólnota Anonimowych Alkoholików. Istnieją też leki farmakologiczne, które mają udowodnioną skuteczność w zmniejszaniu ilości spożywanego alkoholu. Należy jednak pamiętać, że jest to tylko terapia wspierająca, ponieważ łatwo się od nich uzależnić. Skuteczną metodą jest też psychoterapia, w której chory uczy się życia bez alkoholu. W skrajnych przypadkach stosuje się przymusowe leczenie alkoholika.